Langzaam worden wij voorbereid op een land waar velen niet willen wonen!

Steeds meer vraag ik mij
af waar wij met ons land naar toe gaan en of politici en beleidsmakers steeds
meer het spoor bijster raken.Daarbij bekruipt mij ook
het gevoel, dat de meeste burgers alles maar pikken dan wel eenvoudig murf
geslagen zijn.De afgelopen vier jaar heb
ik het nodige bloot gelegd en krijg daarmee steeds meer bevestiging, dat chaos
niet kan uitblijven. Politici van rechts tot links leggen niet de vinger op de
zere plek en blijven alles binnen marges bekijken. Daarnaast worden fouten niet
gecorrigeerd en wordt nergens verantwoordelijkheid neergelegd.

De afgelopen veertig jaar
hebben politici en beleidsmakers op vele terreinen binnen de collectieve sector
kolossale fouten gemaakt en dit komt allemaal op rekening van de burger. Daardoor
zijn de tekorten op de begroting alleen maar gestegen en worden verworven
rechten omzeep geholpen plus ons sociale stelsel afgebroken. Ik zal een aantal
onderwerpen benoemen met daaraan gekoppeld de consequenties:

     2   Binnen de ouderenzorg zijn vanaf de begin
jaren negentig verkeerde keuzes ingang gezet. Daarbij is het fenomeen
manager geïntroduceerd, iets wat ook binnen andere beleidsterreinen een
rol is gaan spelen. Tot dan kenden wij de situatie van directeur en
administrateur plus op de werkvloer hoofdverpleegkundigen ondersteund door
de verpleegkundigen. Dit alles is omgevormd tot puur een management cultuur.
De directeur werd manager en ging op afstand besturen. Kon men dit niet,
dan werd men eenvoudig via het kantonrecht ontslagen. De
hoofdverpleegkundigen werden ook manager, maar dan eenvoudig op een
afdeling. Het schort moest wel af! Uiteindelijk gaat men er vanuit dat
mensen zonder praktijkervaring kunnen besturen. En dat doet men over
mensen op de werkvloer, die weinig promotie mogelijkheden kennen en zwaar
worden onderbetaald. Het echte geld gaat naar de manager. Doordat de
kwaliteit en de motivatie er onderleidt ontstaan de nodige misstanden,
waarbij veel in de doofpot verdwijnt. Klachten procedures in deze halen
weinig uit. Doordat verantwoordelijken elkaar de hand boven het hoofd
houden. De cliënt heeft weinig zeggenschap. Hun vertegenwoordigers, de cliëntenraden
hebben weinig macht. Men komt niet verder als advies en verzwaard advies.
Iets wat ook langzaam maar zeker met mooie praatjes teniet wordt gedaan,
is de eigen keuze van ouderen. Vroeger kon je zelf de keuze maken, of je
thuis wilde blijven wonen, dan wel naar het oude bejaardentehuis.
Momenteel wordt het steeds moeilijker eigen keuzes te maken. De indicaties
worden steeds zwaarder. Je moet van alles mankeren, om opgenomen te kunnen
worden. Eenzaamheid speelt b.v. geen rol. Met de steeds meer individuele
maatschappij vind ik dat onbegrijpelijk. Onder de mom dat door de aankomende
vergrijzing het onbetaalbaar wordt, om dit te realiseren en dat wij straks
zo veel mogelijk voor onze oude dag moeten zorgen door vroegtijdig
hiervoor te gaan sparen. Zoals de gezondheidsraad nog deze week opperde.
Voor mij en WIL NU zijn het politieke keuzes, om dit wel te realiseren en
te zorgen voor een goede ouderenzorg en dit binnen solidaire uitgangspunten.
Daarbij zal de management cultuur moeten worden doorbroken en zal het geld
weer op de werkvloer moeten worden verdiend. Zoals het nu gaat kost het
alleen maar geld in bureaucratie en verkokering, waarbij de zorg alleen
maar kwalitatief achteruit gaat. Het kan goedkoper en efficiënter. Met
minder geld voor een betere zorg.

