Niet de eerste mislukking van de ontwikkelingshulpindustrie, zonder twijfel ook niet de laatste.
Microkrediet, het klonk als zo'n goed idee: er wordt geen geld gedoneerd om de armen uit de Derde Wereld in leven te houden, maar om hen te helpen om zichzelf in leven te houden. Door kleine leningen te verstrekken aan kleine ondernemers die kleine ondernemingen willen starten, alles micro. Een lening is een prima middel om mensen met een goed idee te verbinden met mensen met veel geld, maar niet elk idee is een goed idee en niet elke kredietverstrekking is een goede verstrekking. Geen probleem normaliter, de ondernemer wil immers enkel gunstig krediet en de investeerder is alleen geïnteresseerd in goede ideeën die zichzelf uiteindelijk terugbetalen. The invisible hand garandeert dat het beste krediet bij de beste ideeën terechtkomt. Neem je echter beide prikkels weg dan houd je iets heel anders over: 'microkrediet', een mislukking.
Eén Vandaag
berichtte recent al dat de ondernemende kredietontvangers geen idee hebben van de voorwaarden die aan hun microkrediet zijn verbonden. Als gevolg worden ze geconfronteerd met onverwacht stijgende rentetarieven of korte leningstermijnen. Aan de andere kant van de kredietverstrekking gaat het net zo hard mis,
zo blijkt: de kredietverstrekkers
doen maar wat en investeren (ontwikkelingshulp)geld in zomaar elk idee. Het gevolg, volgens een econoom:
One issue is market saturation: "If you lend to one person to buy a phone and rent it out, she might make some money but very quickly many others enter the market, unleashing intense competition. There are a limited range of things that poor people can do in many of these contexts, and limited scope for productivity gains.
Gevolg hiervan is vervolgens weer dat er weliswaar veel nieuwe bedrijfjes worden gestart, maar deze bedrijven niet of nauwelijks groeien, waardoor veel arbeidsbereide mensen in de Derde Wereld een eenmanszaakje hebben terwijl de werkelijke banenmachines het midden- en kleinbedrijf is; voor de banengroei was het beter geweest als het 'human capital' van de Derde Wereld in het MKB geïnvesteerd zou worden.
Een andere econoom vraagt zich af of de veronderstellingen waar microfinanciering op gebaseerd is überhaupt wel standhouden:
Karnani also believes the poor overwhelmingly desire access to formal jobs, rather than the opportunity to be entrepreneurs. "Microcredit is based on a fallacy that people not only want to be entrepreneurs but have the will, ability and preference to do so.
"Most people are not like that. In the U.S. and UK, 90 percent of the workforce chooses to work for a salary rather than be an entrepreneur. If 90 percent of people in rich countries choose not to be entrepreneurs, with all that education and excellent public infrastructure, why do we think people in poor countries want to?"
Microkrediet is, kortom, het zoveelste ideetje van de ontwikkelingshulpindustrie dat meer kwaads dan goeds heeft opgevelerd. Helaas zal de industrie hier niet uit concluderen dat het de ontwikkeling van de Derde Wereld beter kan overlaten aan de Derde Wereld zelf - hoewel het China en India bepaald geen windeieren heeft gelegd - , dat zou de industrie immers overbodig maken.
