Preek voor eigen parochie

Het Europees Parlement is een opmerkelijk instituut. De leden zijn direct gekozen maar lijken niet in staat een band te scheppen met het eigen nationale electoraat. Eenmaal in Brussel aangekomen gaat het gemiddelde europarlementslid zich al snel conformeren aan de Europese norm. Brussel wordt steeds belangrijker, de eigen lidstaat verdwijnt achter de horizon. In plaats van de nationale belangen te verdedigen in de Europese arena, preekt men liever Europese waarden voor eigen parochie – een uniek mengelmoesje van politiekecorrectheid en eurofilie, met de EU als geinstitutionaliseerde oplossing voor het ‘weg met ons’ denken.

Een typisch voorbeeld van deze Europese moraliseringsdrang was de resolutie waarin het Europees Parlement onze regering opriep afstand te nemen van het ‘Polenmeldpunt’ van de PVV. Het was een poging het eigen morele gelijk op te leggen aan een land dat aan dit soort eurobetweterigheid inmiddels een broertje dood heeft. Zo was het overigens ook letterlijk in de resolutie opgenomen: “Overwegende dat de steun van de Nederlandse regering voor de Europese integratie de laatste jaren aanzienlijk is afgenomen, zoals blijkt uit het standpunt van de huidige Nederlandse regering over kwesties zoals de uitbreiding van Schengen en het vrije verkeer van werknemers.” Het klinkt als een verwijt, en zo was het ook bedoeld.

Rutte moest dus het Polenmeldpunt veroordelen. Of anders? Anders niets natuurlijk. De resolutie was niet werkelijk bedoeld om Rutte tot optreden aan te zetten; in dat geval was er immers wel een sanctie bij ingebrekeblijven in opgenomen. Nee, de motie was de sanctie, een stok om het minderheidskabinet mee te slaan. Met dat doel was hij in elkaar gesleuteld: het schandelijk eurosceptische Nederland moest worden vernederd. De europarlementaire muis brulde, in de verwachting dat de Nederlandse leeuw vervolgens angstig zijn ongelijk zou bekennen.

Hetgeen uiteraard niet gebeurde. Voor het kabinet vormt de resolutie hooguit een voetnoot bij de veel grotere problemen waarmee het worstelt, problemen die juist deels uit Europese samenwerking voortkomen. Het ideaal van open grenzen heeft namelijk geleid tot nieuwe binnenlandse problemen. Deze problemen op het gebied van criminaliteit en uitkeringsafhankelijkheid vragen een duidelijke stellingname in het Europese migratiedebat. Dat is geen uniek Nederlands fenomeen: de Franse president Sarkozy zegde bijvoorbeeld deze week het Schengenverdrag de wacht aan omdat hij anders vreesde de illegale immigratie naar zijn land niet te kunnen aanpakken.

De resolutie van het Europees Parlement gaat aan deze feiten volledig voorbij. Als immigratie al genoemd wordt, dan vooral als “positieve bijdrage” aan economische ontwikkeling. Nu is vrij verkeer van personen in Europa zonder meer een verworvenheid. Een effectieve verdediging begint echter met het erkennen van de problemen die vrije immigratie wel degelijk met zich meebrengt, en schiet niet in de kramp over elk initiatief dat de nadelen van vrij verkeer van personen blootlegt. Deze resolutie bereikt eerder het tegenovergestelde van wat het beoogt. Het kabinet Rutte en gedoogpartner PVV zullen er geen hinder van ondervinden. Als er al iemand reputatieschade door lijdt, dan is het wel het Europees Parlement. Dat bevestigt hiermee immers opnieuw dat het vooral een plek is voor wereldvreemde figuren die het eigen politiekcorrecte gelijk verkiezen boven de belangen van hun burgers.