Olympus Has Fallen: Veel geweld, weinig vermaak

Olympus Has Fallen begint dramatisch: onderweg van Camp David, het buitenverblijf van de Amerikaanse president, raakt de auto waarin president Benjamin Asher (Eckhart) en zijn vrouw zitten van de weg. Secret Service-agent Mike Banning (Butler) weet de president te redden, maar de First Lady helaas niet. Asher kan hem dat niet vergeven en Banning wordt van de presidentiële beveiliging ontheven.

De scène is beslist indrukwekkend, maar dan ook meteen het hoogtepunt van de film. Want waar het gebruik van visuele effecten in de eerste tien minuten het drama ondersteunt, leidt het in de rest van de film alleen nog maar af, voor zover er daar überhaupt nog van drama valt te spreken.

We zien president Asher anderhalf jaar later terug wanneer de Zuid-Koreaanse premier een bezoek brengt aan de Verenigde Staten. Het bezoek wordt bruut onderbroken wanneer Noord-Koreaanse militairen op ongelooflijke wijze een aanval op het Witte Huis uitvoeren. Dit is visueel zo overdonderend dat er bijna geen indruk van achterblijft. De kijker krijgt geen minuut rust om de gebeurtenissen op zich in te laten werken. Het heeft meer weg van een videospel: vliegtuigen vallen letterlijk uit de lucht, achter elke deur kan een vijand zich schuilhouden. Er is geen moment voor de kijker om even op adem te komen.

We ontmoeten steracteur Morgan Freeman als voorzitter van het Huis van Afgevaardigden die tijdelijk de macht overneemt, omdat zowel de president als vice-president door de Noord-Koreanen zijn gegijzeld. (In werkelijkheid is dit bijna ondenkbaar: juist om te voorkomen dat de president en de vice-president gelijktijdig hun ambt niet kunnen uitoefenen, trekken zij zo min mogelijk gezamenlijk op.) Freeman weet nog wel iets van zijn rol te maken als trouwhartige Republikein die met het dilemma worstelt dat hij enerzijds de Noord-Koreanen een lesje wil leren, maar anderzijds het leven van de president moet proberen te redden. Hij kiest uiteindelijk voor het laatste, maar tegen zo'n hoge prijs dat de aanwezige Amerikaanse legertop tot een couppoging moet zijn verleid.

Het is secret-service agent Banning die uiteindelijk op eigen houtje de president redt, maar na al het wapengekletter is er weinig tijd meer voor emotie. Het is weliswaar de eerste keer dat de twee elkaar terugzien sinds het overlijden van Ashers vrouw, maar afgezien van een licht verbaasde blik op het gezicht van Eckhart lijkt dat geen enkele impact te hebben.

De vraag doemt op waarom drie goede acteurs zich lenen voor een film waarvan het pro-Amerikaanse plot lijkt te zijn gestoeld op een Noord-Koreaanse propagandafilm. De eigen natie wordt uitsluitend als slachtoffer afgebeeld om uiteindelijk als overwinnaar uit de as te herrijzen, maar niet voordat de vijand een symbool van nationale trots heeft vernietigd, haar vlag aan flarden heeft geschoten en, voor de goede orde, een vrouwelijke minister heeft gemarteld (voor het geval nog niet duidelijk was dat we hier met onmenselijke beulen te maken hebben.) Amerikaanse kijkers verlaten wellicht nog met enige hernieuwd gevoel van vaderlandsliefde de bioscoop. Niet-Amerikanen hebben er niets aan.