Michael Persson (Volkskrant): Zonsondergang voor zonnepanelen

Mijn trouwe lezers zullen zich herinneren dat ik regelmatig kritiek heb geuit op de wetenschapsredactie van de Volkskrant (vooral Martijn van Calmthout en Michael Persson) waar het gaat om de berichtgeving over klimaat en aanverwante zaken. Samen met NRC Handelsblad en Trouw heeft de Volkskrant gedurende tientallen jaren niets nagelaten om de klimaahysterie aan te wakkeren en kritische, waarschuwende geluiden uit de krant te weren.

Het laatste artikel van Michael Persson, 'De zon gaat onder in Limburg', getuigt echter plotseling van een verfrissend, afstandelijk en kritisch realisme. Hierin beschrijft hij hoe een groot aantal bedrijven in de zonne-energiesector de laatste tijd ten onder zijn gegaan of op de rand van afgrond staan. Dat leidt dus tot grootscheepse kapitaalvernietiging. En wat gebeurt er dan met al die mooie groene banen die mensen als Wijnand Duyvendak ons hadden beloofd? Die verdwijnen natuurlijk ook.

Over de ontstaansgeschiedenis van de zonnepaneelhype schrijft Persson:

Het succesverhaal [sic] begon rond 2003. In Duitsland bedacht een groene sociaal-democraat Hermann Scheer een revolutionair plan. Iedereen die groene energie produceerde zou daarvoor een gegarandeerd bedrag krijgen, en dat twintig jaar lang. Zonnepanelen en windmolens werden zo een geweldige, en bijna risicoloze investering, en in een mum van tijd zagen de boerendaken van Zuid-Duitsland blauw van het silicium.

Er kwam een zonnehausse en zonnebedrijven schoten als paddestoelen uit de grond. Volgens Persson werd zo een varkenscyclus geboren, totdat de subsidiekranen werden dichtgedraaid.

Maar daarin vergist hij zich mijns inziens. Een varkenscyclus doet zich voor in een vrije markt. Die van zonnepanelen is niet vrij. In die markt spelen al dan niet verkapte, torenhoge subsidies een doorslaggevende rol. Als die worden gekort of afgeschaft, kan zonne-energie niet meer concurreren met conventionele energie. En dan is het definitief einde oefening.

Lees verder hier.

Zouden mensen als Duyvendak en Persson zich nu niet – al was het maar een beetje – schuldig voelen dat zijn járenlang hebben bijgedragen aan een klimaat– cum duurzaamheidshype, die nu tot enorme kapitaalvernietiging en verlies aan werkgelegenheid leidt?

En zouden de duurzaamheidsgoeroes niet een toontje lager moeten zingen ?