Er was al heisa over de naamsverandering van kunstinstelling 'Witte de With'. Het heeft gekozen voor de naamsverandering, omdat het een negatieve connotatie kan hebben en het gevoelens kan kwetsen van mensen die niet blank zijn, maar gekleurd. Ook zou er een connectie gelegd kunnen worden met het slavernijverleden van Nederland. Ook beweert de directeur, Sofía Hernández Chong Cuy, dat het helemaal niets met commercialiteit te maken heeft of met het trekken van meer publiek. Het heeft echt en alleen maar te maken met de culturele en filosofische implicaties met betrekking hoe 'iets over kan komen'.
Belangrijke structurele veranderingen hebben tijd nodig. Dit is geen marketingcampagne, maar een filosofisch onderzoek: hoe visualiseer je bepaalde problemen? Hoe betrek je mensen die met die problemen te maken hebben? Kijk, niet alles hoeft voor iedereen leuk te zijn. Tentoonstellingen bestaan zodat we het perspectief van iemand anders kunnen zien.
Dit is een filosofische discussie waard, maar dat betekent niet dat je aan naamsverandering moet doen. Als je onderzoekt wat symbolen en namen doen en wat voor reacties het teweeg brengt, dan moet je die naam juist behouden. Namen uitwissen of veranderen heeft als actie dat het een wezenlijke invloed heeft op de perceptie en het vermogen van mensen om met symbolen om te gaan. Iemand niet in aanraking laten komen met bepaalde symbolen en namen, zorgt er juist voor dat het intellectuele en emotionele vermogen lamgelegd wordt, omdat het niet geprikkeld wordt. Al met al is het filosofisch gezien een nogal armoedige keuze.
Mensen zijn bang dat met een naamsverandering de geschiedenis wordt uitgewist. Waarom zou die angst belangrijker zijn dan de angst dat delen van de geschiedenis niet erkend worden? Sommigen vrezen het uitwissen van de geschiedenis, anderen vrezen dat zij zijn uitgewist.
Ze maakt hier terecht een balans tussen twee kanten, maar kiest uiteindelijk wél een kant. Dat is de kant waarmee gevoelens gepaard gaan en waardoor geschiedenis uitgewist dreigt te worden. Juist die naam kan je koppelen aan bepaalde geschiedkundige fenomenen. Je kan geen link leggen als je het symbool en daarmee het fenomeen verwijdert. Dan is er geen confrontatie en ook geen leermoment. Waarom hebben kunstenaars en politiek-correcte mensen altijd de neiging om te censureren of te verwijderen? Waarom leggen zij niet juist de vinger op de zere plek en leggen het symbool of de naam uit? Intellectuele luiheid.
Ik zal uitleggen waarom wat je hier straks ziet hedendaagse kunst is: niet omdat het nu gemaakt is, maar omdat het eerder niet gemaakt had kunnen worden. Vrouwen hadden eerder geen kans! De generatie van onze moeders kon echt niet op expeditie naar het Amazonegebied. Ik vind dit een heel goede tijd voor kunst.
En weer gaat het over een Marxistisch dialectische analyse in de kunst. Het gaat in de moderne kunst zo vaak over sociale rechtvaardigheid en onderdrukking en de onderdrukte. Het wordt langzamerhand nogal vermoeiend en vervreemdend. Moderne kunst werd gezien als een correctie en balans op de klassieke kunstvormen, maar nu is het een karikatuur van zichzelf geworden en een middel om politiek te bedrijven. Verschrikkelijk.
