Jacques Monasch is gedraai over Oekraïne-referendum zat, dreigt met motie van wantrouwen

PvdA-Kamerlid Monasch is helemaal klaar met het gedraai van het kabinet over het EU-associatieverdrag met Oekraïne. Hoewel dat verdrag in het referendum van april door een grote meerderheid van de kiezers werd verworpen, wil het kabinet – Rutte voorop – het verdrag alsnog ratificeren. In feite geven de PvdA en VVD dus aan dat ze lak hebben aan de uitslag van een democratisch referendum, omdat ze de mening van de EU-bazen in Brussel belangrijker vinden.

Monasch moet daar niets van weten. Sterker nog: als het kabinet doorgaat met zijn pogingen om het associatieverdrag te ratificeren, dan zal hij een motie van wantrouwen steunen tegen de voltallige regering:

Als Monasch daadwerkelijk zo'n motie steunt, zou dat een unicum zijn in de parlementaire geschiedenis. Monasch is dan ook een uniek Kamerlid: als één van de weinige PvdA'ers benoemt hij de negatieve gevolgen van immigratie, islam en de invloed van de Europese Unie. In de race voor het lijsttrekkerschap van de PvdA is hij het buitenbeentje ten opzichte van Diederik Samsom en Lodewijk Asscher, die niet op de kritiek van Monasch zitten te wachten.

Want die kritiek is meer dan terecht: de PvdA beloofde eerder de uitslag van het referendum te zullen respecteren. Nu puntje bij paaltje komt, proberen ze om het verdrag er tóch door te krijgen. Hypocrisie ten top natuurlijk, en Monasch aarzelt niet om de vinger op de zere plek te leggen. De kans dat een motie van wantrouwen een meerderheid haalt in de Kamer is klein, maar de PvdA staat natuurlijk wel in haar hemd nu Monasch zo openlijk kritiek uit. Bovendien is het kabinet van andere partijen afhankelijk om een motie van wantrouwen tegen te houden: de coalitie heeft 76 zetels, en heeft zonder Monasch dus geen meerderheid.

De partijtop van de PvdA zal zich vast ergeren aan Monasch, maar eigenlijk moet ze het rebelse Kamerlid dankbaar zijn: Monasch laat zien dat er ook nog PvdA'ers zijn met het hart op de juiste plaats. Hij is een politicus die zegt waar het op staat, en die niet in de politiek zit om er zelf beter van te worden maar omdat hij echt ergens in gelooft. Daar kan de rest van de Tweede Kamer een voorbeeld aan nemen.