Moeder denkt dat haar zoon nooit zal praten. Dertien jaar later zijn al haar zorgen verdwenen
Ze maakte zich zorgen om hem, maar nu begrijpt ze dat zijn bijzondere gave een lichtpunt is voor veel mensen.
Aidans moeder was ervan overtuigd dat haar zoon nooit zou kunnen praten. Totdat hij drie was, kwam er namelijk geen woord uit zijn mond. Zelfs geen "mama" of "papa", gewoon niets. Zijn moeder was zelfs begonnen om hem gebarentaal te leren, zodat haar zoon toch zou kunnen communiceren.
[caption id="attachment_122277" align="aligncenter" width="570"]
Aidans moeder: "Ik was zo bezorgd..."[/caption]
Jaren later kun je je bijna niet voorstellen dat Aidan ooit een stille jongen was die niets zei. Vandaag de dag is hij namelijk een prater van jewelste. Als je hem iets vraagt, volgt er een spraakwaterval waar geen einde aan lijkt te komen. Hoe kan het nou dat Aidan vroeger zo'n stille muis was, en tegenwoordig zo'n kletsmajoor? Hoe het precies zit, is onbekend, maar dat deze bijzondere jongen lijdt aan een autistische stoornis zal ermee te maken hebben.
Ook zo'n spraakwaterval is niet natuurlijk niet altijd even handig. Niet iedereen zit immers te wachten op lange verhalen. Maar er is één plek waar Aidans bijzondere gave door iedereen wordt gewaardeerd: Het lokale veteranenziekenhuis. In Amerika – waar Aidan woont – zijn er speciale ziekenhuizen voor oorlogsveteranen. Soms worden die er alleen af en toe behandeld, maar sommige van hen wonen er ook permanent. Veel van die mensen zijn behoorlijk eenzaam, net als veel andere ouderen. Bovendien vinden ze het vaak moeilijk om met anderen te praten omdat ze worstelen met hun oorlogservaringen.
Daarom heeft Aidan besloten om vrijwilliger te worden in het ziekenhuis. Voor de patiënten daar is het juist enorm leuk dat Aidan zelf zoveel te vertellen heeft. Hij blijft zo vrolijk doorpraten, dat er vanzelf een gesprek op gang komt. En dat is precies waar heel veel mensen op zitten te wachten. Geen wonder dus dat Aidan binnen korte tijd is uitgegroeid tot de populairste vrijwilliger van het ziekenhuis. Zoveel patiënten willen met Aidan een praatje maken of door hem worden voortgeduwd in hun rolstoel, dat hij bijna tijd tekort komt.
Veteraan Jay LaCrosse was twee weken voor revalidatie in het ziekenhuis vanwege een gebroken heup. Inmiddels is hij gelukkig weer gewoon aan het werk, maar hij herinnert zich Aidan maar al te goed:
Op een dag merkte ik dat hij mijn rolstoel langzamer voortduwde dan normaal. Ik vroeg: "Aidan, ben je een beetje zwakjes vandaag?" maar hij antwoordde "Nee, maar ik dacht dat als ik wat langzamer zou lopen, we wat meer tijd zouden hebben om te praten". Toen raakte het me zo enorm, en ik besefte hoe speciaal dat ventje was."
Ook veteranen die niet altijd zelf veel willen vertellen, vinden het toch prettig om tijd door te brengen met Aidan – ze zijn er met hem in ieder geval van verzekerd dat er geen ongemakkelijke stiltes vallen in het gesprek. Bovendien doet Aidan zijn vrijwilligerswerk met zoveel passie en enthousiasme dat de mensen zich nooit verlegen voelen om hem iets te vragen.
En zijn moeder? Haar zorgen over haar bijzondere zoon zijn verdwenen als sneeuw voor de zon.
Hij is perfect, gewoon zoals hij is. Ik ben heel erg trots op hem.
En zo is het. Iedereen, ook degenen onder ons die een beetje apart zijn, kan iets betekenen voor zijn medemens. Aidan heeft daarvoor in ieder geval de ideale manier gevonden. Hij zet zijn beperking om in een voordeel – en is daarmee een inspirerend voorbeeld voor anderen.
[video width="1280" height="720" mp4="http://www.dagelijksestandaard.nl/wp-content/uploads/2015/10/Talkative-teen-cheers-up-vets-360p.mp4"][/video]
Lees ook