Nederland mag niet tegen ISIS vechten van Obama?

Even zo weinig subtiel als altijd legde Hans van Baalen gistermiddag bij TROS Kamerbreed nog even de vinger op de gevoelige plek:

De opmerking van de liberale politicus was uiteraard kalmerend bedoeld, maar het geeft eigenlijk juist te denken. De Verenigde Staten willen zoals gezegd dus een coalitie vormen om het onlangs opgerichte ISIS-kalifaat weer met de grond gelijk te maken. Tot zover helemaal prima, totdat je ziet welke landen er op de deelnemerslijst staan: Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Duitsland, Italië, Denemarken, Turkije, Polen, Canada en Australië. Kortom, de fin-de-fleur van de Westerse wereld, aangevuld met het islamitische Turkije.. en er was zelfs plaats voor het kleine Denemarken (nog geen 6 miljoen inwoners).

Vooral het feit dat dat laatste landje wél mocht meedoen, maar Nederland (bijna 17 miljoen inwoners) niet is pijnlijk. Waarom zouden onze troepen niet goed genoeg zijn om de islamitische mensenslagers een kopje kleiner te maken?

Het antwoord moeten we waarschijnlijk zoeken in 2010, toen de PvdA de Nederlandse militaire reputatie ten grabbel gooide door een uitnodiging voor een militaire missie in Uruzgan uitlokte, om het daarna met veel misbaar te kunnen verscheuren in een poging zich los te weken uit een mateloos impopulair kabinet met het CDA. Na die actie is Nederland een hele tijd naar de marges van de internationale arena verbannen. We mochten niet meer aanschuiven bij de G20, Obama heeft de langst mogelijke tijd gewacht voordat onze nieuwe premier Rutte bij hem op bezoek mocht.

En het ettert dus nog steeds door. Andere landen vertrouwen Nederland evident nog steeds niet met militaire missies. Voor je het weet, redeneren ze, haakt Nederland weer op het laatste moment af.

Dus zijn we er waarschijnlijk niet bij, in Irak tegen ISIS. Geweerd bij een missie die tot doel heeft het bestrijden van datgene waar we óók in Nederland veel last van hebben. Een regelrechte vernedering, uitgelokt door de PvdA in 2010 - destijds geleid door o.a. Wouter Bos en Bert Koenders - waar we nog steeds last van hebben. Bedankt, hoor!