Waarom het concept 'white privilege' een vorm van hatespeech is

Een klein Twitterberichtje met daarin een verzoek om niet langer gebruik te maken van het racistische concept 'white privilege', was voldoende om de Amerikaanse rapper Talib Kweli woest te laten worden. Als een rode lap op een stier trok het bericht zijn aandacht en werd ik vervolgens doodgegooid met bizarre berichten. Dat de situatie in de Verenigde Staten hopeloos gepolariseerd is moge duidelijk zijn. Het is bizar dat een concept als het bovenstaande wordt geaccepteerd in het maatschappelijk debat, terwijl het toch echt twijfelachtige effecten heeft op de gezelligheid.

Volgens theorieën in (pseudo)wetenschappelijke artikelen is 'white privilege' een sociaal voordeel dat mensen met blanke huidskleur hebben in een aantal specifieke landen. Het concept 'white privilege' generaliseert alle mensen van één specifieke kleur en doet alsof deze privileges voor allen gelijk zijn. Gebruik van het concept zou zogenaamd nodig zijn omdat mensen met die huidskleur een sociaal voordeel hebben of zo. Het is namelijk zo dat in gebieden waar afstammelingen van noord-Europese volkeren zich bevinden nog steeds groepspreferente keuzes worden gemaakt. En dat mag niet!

Die voorkeuren leiden volgens de (pseudo)wetenschappers tot sociale privileges, omdat mensen binnen de groep meer over hebben voor hun groepsgenoten, dan voor mensen buiten de groep. Dat is allemaal heel erg logisch. Net zoals Ajax-supporters een voorkeur hebben voor het rood-wit van Amsterdam. Waar het fout gaat is dat er in de media een haatcampagne is begonnen door trollen zoals Talib Kwelie. Door gebruik te maken van een concept dat de groepspreferente keuzes van één groep als negatief framet worden mensen eerder uit elkaar gedreven dan met elkaar verbonden. Het concept 'white privilege' generaliseert iedereen van dezelfde huidskleur en impliceert dat zij allemaal dezelfde voorkeuren en voordelen hebben. Wat een onzin!

https://twitter.com/TalibKweli/status/1061539274594504705

Hetzelfde fenomeen dat men beschrijft middels het woord 'white privilege' kan ook worden beschreven in termen van de sociaalpsychologische term: 'In-group favoritism'. Maar omdat deze term niet aanvallend genoeg is tegenover blanke mensen wordt een andere term gebruikt. Stel je voor dat we een fatsoenlijk maatschappelijk debat voeren over keuzevrijheid, dat moeten we natuurlijk niet willen en dus wordt de identiteitspolitiek weer van stal gehaald.

Groepspreferentie is dus eigenlijk hetzelfde als 'white privilege', maar dan niet toegespitst op één groep. Het gaat uit van het idee dat mensen keuzes maken, die goed zijn voor hun eigen groep en dat ze zich te associëren met lieden van hun eigen groep. Waarom weet ik ook niet, maar het gebeurt. Wat kan worden gezien als 'de eigen groep' is aan ieder individu zelf. Maar de term 'white privilege' impliceert dat blanke mensen alleen maar kiezen voor hun eigen groep vanwege de huidskleur én dat is een grove leugen. Tal van factoren spelen bij het maken van keuzes mee.

https://twitter.com/DokterTeunis/status/1061538577408905216

De groepsvoorkeur kan familie zijn, vrienden, collega's maar ook mensen van een voetbalvereniging. Landgenoten, plaatsgenoten. Geloofsgenoten of een ethische groep. Er zijn geen vooropgezette scheidslijnen van groepspreferentie, het staat namelijk iedereen vrij keuzes te maken en zijn leven in te richten zoals hij/zij dat wenst. Dat gemeenschappen, die afstammen van Noord-Europeanen, wellicht een voorkeur voor hun eigen familie en hun eigen gemeenschap is niet vreemd. Ze hebben immers een gemeenschappelijke historie en dus is het niet vreemd dat zij kiezen voor het eigen. Lieden als Talib Kweli, maar ook de Nederlandse Gloria Wekker bedienen zich dus op een sluwe manier van het taalinstrumentarium.

https://twitter.com/DokterTeunis/status/1061549182501015552