Kijken, kijken, niet kopen

Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler.

Wanneer je als Nederlandse toerist op bijvoorbeeld de suq in Jeruzalem of Caïro loopt, dan kun je deze woorden in vlekkeloos Nederlands uit de mond van een Arabische winkelier horen. Wij Nederlanders hebben iets met zuinigheid. Het lijkt van ons af te stralen. Maar gelukkig, wij Nederlanders kunnen ook heel genereus zijn. Denk maar aan die actie laatst voor de Filipijnen na die taifoen.

Soms denkt men door enthousiasme overmand niet altijd even goed na. Dit bewees Trijntje Oosterhuis met haar tweet. Met een beetje pech zou ze een paar ton armer geweest zijn. Tja, ook waar het duurzaamheid betreft kunnen onnadenkendheid en onkunde nog wel eens toeslaan. Alleen, dan komt men er niet zo makkelijk van af. Dan is het kijken, kijken, gedwongen kopen d.w.z. op kosten van de burger/belastingbetaler.

Daar lijkt het bij het Nationale Energieakkoord erg veel op. Het nastreven van transitie naar duurzame, dus voor lange tijd beschikbare, energievoorziening, is op zich te loven. Het is dan wel wenselijk, wanneer emotie en idealisme enerzijds en de cijfertjes anderzijds een betere balans zouden vormen dan thans het geval is.

Wat dan ook verstorend, zo niet polariserend, werkt, is het wegwuiven van economische nadelen, het verdoezelen van kosten, opzettelijke desinformatie, het uitsluiten van bepaalde energiebronnen en last but not least, steeds openlijker het woord verplicht in de mond nemen.

De burger/belastingbetaler en de ingenieurs, die de werkelijke kosten van te voren hadden kunnen berekenen, waren bij de beraadslagingen over voornoemd energieakkoord niet toevallig buiten de vergaderzaal van de SER gehouden. Ook zie ik dat er steeds minder ruimte aan de vrije markt wordt gegeven en meer aan de agenda van de milieubeweging. Dit is evenmin toeval, want het lijdt geen twijfel dat zonder het planeconomisch subsidiëren van de huidige grootschalige en eenzijdige duurzaamheidstransitie deze geen schijn van overlevingskans heeft.

Hoe dit zit? Wij moeten weten dat 93% van het wereldwijde energiegebruik uit fossiele bronnen komt, 2% uit waterkracht, 3% uit kernenergie, 1% uit biomassa, 0,1% uit wind en 0,1% uit zon. Een windmolenpark dat 100.000 huishoudens van elektriciteit voorziet, draagt voor 0,032% bij aan het totale Nederlandse energiegebruik. De Nederlandse menselijke CO2-emissie is 0,65% van de totale wereldwijde emissie. Er zijn diverse berekeningswijzen, maar die van Lord Monckton geeft een negatief effect op de opwarming van 0,00004°C als Nederland 0 ton CO2 zou uitstoten.

Tot slot zijn er specifieke natuurwetten die niet te omzeilen zijn. Met name vermogensdichtheid vormt de verklaring voor de kostenverschillen van energieopwekking door de diverse energiebronnen waaraan niet te ontkomen valt. Men kan zwaartekracht evenmin negeren. Het desondanks niet (willen) onderkennen van deze natuurwetten lijkt dan ook de verklaring voor het toenemend omzeilen van onze democratische spelregels bij die eenzijdige energietransitie.

In duurzaamheidsland is de Stichting Duurzame Energieprovincie een prijzenswaardig bevlogen witte raaf. Deze stichting was zo verstandig om een cijfermatig oordeel te vragen over de effecten van een 100% duurzaamheidscenario met als voorwaarden afschaffing van alle subsidies op alle energieproductievormen, behalve tijdelijke voor innovatie, en geen aantasting van de welvaart.

Bezint eer gij begint dus.

Vandaag is een rapport verschenen dat dit scenario aan de hand van een viertal deelscenario’s indicatief doorrekent. Zie hier.

Kijken, kijken, niet kopen zou best eens verstandiger kunnen zijn dan het huidige energiebeleid.

Aldus Jeroen Hetzler.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.