Klimaatdebat Tweede Kamer: een orgie van parlementair bla, bla, bla en wensdenken

Staatssecretaris Wilma Mansveld verstrikt in de Matrix van de virtuele klimaatmodellen.

Op initiatief van Machiel de Graaf (PVV) schonk de Tweede Kamer op 15 januari in een plenaire zitting aandacht aan het resultaat van de VN–-klimaattop in Warschau.

De Graaf opende met de opmerking dat het goed is dat de TK nu eens plenair aandacht besteedt aan de catastrofe die Nederland treft -– niet de catastrofe van klimaatverandering, maar de catastrofe van honderden miljoenen, zoniet miljarden euro, die door klimaatbeleid over de balk worden gesmeten ten laste van bedrijven en burgers. Sinds 17 jaar is er geen opwarming meer! Hij vroeg voorts of het èchte wetenschappelijke bewijs voor de opwarmende invloed van de menselijke uitstoot van CO2 inmiddels al was geleverd. Hij herinnerde er aan dat hij dat al eerder aan de staatssecretaris had gevraagd, maar hij had tot op heden geen antwoord gekregen.

Jan Vos (PvdA) verraste de Kamer met de stellige bewering dat de aarde met 3,6 graden gaat opwarmen tot 2100. Dat is een verbazingwekkende stelling, want zelfs het alarmistische VN–-klimaatpanel (IPCC) gaat niet zo ver. Hoewel dat soort getallen wel worden genoemd in de IPCC–rapporten, wordt daar gewoonlijk aan toegevoegd dat deze met grote onzekerheidsmarges zijn omgeven.

Wat de zeespiegelstijging betreft noemde Jan Vos een getal van 1 meter in 2100. Ook dat is verrassend, want het IPCC zit aanmerkelijk lager – om de nog maar te zwijgen van de werkelijke zeespiegelstijging die langs de Nederlandse kust constant zo'n 18 cm. per eeuw bedraagt. Dat is al eeuwen zo en er is geen versnelling van de stijging waargenomen.

Machiel van de Graaf – die zijn huiswerk weer uitstekend had gedaan – informeerde of Jan Vos het bewijs van de invloed van de menselijke uitstoot van CO2 op de temperatuur op aarde en van de 3,6 graden opwarming tot 2100, kon leveren. Maar dan echt het keiharde wetenschappelijke bewijs en geen meninkjes, consensusjes e.d van het IPCC. Dat bleek Jan Vos niet te lukken. In plaats daarvan wees hij erop dat Maria van der Hoeve (uitvoerend directeur van het IEA, bedrijfskundige), Rajendra Pachauri (ontvanger van de Nobelprijs voor de vrede, Voorzitter VN–Klimaatpanel, spoorwegingenieur), Henk Kamp (minister van EZ, controleur belastingdienst), en De Vos zelf (bestuurskundige en schipper op een Pacifische zeiltocht) het er met elkaar over eens waren dat het klimaat zal opwarmen met 3,6 graden tot 2100. En dat is een realiteit, waarmee we hebben te leven. Aldus Jan Vos in een triest dieptepunt van het debat.

In reactie op de vragen van Machiel de Graaf baseerde staatssecretaris Wilma Mansveld zich onveranderlijk op de alarmistische boodschap van het IPCC en beriep zij zich op de 'consensus'. Slechts een kleine groep sceptici blijft op de onzekerheden wijzen. Om haar positie te verduidelijken, gebruikte ze, naar haar zeggen, een 'grappige metafoor'. Stel er zitten tien mensen in een busje op een mistige avond. En negen zeggen: 'Wij zien een remlicht hiervoor.' En één zegt: 'Dat heb ik niet gezien.' Wat doet u dan? En zo zie ik het IPCC–rapport. 95% zegt dit is een serieuze zaak. We moeten handelen. Als politicus neem ik wetenschappelijke consensus als basis voor mijn beleid. Aldus Mansveld.

Machiel de Graaf: 'Prima dat busje! Maar zet tien Imans bij elkaar en vraag of ze een hekel hebben aan het jodendom.' Dus die metafoor gaat niet op. Hij informeerde of de staatssecretaris die consensus ècht voldoende bewijs achtte. Mansveld bevestigde dit.

Even terzijde. Politici die deelnemen aan het klimaatdebat willen nog wel eens de 95% en de 97% door elkaar halen. Dat gebeurde ook nu weer in het recente kamerdebat.

De 95% slaat op de mate van zekerheid die het IPCC beweert te hebben dat meer dan de helft van de opwarming die sinds 1950 heeft plaatsgevonden van menselijke oorsprong is. Dit is overigens een belachelijke bewering, zeker in het licht van de nog steeds onverklaarde opwarmings'pauze', ofwel 'hiatus', van de laatste 17 jaar. Dat tart elke logica. Het IPCC heeft in de 'Summary for Policymakers' toegelicht hoe deze bewering tot stand is gekomen:

Confidence in the validity of a finding is based on the type, amount, quality, and consistency of evidence (e.g., data, mechanistic understanding, theory, models, expert judgment) and the degree of agreement. Probabilistic estimates of quantified measures of uncertainty in a finding are based on statistical analysis of observations or model results, or both, and expert judgment.

