Over Turkije zegt Koningin de goede dingen, om de verkeerde redenen

De koningin sprak de Turkse President Gül toe en stelde: "Uw land is een stabiele factor in een roerig gebied waarin alom bestaande machten en verhoudingen worden aangevochten." Ook zei de Majesteit: "Voor velen is uw land een inspiratie en een voorbeeld."

Wat de stabiele factor betreft, dat valt wel mee natuurlijk. In Turkije heeft het leger, de hoeder van de seculiere orde, vanaf 1960 drie staatsgrepen gepleegd. Sinds enige tijd hebben de islamisten het voor het zeggen en slagen zij er stapsgewijs in het leger te ondermijnen. Turkije bevindt zich in de slotfase van een episch duel tussen secularisme en theocratie. Al ver voor de Arabische revoluties werden in Turkije ‘alom bestaande machten en verhoudingen aangevochten’, maar de Koningin duidt het land met droge ogen als stabiele factor.

Wat de voorbeeldfunctie betreft heeft de koningin wel gelijk, maar om alle verkeerde redenen. Turkije verkeert als rechtsstaat in afzichtelijke omstandigheden. Er zitten meer journalisten vast dan waar ook, contraterrorisme wetten worden misbruikt en bewijsmateriaal wordt gefabriceerd of gemanipuleerd. In 1990 stelde de huidige Turkse premier Erdogan: "Democratie is als een tram, als je de halte bereikt, stap je uit."

Zonder het te weten had de Koningin gelijk. Het bovenstaande is inderdaad een voorbeeld voor de postrevolutionaire Arabische landen. Net als Erdogan zijn de aanstaande machthebbers van Noord-Afrika niet geïnteresseerd in democratie. Zij zien het middels de sharia bewerkstelligen van de soevereiniteit van Allah als hoogste doel en deze is bovengeschikt aan de soevereiniteit van de bevolking. Dag democratie.

Ook is Turkije in hun hedendaagse bejegening van Israel een voorbeeld voor nieuw Noord Afrika. Erdogan bezigde zich enige tijd geleden met impliciete maritieme oorlogsdreigingen, maar de Egyptische theocraten hebben hun ‘inspiratie en voorbeeld’ overtroffen door Israël gewoonweg tot staatvijand nummer 1 te verklaren.

Dan is er nog de wederrechtelijke Turkse bezetting van Noord-Cyprus, de niet bepaald zachtzinnige strijd met de Koerdische bevolking, het feit dat Erdogan Turken in het Westen onlangs opriep vooral niet te integreren en nog iets met een genocide ofzo.

Toch klikt het goed tussen Gül en Bea. Zij delen immers eenzelfde zorg. None of the above, maar de opkomst van islamofobie. En iets met het overbelichten van tegenstellingen i.p.v de overeenkomsten enz. Gül en Bea kozen om geen individuele politici te noemen, maar iedereen wist natuurlijk dat het over Pechtold en Timmermans ging. Op naar de volgende 400 jaar!