Het is weer zover: De Telegraaf komt met een “baanbrekend” artikel van Wierd Duk waarin hij stelt dat we eindelijk eens een gesprek moeten voeren over… jawel… islamisering. Dit keer met schrijver Keyvan Shahbazi, die met terechte woede waarschuwt voor de islamitische ondermijning van onze westerse, vrijzinnige samenleving. Maar laten we wel even nuchter blijven: dit gesprek voeren we al járen. Wat Duk doet, is geen journalistiek vernieuwend werk. Het is het zoveelste “boomer”-moment van iemand die net lijkt wakker te worden in een wereld waar dit probleem al decennialang luid en duidelijk wordt benoemd.
Laat er geen misverstand over bestaan: wat Keyvan Shahbazi zegt, snijdt hout. De parallellen die hij trekt tussen het Iran waar hij uit is gevlucht en het Nederland van nu zijn verontrustend en onthullend. De beelden van politieagenten die in uniform islamitische gebeden ondersteunen, overheidsinstellingen die zich schuldig maken aan religieuze symboolpolitiek, en politici die flirten met de afschaffing van de scheiding tussen kerk en staat zijn inderdaad schokkend. Dat maakt zijn woede begrijpelijk – en zelfs noodzakelijk.
Maar waarom doen we nu alsof dit de eerste keer is dat dit gezegd wordt?
Pim Fortuyn wees ons er al op, luid en duidelijk. Geert Wilders heeft het tot kernonderwerp van zijn politieke carrière gemaakt. Thierry Baudet legt de vinger keer op keer op dezelfde zere plek. Ook op deze site, bij De Dagelijkse Standaard, schrijven we al járen over dit thema. Wekelijks. Dagelijks. Dit onderwerp is geen taboe. Het is geen vergeten discussie. Het is een dagelijks punt van zorg voor miljoenen Nederlanders die zich afvragen hoe het kan dat hún cultuur moet wijken, terwijl alles op alles wordt gezet om de islamitische cultuur te faciliteren.
Wat Wierd Duk en de zijnen maar niet lijken te snappen, is dat het probleem niet is dat we er niet over praten – het probleem is dat er niets mee gebeurt.
Wierd Duk doet alsof hij als een soort eenzame held het “verzwegen” debat aanzwengelt. Alsof hij een taboe doorbreekt. Alsof hij, met gevaar voor eigen leven, de waarheid eindelijk eens durft uit te spreken. Maar dat is pure zelfverheerlijking. In werkelijkheid is Duk onderdeel van een mediakartel dat jarenlang halfslachtig meebeweegt met het sentiment, maar nooit echt kleur bekent. Zijn interviews zijn geen daad van moed, maar een soort veilig gedoseerd ongenoegen – precies genoeg om controverse te genereren, maar nooit genoeg om echte politieke verandering te eisen.
Hij presenteert zich als pionier, maar is vooral bezig met het opnieuw uitvinden van het wiel.
Wat het Nederlandse volk wil, is geen zoveelste theekransje over de “impact van islamisering op de publieke ruimte.” Wat het volk wil, is een Nexit. Wat het volk wil, is een asielstop. Wat het volk wil, is massale remigratie. Wat het volk wil, is dat de overheid zich houdt aan de seculiere principes van de rechtsstaat, in plaats van knielend mee te doen aan religieuze rituelen.
We zijn klaar met praten. We hebben het gehad met “wakkere” journalisten die pas in 2025 durven te zeggen wat wij al in 2002 wisten. Nederland heeft behoefte aan actie. Geen interviews. Geen debatclubs. Geen columns vol relativerende nuance. Maar keuzes. Duidelijke, harde politieke keuzes.
(Artikel gaat verder onder deze oproep) Steun DDS! De Dagelijkse Standaard vecht tegen de stroom in en brengt u het nieuws en de opinie die de mainstream media vaak voor u verzwijgen. Maar dit belangrijke werk kost geld en wij zijn volledig afhankelijk van de steun van onze lezers. Wilt u dat wij doorgaan? Help ons dan met een donatie via BackMe! Elke bijdrage, groot of klein, helpt ons om uw stem te blijven vertegenwoordigen en de strijd voor een écht rechts geluid voort te zetten. Doneer nu via: https://dds.backme.org/
Het is mooi dat mensen zoals Shahbazi hun stem laten horen. En ja, het is belangrijk dat ook in gevestigde media als De Telegraaf dit onderwerp aan bod komt. Maar laten we alsjeblieft niet net doen alsof dit nieuws is. Het echte nieuws is dat Nederland al twintig jaar roept om verandering – en dat de politiek nog steeds met de handen in de zakken zit toe te kijken, terwijl ze hier wel over debatteren met elkaar, maar niets doen.
De volgende keer dat Wierd Duk een interview houdt, mag hij van mij best eens de vraag stellen waarom mensen als hijzelf, met al hun toegang tot de mainstream media, er niet eerder en feller op hebben gezeten. Want praten kunnen we allemaal. Maar daden – die blijven voorlopig nog uit.
En daar zit het échte probleem.