Jeugdzorg moet echt op de schop
Tien keer meer klachten in tien jaar.
Kinderen, ouders, docenten en hulpverleners klagen steeds vaker over jeugdzorg. Het aantal klachten is in 10 jaar tijd vertienvoudigd tot ruim vijfhonderd. Tachtig meldingen waren zo ernstig dat de Inspectie Jeugdzorg actie ondernam.
Onenigheid over uithuisplaatsingen, psychiaters die klagen over jeugdinstellingen, ouders met vermoedens van seksueel misbruik door hulpverleners, onvrede over omgangsregelingen en volop klachten over de kwaliteit van Bureau Jeugdzorg. Daar ploften in 2013 bijna vierhonderd klachten op de mat. Dat blijkt uit het jaarrapport van de Inspectie Jeugdzorg dat gisteren is verschenen.
Het aantal meldingen van ouders en jongeren over Bureau Jeugdzorg groeide ten opzichte van 2012 met 33 procent. Het aantal klachten van hulpverleners en leraren over Bureau Jeugdzorg verdubbelde. Zij vinden de kwaliteit van de zorg onvoldoende en zien problemen in de samenwerking tussen zorgverleners.
Als over een periode van tien jaar het aantal klachten explodeert, is er reden tot zorg. Bij een gezonde organisatie zou een toename in de klachten namelijk leiden tot actie en daarmee, ceteris paribus, tot vermindering van het gemelde ongenoegen. Dat lijkt dus geenszins te gebeuren; over een periode van tien jaar nemen de klachten alleen maar toe.
De jeugdzorg in Nederland is zo naar binnen gekeerd dat het schokkend arrogant reageert:
Jeugdzorg Nederland erkent dat het aantal klachten is toegenomen. 'Wij hebben geen aanleiding om te denken dat het ligt aan de kwaliteit van de jeugdzorg,' zegt persvoorlichter Stijn Verbruggen. De brancheorganisatie wijt de stijging onder meer aan het gemak waarmee klachten kunnen worden gemeld.
Dit soort stuitende wereldvreemdheid moet worden aangepakt voordat nog meer kinderen en familieleden slachtoffer worden. Alle begin is moeilijk, dus laten we ons daarom aansluiten bij Arnold Heertje, die Bureau Jeugdzorg terecht aan de schandpaal wil nagelen. Wat hij bij die instantie heeft meegemaakt, gaat zo ver dat Heertje, die als Joods kind ondergedoken heeft gezeten, de praktijken vergelijkt met de Tweede Wereldoorlog. Dat is nogal verregaand, maar de hoogleraar economie is niet gek. Hij kan er nog voor argumenteren ook.
Er zijn overigens wel Kamervragen gesteld over jeugdzorg. Maar die gaan over de bezuinigingen op die arme instellingen, over of ze het hoofd wel boven water kunnen houden. Wordt het niet eens tijd voor Kamervragen over hun functioneren?
