Inderdaad: militair is geen welzijnswerker

De krijgsmacht wil weer gewoon vechten. Commandant der landkrachten Mart de Kruif bepleit de terugkeer van de soldaat als vechtmachine. Het is mooi geweest met al dat welzijnswerk. Gelijk heeft hij. Het ontkennen van de strijdende rol van het leger is opperste decadentie.

De spijker op zijn kop. Ook al zijn militairen er in de eerste plaats voor om de vrede te bewaren en niet om eens even lekker te gaan vechten, dat betekent niet dat het leger niet strijdbaar hoeft te zijn. Het leger staat voor de weerbaarheid van een land op het internationale toneel. Het moet ten alle tijden voor de belangen van de burgers op kunnen komen en alleen al met de uitstraling van weerbaarheid is een land geholpen.

Maar wij leven in een tijd van de zoete dromen. We denken dat met theedrinken en broodjes uitdelen aan de lokale bevolking we de vrede wel kunnen bewaren. Het leger is alleen maar belastinggeldverspilling en bij voorbaat hebben we te doen met de vrouw, kinderen en ouders van onze uitgezonden jongens.

Niet dat de jongens zelf hiermee geholpen zijn. Ze hebben immers gekozen voor het leger en niet voor de sociale academie. Nu wil dat niet meteen zeggen dat we ze de strijd moeten geven waar ze misschien wel van dromen, maar iets minder medelijden en kalltstellung van degene die voor het vaderland wil vechten, zou op zijn plaats zijn.

We leven in rumoerige tijden. Laten we zorgen dat het leger in ieder geval kan doen waar het voor bedoeld is. En dat is vechten voor de belangen van de Nederlandse burgers.

Foto: www.photobucket.com door wayswatcher