Nu voor bezorgde ouders: hulplijn radicale moslims

Eindelijk is het dan zo ver: Nederland heeft een hulplijn radicale moslims!

Zo, zo, dat klinkt heel indrukwekkend. Een hulplijn voor vaders en moeders die zich zorgen maken om de radicalisering van hun kind(eren). Ge-wel-dig.

Of valt dat nogal mee (of tegen, eigenlijk)?

Gevraagd of het SMN naar de politie stapt als er belangrijke, zorgwekkende informatie wordt gedeeld zegt Farid Azarkan van het SMN het volgende: "Dat is nog nooit voorgekomen. Je moet je voorstellen dat mensen die ons bellen echt wanhopig zijn. Ze zijn ongerust over het lot van hun kind. Wij adviseren ze nu geregeld om zelf aangifte te doen en dat gebeurt dan ook."

Dat klinkt leuk, dat men ze adviseert om aangifte te doen, maar dat is niet hetzelfde als ervoor zorgen dat dit gebeurt. Als iemand kennis heeft van een (op handen zijnde) misdaad dient hij dat te melden bij de autoriteiten, dat geldt niet alleen voor blanke burgers, maar ook voor allochtonen, Marokkaanse-Nederlanders incluis.

Het SMN heeft dus de verantwoordelijkheid om aangifte te doen als er melding wordt gemaakt van mogelijke misdrijven. Misschien dat ma en pa dat niet al te leuk vinden, maar het is niet anders. De wet is de wet.

Voor de rest is het natuurlijk prima dat allochtone ouders hun radicaliserende kinderen in de gaten houden en erover spreken met een bepaalde organisatie. Daarbij is het wel van belang dat er ook echt iets gebeurt; dat de hulplijn de ouders vertelt wat ze kunnen doen om hun kind thuis te houden, of om te voorkomen dat hij (of zij) aanslagen pleegt in eigen land en/of om ervoor te zorgen dat ze zich enigszins normaal gedragen (dus niet, om maar een voorbeeld te noemen, joden massaal wegpesten).

Als het SMN daarin een rol van belang kan spelen: prima. Ik stel wél voor dat de staat de hulplijn nauwlettend in de gaten houdt om ervoor te zorgen dat dit inderdaad gebeurt.