Europa spreekt nog steeds Frans

Die uitspraak viel niet overal in goede aarde omdat sommigen hem letterlijk namen, maar ook de figuurlijke interpretatie die deze politicus voor ogen stond werd bepaald niet overal juichend ontvangen. Met nu alweer een Europese top rijst de vraag of er al een beetje schot zit in die Duitse aanpak van de schuldencrisis.

Maar nu we het toch over talen in de EU hebben eerst nog even een zijsprongetje. Begin jaren zeventig - de uitbreiding van de EEG met Denemarken, Ierland en het Verenigd Koninkrijk was net een feit - werd ik door mijn toenmalige werkgever naar Brussel gestuurd in het kader van een door de EEG te financieren project. In werkgroepvergaderingen waaraan ik deelnam werd vanzelfsprekend uitsluitend Frans gesproken. Gelukkig kon ik me aardig redden want ik had op de middelbare school - voor invoering van de Mammoetwet - nog verplicht Frans gehad en bovendien in de laatste klassen van het lager onderwijs ook al twee jaar, wat destijds gebruikelijk was. 

Toen ik tien jaar later weer in Brussel kwam, nu als ambtenaar belast met duw- en trekwerk over de beruchte structuurfondsen, was de dominantie van het Frans al een stuk minder. Hoe het verder is gelopen met deze 'taalstrijd' weet ik niet, maar voorstelbaar is dat het Duits na de toetreding van Oostenrijk en de Midden- en Oost-Europese landen aan invloed heeft gewonnen. Toch maken kandidaten voor Europese topfuncties nog steeds weinig kans als ze niet vloeiend Frans spreken. Barroso, Juncker en Van Rompuy kunnen niet toevallig met die taal uitstekend uit de voeten.

Terug naar de schuldencrisis. Hoe staat het met die Duitse degelijkheid? Afgaande op berichten over de laatste Eurotop komt daar niet veel van terecht. Het met veel tam-tam gelanceerde begrotingspact lijkt vooral cosmetisch, want de automatische sancties voor begrotingszondaars schijnen van de baan te zijn.

Ook het Duitse plan om Griekenland onder curatele te stellen van een Europese 'begrotingstsaar' is alweer afgezwakt, zo niet van de baan. Wat in ieder geval niet van de baan is, dat is de eindeloze stroom Europees belastinggeld die in de bodemloze Griekse put wordt gestort. Van de noodzakelijke sanering van de Griekse overheidsfinanciën en economische hervormingen komt weliswaar weinig terecht, maar de Europese leiders zijn zo stom geweest om te verklaren dat geen enkel land de monetaire unie zal verlaten, en dus kunnen de Grieken rustig achterover leunen in afwachting van de volgende tranche Europees belastinggeld.

Intussen gaat de invoering van de Europese transferunie gewoon door. Het permanente steunfonds ESM gaat er komen. Dit tot genoegen van de Zuid-Europese landen die nu eenmaal gewend zijn boven hun stand leven, en van hun geldsschieters. Het aandeel van Nederland in dit fonds bedraagt voorlopig 40 miljard.

Die transferunie is echter geen eenmalige zaak, maar gaat de Nederlandse belastingbetaler jaar in jaar uit miljarden kosten. Analisten schatten de bijdrage van Nederland op 15 miljard per jaar. Dat is toevallig evenveel als het minimale bedrag aan extra bezuinigingen waarmee het kabinet-Rutte de kiezer binnenkort gaat verrassen.

Conclusie: met die Duitse degelijkheid wil het nog niet erg lukken en de Latijnse lamlendigheid blijft overheersend. Zo bezien is Frans nog steeds de voertaal in Europa.

 

Picture: Wikimedia Commons / Bosonic dressing