 3 Welke kant wij met Europa op moeten is
waarschijnlijk het meest belangrijke onderwerp voor de komende jaren.
Waarbij veelal wij de laatste jaren op het verkeerde been zijn gezet en
onze democratische rechten verkwanseld zijn. Met het verdrag van Rome werd
in 1957 de EEG opgericht met zes landen en wel: “Nederland, Frankrijk, (West)
Duitsland, België, Italië en Luxemburg. Dit was behoorlijk overzichtelijk.
Het doel was elkaar economisch te versterken. Dit lukte perfect, infeite
werd de jaren daarna de wederopbouw na de tweede wereld oorlog voltooid.
Daarnaast bestond ook Euratom en de EGKS. Met het verdrag van Maastricht
werd in 1993  alles omgevormd tot één
sterke organisatie, “De Europesche Unie” , met het doel het verder te
laten uitstrekken tot meer als Economische samenwerking. Inmiddels waren
al veel meer landen lid geworden, daarbij was en is het uitgangspunt dat
binnen bepaalde voorwaarden infeite ieder Europeesch land lid mag worden.
In deze speelt Frankrijk historisch een belangrijke rol. Zij zijn bevreesd
dat Duitsland ooit nog zo’n belangrijke macht wordt als voor de tweede
wereld oorlog. Dus wanneer je dit in perspectief ziet, dan is de toegang
tot de EU van zo veel landen een waarborg, om Duitsland in toom te houden.
Alleen zal je dan je eigen soevereiniteit moeten opgeven. In deze is ook
het ontstaan van de euro te verklaren. Duitsland werd economisch steeds
krachtiger met een sterke Duitse Mark, de Franse Franc bleef achter. Frankrijk
heeft in deze een politiek spel gespeeld en vooral Nederland is in de val
gelopen. Bij het ontstaan in 2002 zijn wij ook opgezadeld met een Euro die
te goedkoop is ingekocht. Dit heeft ons miljarden gekost. De prijzen zijn
toen sterk gestegen, wat door politici als Gerrit Zalm en Wim Kok werd
ontkend. Het is onbegrijpelijk dat dit gegeven nooit echt is onderzocht. Martin
Dessing heeft tot de Hogeraad gestreden, om de waarheid boven tafel te
krijgen. Helaas zonder resultaat. De consequentie zou zijn, dat b.v.
AOW-ers gecompenseerd zouden moeten worden. En dit met een schade post
voor de schatkist van ca 20 miljard euro. Deze verantwoordelijkheid neemt
ook de hoogste rechter in ons land niet. Liever doneren wij dit richting
b.v. Griekenland of straks waarschijnlijk Spanje. Inderdaad zijn wij
liever solidair met andere landen dan binnen ons eigen land, waar steeds
meer mensen in armoede leven. Al met al kunnen wij stellen dat de
Europesche droom een zeepbal is geworden. De enige oplossing is te denken
aan Europesche samenwerking zoals binnen de oude EEG. Een EU met nu 27
landen is volstrekt doorgeslagen en is alleen voer voor zij, die vinden
dat Europa een superstaat moet worden. Met alle verschillende culturen zal
dit uiteindelijk uitmonden niet in een oorlog tussen landen, maar een
burger oorlog binnen Europa. En willen wij dit?

Al met al staan wij op een
cruciaal punt en hebben wij infeite drie keuzes.

      2  Wij treden uit alle verbanden en claimen onze
gulden weer en doen waar wij zin in hebben. Dit is het scenario            waar de
PVV voor staat, maar willen wij dat?

      3 Onderhandelen met een aantal landen om weer te
komen tot een organisatie vergelijkbaar met de EEG. Daarbij kan bezien
worden of een gezamenlijke muntunie daar onderdeel van zal uitmaken.
Belangrijk in deze elkaar te steunen in ontwikkeling. Iets wat de
principes van de oude EEG waren, gebaseerd op samenwerking. Landen zoals
Zwitserland en Noorwegen maken deel uit van de Vrijhandels Associatie. Zo
zou de nieuwe samenwerking dienen te functioneren. Om dit te bereiken zal
er het nodige democratisch moeten worden ondernomen. Crisissen bieden in
deze ook kansen. Dat heeft IJsland inmiddels bewezen. Daar heeft de
bevolking in 2008 de handen ineen geslagen, wat uitgemond is in het
ontwikkelen van een nieuwe grondwet, waarover in het najaar gestemd zal
worden.

 Met het bovenstaande heb
ik duidelijk proberen te maken, dat politici ons al jaren misleiden en ons op
het verkeerde been plaatsen. De huidige politiek blijkt keer op keer niet in
staat de juiste beslissingen te nemen. En overziet niet de consequenties van
genomen beslissingen. Wordt het geen tijd, dat de burger dit onder ogen ziet en
niet blind vaart op falende politici? Alleen echte democratie kan ons redden! Nederland
wordt  wakker, voor het te laat is en
ons land in chaos zal verkeren. Het is vijf voor twaalf! WIL NU zal vechten
voor een Nederland, waar het weer fijn wonen is zonder de betutteling vanuit
Brussel.

                                           www.wilnu.nu