Immigratie VS: van hoeksteen naar splijtzwam

Goedkope illegale arbeidskrachten uit Mexico waren bijvoorbeeld in de jaren twintig van de vorige eeuw al zo geliefd bij werkgevers dat het Amerikaanse Congres een serie hoorzittingen moest wijden aan de problemen van massale illegale immigratie. Volgens schattingen ging het om honderdduizenden illegalen per jaar.

Opeenvolgende generaties Amerikaanse besluitvormers hebben alles geprobeerd om dit probleem op te lossen. In de jaren dertig werd het middel van de uitzettingen beproefd. Bijna een miljoen illegalen werden uitgezet – een enorm aantal natuurlijk, maar in feite nog niet de helft van wat het decennium daarvoor was binnengekomen.

Om deze nieuwkomers in te bedden in de Amerikaanse samenleving werd in 1965 de wet gewijzigd. Voortaan kwamen ook niet-Europese immigranten voor burgerschap in aanmerking. Omdat dit inburgeringsplan de stroom illegalen eerder deed aanzwellen dan afnemen, tekende president Reagan in 1986 een wet die in feite een generaal pardon vormde voor de naar schatting vijf miljoen illegale immigranten in zijn land. Het bleek evenmin te werken. Sterker nog, de stroom illegalen (hoofdzakelijk uit LatijnsAmerika) zou alleen maar nog verder toenemen.

Dat iets moet worden gedaan om het probleem aan te pakken is duidelijk. Maar wat? Voorstellen om illegalen een pad naar burgerschap te geven worden gezien als het belonen van crimineel gedrag – terecht overigens, want dat is feitelijk wat een generaal pardon doet. Tegelijkertijd zijn de aantallen zo enorm – tussen de tien en twintig miljoen – dat oplossing door uitzetting geen optie meer is.

Het probleem is dat het Congres hinkt op twee gedachten. De door Democraten gedomineerde Senaat heeft een voorkeur voor een generaal pardon. Het door Republikeinen beheerste Huis van Afgevaardigden wil daar niets van weten. Het is sterk gekant tegen legalisering, want dat zou wetsovertreding belonen en bovendien een aanzuigende werking hebben.

Liever neemt het maatregelen om de instroom van illegalen te beperken, bij voorkeur door een muur te bouwen langs de zuidgrens. Dat laatste wordt door Democraten weer weggehoond als ’onmenselijk’ en ’Amerika onwaardig’. Kortom: de oplossing van de een is voor de ander onbespreekbaar.