IDFA–debat: 'Green screams'

Af en toe surf ik wat over internet. Daar kwam ik toevallig een oude – van nu al weer vier jaar geleden – video tegen van een interessante discussie georganiseerd door IDFA ('International Documentary Film Festival Amsterdam'). De discussie vond plaats vlak voor de grote klimaatconferentie in Kopenhagen, waar besluiten zouden dienen te worden genomen over de opvolger van het Kyoto–verdrag met bindende verplichtingingen voor de uitstoot van CO2, waaraan liefst alle landen zouden dienen deel te nemen. We weten hoe Kopenhagen en de daarop volgende klimaatconferenties zijn afgelopen. Eén groot fiasco! We weten ook dat ondanks al het gejammer over die verschrikkelijke opwarming van de aarde, Moeder Natuur haar eigen plan trekt en de gemiddelde aardtemperatuur maar niet wil stijgen. Sterker nog, thans worden weer op verschillende plaatsen in de wereld kouderecords verpulverd.

Aan de synopsis van het IDFA–debat ontleen ik het volgende:

Het was een debat van wetenschappers versus filmmakers. Hans Erren, Theo Richel en ondergetekende werden door de presentator geïntroduceerd als behorende tot de eerste categorie. Onze opponenten waren politiek correcte filmmakers, dus groen en links, zij het met een uitzonderlijk grote ecologische voetafdruk - oneindig veel groter dan die van ons - want dat gaat nu eenmaal zo als men overal ter wereld filmt. De presentator roemde onze moed om ons in deze leeuwenkuil te begeven. Dat was nu ook weer niet nodig geweest, want het gezelschap bestond uit allemaal alleraardigste en beschaafde mensen. Bovendien was kun kennis van de klimaat'problematiek' beperkt - om het maar eufemistisch uit te drukken.

Groen bevlogen vrouwen speelden een buitenproprotionele – en tenenkrommende – rol tijdens het IDFA–debat. Zij toonden zich nogal eens in de ban van emoties en verminderd toegankelijk voor feiten en rationaliteit. 

Meer in het algemeen valt het op dat het op klimaatgebied vele vrouwen is gelukt om krachtig door het glazen plafond heen te breken. In de EU waren dat bijvoorbeeld Margot Wahlström en Conny Hedegaard, in Nederland Jacqueline Cramer en Wilma Mansveld, in Duitsland heeft Angela Merkel zich in G8–verband als redster van de planeet geprofileerd, en in de VN is dat Christiana Figueres. De scherven die bij de doorbreking van het glazen plafond zijn gevallen, zullen à raison van $ 1 miljard per dag door de wereldgemeenschap moeten worden opgeruimd.

De video van het IDFA-debat is hier te vinden. Het is een lange zit, maar mijns inziens toch wel de moeite waard voor klimatofielen van alle gezindten. De argumenten zijn thans nog vaak dezelfde als destijds (zij het dat de aarde in al die jaren niet meer is opgewarmd – maar door zo'n detail laten de ware broeikasgelovigen zich natuurlijk niet van de wijs brengen). Ook circuleren thans nog dezelfde misvattingen als toen.

Toch leuk dat IDFA dit debat heeft georganiseerd. De Nederlandse TV is nog steeds niet op dat idee gekomen.

Aan het begin van het debat vroeg de presentator de zaal wie het eens was met de stelling dat 'Mother Earth is fucked and the end of the world is near.' De meerderheid steunde die stelling, een kleine minderheid was tegen en de rest was onbeslist. Aan het einde vroeg hij het opnieuw met ongeveer hetzelfde resultaat. Daarop concludeerde hij:

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.