'Expert judgment'? Hoe moeten we ons dat voorstellen? De waarschijnlijkheid van bepaalde beweringen wordt in feite bij handopsteken bepaald. Dat is geen onderdeel van de wetenschappelijke methode en kan dus niet als bewijs dienen. Vanuit wetenschappelijk perspectief is de 'consensus' van het IPCC dan ook drijfzand. En op dat drijfzand is het klimaatbeleid gebouwd dat de wereldgemeenschap dagelijks een miljard dollar kost!

Zonder de feiten te controleren verspreidt de staatssecretaris deze desinformatie.

De 97% slaat op het aandeel van de wetenschappers die voorstander zijn van de menselijke broeikashypothese. Dit percentage is berekend op basis van een niet–representatieve steekproef van 79 (!) wetenschappers. Dat is dus lachwekkend weinig, zeker als men dit getal afzet tegen de meer dan 30.000 ondertekenaars van de Oregon Petitie. Bovendien rammelde het onderzoek vanuit methodologisch perspectief. Zie hier. Dit onderzoek kan dus tot de categorie misleidende propaganda worden gerekend.

Opnieuw, zonder de feiten te controleren, verspreidt de staatssecretaris dit sprookje.

Jan Vos had het in zijn interventies ook over 1000 wetenschappers die hebben deel genomen aan het IPCC–proces. Die 1000 is waarschijnlijk een te laag getal. Maar een kniesoor die daar op let. Hij wekte voorts de suggestie – zoals het IPCC dat zelf overigens ook altijd doet – dat die het allemaal eens zijn met de conclusies van het IPCC. Maar dat is niet juist.

Er is geen consensus. Die is er ook nooit geweest. Het is een aperte leugen die het IPCC nu reeds enkele decennia verspreid. Verschillende onderzoeken hebben aangetoond dat de wetenschap verdeeld is.

De Nederlandse regering en het parlement weten dit, of zouden het tenminste moeten weten. Waarom anders krijgt Climate Dialogue met steun van een meerderheid van de Tweede Kamer, subsidie van de Nederlandse overheid? Dat is bij uitstek een platform waar protagonisten en antagonisten van de menselijke broeikashypothese (AGW = 'Anthropogenic Global Warming') over de verschillen van opvatting kunnen discussiëren.

En hoe zit het dan binnen het IPCC? Zijn alle wetenschappers die bij het proces zijn betrokken het met de conclusies van dat orgaan eens?

Vele wetenschappers binnen het IPCC zijn niet gekwalificeerd om een zelfstandig oordeel te vellen over de wetenschappelijke basis, die in Werkgroep 1 wordt besproken. Zij houden zich met tal van andere zaken bezig, zoals de mogelijke gevolgen van klimaatverandering, en beschouwen de uitkomsten van werkgroep 1 als gegeven. Hoe dat precies zit, heeft Madhav Khandakar, zelf als 'expert reviewer' bij het IPCC–proces betrokken, in deze video omstandig uitgelegd.

Slechts enkele tientallen wetenschappers zijn betrokken geweest bij de formulering van de cruciale stelling, waarop ons klimaatbeleid is gebaseerd.

Maar buiten het IPCC bestaat er al helemaal geen consensus. Zo is er het 'Global Warming Petition Project', voorheen de Oregon Petitie genoemd, dat door meer dan 30.000 wetenschappers is ondertekend. Dan is er nog de lijst van Marc Morano met meer dan 1000 klimaatsceptische wetenschappers. Zie hier. Zelfs onder de professionele Duitse klimatologen, allen door de overheid gefinancierd, heerst geen consensus, zoals uit dit onderzoek is gebleken.

Dat er een consensus onder wetenschappers zou bestaan, is dus misleidende propaganda en het is uiterst onwaarschijnlijk dat slechts cognitieve dissonantie er de oorzaak van is dat de aanhangers van AGW dit blijven negeren. Dit doet men doelbewust omdat het politiek zo beter uitkomt. En de staatssecretaris draait mee in deze propagandacarroussel.

