Kustaw Bessems is uitgeroepen tot politicus van het jaar. De journalist van De Pers heeft zijn onderscheiding te danken aan een serie hilarische columns, zo meldt de vakjury.
Vooral die ene column over
dingetje-kom-hoe-heet-hij-nou vonden we om te gillen zo grappig", aldus het volstrekt onafhankelijke jurylid Marcia Nieuwenhuis (De Pers), die tevens stelde dat ze voor al haar collega's van De Pers sprak toen ze zei dat ze de prijs voor Bessems geheel terecht vond. Bessems is verguld. Zo krijg ik eens iets terug van het land waarvoor ik zoveel betekend heb. Het werd tijd ook. Nu de Koningin nog, maar die schijnt te vinden dat ze momenteel belangrijker zaken aan haar hoofd heeft."
Dit soort toestanden kom je wel eens tegen in Noord-Korea. In Nederland doen we dat niet, dacht ik. Nou, wel dus. PvdA-activist Kustaw Bessems, door sommige Pauw & Witteman-kijkers abusievelijk voor journalist aangezien, is genomineerd voor een journalistieke onderscheiding. De reden: een opinie-artikel.
Echt waar. En Marcia Nieuwenhuis zit in de
jury. Yep,
deze Marcia Nieuwenhuis.
Op de journalistieke relevantie van het artikel van Bessems valt een hoop af te dingen. Is het een scoop? Mwoah. Het is vooral een egodocument. "De vrijheid om weerzin te wekken" had net zo goed "Bedreigde mensen krijgen ome Kustaw op bezoek" kunnen heten. Het stuk telt liefst 54 keer het woord 'ik'. Ik en Ayaan. Ik en Gregorius Nekschot. Ik en Geert Wilders. Ik, ik, ik. Als De Pers aan eindredactie zou doen, dan hadden ze Bessems een schop onder zijn kont gegeven en zijn huiswerk nog een keer laten doen.
Het treurigste van de situatie is: je moet jezelf nomineren of genomineerd worden door je eigen redactie. Mensen met enige gêne doen dat niet, zo wel Kustaw Bessems. Om vervolgens zichzelf uitvoerig te gaan lopen
feliciteren via Twitter.
De redactie van De Pers heeft zich in ruim vijf jaar tijd weten om te vormen tot een parallel universum waarin iedereen zichzelf geweldig vindt en daarin bevestiging krijgt van zijn collega's. Volgens mij hoeven we er niet al te rouwig om te zijn dat de krant verdwijnt.