Midden-Oosten staat in de fik; Egypte ontwaakt

In Tunesië begon de Arabische Lente. In Tunesië begon ook het succes van deze lente. Ben Ali werd weggejaagd en de eerste triomf was een feit. Daarna kwam Egypte. Wekenlang keek de wereld gespannen naar het Tahrirplein, in Caïro. Het sprookje werd alsmaar mooier. Mubarak moest uiteindelijk wijken voor de straat. Het volk, de demonstranten hadden gewonnen. Het succesverhaal werd in de wereld, vooral in het Westen, nog wat opgehemeld. Oud luchtmachtgeneraal Mubarak wacht(te) een proces. 

Het vuur van de Arabische lente leek in Libië haar hoogtepunt te bereiken. Na ingrijpen van het westen werd Kadhaffi uiteindelijk ook ten val gebracht. De beelden van de gewonde (en later dode) tentbewoner gingen de hele wereld over. Veel commentatoren in de media waren lyrisch. Het Midden-Oosten wordt democratisch, hiep hoi!

Misdaden
Na Libië stokt het succesverhaal. De opstand in Syrië wil(de) alles behalve vlotten. Assad zit steviger op zijn troon dan veel 'wishfull thinkers' hadden gehoopt. De zogenaamde rebellen blijken zich schuldig te maken aan de vreselijkste misdaden, dan verlies je toch sympathie. Syrië is een speeltuin geworden voor radicale, doorgeslagen moslimextremisten van over de hele wereld die graag naar het paradijs willen. 

De machtige bomen van de Arabische lente beginnen hun blaadjes te verliezen. Het wordt guur en koud. De winter is op komst. Onschuldige burgers zijn het slachtoffer. In Syrië vooral ook minderheden, met name christenen. Ondertussen groeit de strijd in Syrië steeds meer uit tot een burgeroorlog. Sjiieten en Soennieten lijken elkaar met alle plezier (soms letterlijk) de kop af te hakken. 

Brand
Het ooit zo onschuldige vuurtje van de Arabische Lente is een fel uitslaande brand geworden. Landgrenzen tellen niet meer. In Irak voert men dezelfde strijd als in Syrië. Met bommen rijten soennieten sjiieten uit elkaar, en vice versa. Ondertussen smeult het in Libanon. Iran heeft manschappen richting Syrië gestuurd. Het lijkt een kwestie van tijd totdat het hele Midden Oosten in de hens staat. Een sektarische strijd die zijn weerga niet kent, staat op het punt van beginnen. In het ergste scenario dan. Laten we hopen dat mijn profetische gaven het vandaag af laten weten.

Egypte dan. President Morsi van de Moslim Broederschap zwaait aanstaande zondag precies een jaar met de scepter over het land aan de Nijl. Reden voor een feestje, zou je denken.

Onveiligheid
Alles behalve. Ook in Egypte is het enthousiasme weggeëbd. Mubarak is dan wel weg en een nieuw staatsman heeft de troon beklommen, veel Egyptenaren zijn echter diep teleurgesteld in Morsi en zijn beleid. Economisch gaat het met Egypte sinds de revolutie ronduit bagger. De werkeloosheid rijst langzaam de pan uit. De armoede in Egypte neemt toe. En wat dacht u van de onveiligheid? De Egyptenaren worden wakker. Met een kater.

Verder merken de Egyptenaren weinig van de beloofde en verwachte democratisering. Morsi heeft vandaag toegegeven fouten te hebben gemaakt op dat gebied. Het lijkt echter te laat. De vlam zit al in de pan. Aanstaande zondag staan er hele grote demonstraties gepland in Egypte. Al weken. De opwinding in de straten van Caïro groeit. Hetzelfde geldt voor de paniek. Veel mensen zijn al aan het hamsteren geslagen. Vandaag waren er al confrontaties tussen aanhangers en tegenstanders van Morsi. Daarbij vielen sowieso één dode en tientallen gewonden. Een klein voorproefje voor aanstaande zondag? 

Blussen
Sommigen in Egypte lijken aan te sturen op een tweede revolutie. Het leger toont echter alvast z'n spierballen. Terwijl de ogen van de hele wereld langzaam weer richting Egypte draaien, hou ik mijn hart vast. Het Midden-Oosten staat in de fik. Dat gaat de komende tijd heel veel onschuldige mensen het leven kosten, dat kan niet anders.

Het sprookje van de Arabische Lente is al heel lang uitgeblust. Nu de uitslaande brand nog.