Natuurlijk kwam ook de toekomst van het IPCC–proces ter sprake, waarbij werd gesuggereerd dat de conferentie in Parijs in 2015 toch wel een doorbraak zou moeten opleveren, waarbij alle landen een steentje zouden moeten bijdragen en niet alleen de rijke landen, zoals tot nog toe het geval was geweest. De staatssecretaris erkende dat daarover geen zekerheid bestond, maar bij haar bezoek aan de klimaatconferentie in Warschau had ze toch 'ontzettend veel positieve energie' geconstateerd. Dat was zeker nieuws dat voor buitenstaanders, zoals ondergetekende, tot dusver verborgen was gebleven. Maar ik had het natuurlijk kunnen weten, want dit soort bijeenkomsten vormen de jaarlijkse hoogmis voor gelijkgezinde aanhangers van het broeikasevangelie. Mijn indruk was en blijft dat dit wensdenken is en trekken aan dood paard, zoals ik al meer dan tien jaar geleden heb geschreven. Maar de staatssecretaris denkt daar kennelijk anders over – althans officieel. Wanneer wordt men nu eens wakker en distantieert men zich van dit soort fabeltjes?

Ook kwam het fonds van honderd miljard (per jaar!) voor klimaathulp aan de ontwikkelingslanden ter sprake. De staatssecretaris erkende dat daarover nog veel onduidelijkheid bestond. Maar op grond van een veel toegepaste internationale verdelingsformule op basis van het BBP, zou dit voor Nederland op 1,2 miljard (per jaar!) uitkomen. Desgevraagd verklaarde zij tussen neus en lippen door dat dit t.z.t. aan de ODA zou worden toegerekend. Daar werd verder niet veel over gediscussieerd. Wonderlijk! Want dit is als Alice in Wonderland. Alle 'rijke' landen verkeren in de grootste financiële moeilijkheden, omdat hun staatsschulden gillend uit de hand zijn gelopen. En het ziet er niet naar uit dat dit probleem in 2020 zal zijn opgelost. Wat die ODA ('Official Development Assistance') betreft, zal het slechts weinigen duidelijk zijn dat dit eigenlijk een sigaar uit eigen doos betreft en er in feite op neerkomt dat allerlei werkzame ontwikkelingshulp het veld moet ruimen voor flut klimaatprojecten die geen enkele merkbare invloed op het klimaat zullen hebben en waaraan de ontwikkelingslanden in het geheel geen behoefte hebben.

Op enig moment in de discussie meldde de staatssecretaris dat het grootste deel van de opwarming in de oceanen was terecht gekomen, daarbij doelend op de oorzaak van de opwarmings'pauze' of 'hiatus', die nu al zo'n 17 jaar duurt. Daarbij gaf zij er blijk van meer te weten dan zelfs de mainstream klimatologen. Die zitten immer met hun handen in het haar om deze 'pauze' te verklaren, zoals Jeff Tollefson nog onlangs in Nature heeft uitgelegd.

Opnieuw een brokje desinformatie van de staatssecretaris.

Van de overheid mag de burger eerlijke en evenwichtige informatie verwachten. Zou staatssecretaris Wilma Mansveld deze desinformatie nu met kwade bedoelingen en met opzet verspreiden? Ik vermoed van niet. We moeten niet vergeten dat relatief onervaren politici vaak door hun partij worden voorgedragen om het beleid van die partij (in dit geval de PvdA) uit te voeren. En wat men ook van de staatssecretaris moge denken, zij doet dit op loyale, plichtsgetrouwe wijze. Zij heeft daartoe een schare toegewijde ambtenaren ter beschikking, die haar van informatie voorzien. Dat moet ook wel, want zij was een onbeschreven blad op klimaatgebied. Maar ik heb de indruk dat de zaak daar fout gaat. Haar groen bevlogen ambtelijke staf is dusdanig geïmpregneerd met het doemdenken inzake klimaat, dat het afwijkende inzichten en feitelijke observaties, zoals de opwarmings'pauze', ofwel 'hiatus', negeert. Immers, deze zijn in strijd met het vigerende klimaatbeleid, dus daarover dient de bewindsvrouwe niet te worden geïnformeerd. Degene die dat toch doet, moet voor zijn carrière vrezen. Dit is een klassiek dilemma waarmee vele hoge beleidsadviseurs bij tijd en wijlen in hun loopbaan worden geconfronteerd. Zij staan dan voor de keuze om maar met de politieke wind mee te waaien of eerlijk advies te geven. (Ik kan er uit ervaring van meepraten.) Alleen de toppers lukt het om zich daar zonder kleerscheuren voor hun carrière doorheen te worstelen. Ik vrees dat ze bij (het voormalige) VROM nog niet zo ver zijn.

Ondertussen is Staatssecretaris Mansveld gevangen in de Matrix. Ze verkeert in de vaste overtuiging dat de virtuele klimaatmodellen de èchte werkelijkheid vertegenwoordigen. En ze toont geen enkele aanvechting om achter de waarheid te komen. Want dat is politiek taboe!

Maar wat moet je dan nog als klimaatalarmist als de afkoeling inderdaad doorzet? Zie ook hier.

Kijk en luister verder hier. (De technische weergave van de kamerdebatten is onlangs sterk verbeterd. Complimenten! Nu de inhoud nog!)

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.