Van Gelder had zich op een professionele manier moeten gedragen. Hij heeft zijn straf dus helemaal aan zichzelf te danken.
Voor het AD schrijft Wierd Duk dat er nogal wat verschillende meningen zijn over YuriGate:
Hier botsen twee wereldbeelden op elkaar. Maar het kamp van de Nederlanders die in het geval van Yuri van Gelder bereid zijn een oogje dicht te knijpen is groter, blijkt uit een enquete van het AD. Verrassend is dit niet. Nederlanders identificeren zich snel met slachtoffers, zeker als die tegen het 'betuttelgezag' schoppen. Ik gok dat Amerikanen, Russen of Duitsers - om over Chinezen niet te spreken - hun eigen 'Yuri' met pek en veren hadden onthaald. Een sporter, die de eer van de natie bezoedelt en openlijk zegt 'schijt te hebben' aan kritiek op zijn gedrag, maakt zich in die landen niet geliefd.
Maar in Nederland gaat het individu boven de natie. Nederland is immers, zoals de auteurs van die beroemd-beruchte liedtekst het uitdrukken, een land 'wars van betutteling, waar geen chef echt de baas is'. 'Vijftien miljoen mensen, die schrijf je niet de wetten voor,' jubelen Fluitsma en Van Tijn. Daarom is Yuri, in de woorden van een NRC-scribent, de 'rebel die we nodig hebben'. Want in Nederland krijgt betutteling de overhand en dreigt de topsportmentaliteit - presteren, excelleren - voor iedereen te gaan gelden: van verpleegster tot vrachtwagenchauffeur. En dat moeten we niet willen met z'n allen, die stress.
Kortom, Nederlanders houden -- in theorie, want waag het eens je echt te verzetten tegen de wil van de meerderheid -- zogenaamd van rebellen en hebben een broertje dood aan gezag. Iedereen die 'de baas' wil 'spelen' moet het ontgelden, terwijl rebellen juist gezien worden als helden.
Dat klinkt allemaal leuk en aardig, maar er is wel een probleem. In een professionele omgeving kan al te rebels gedrag gewoon niet geaccepteerd worden, zeker niet als het de sfeer verpest en het gezag van leiders ondermijnt. In het geval van Yuri van Gelder was dat duidelijk zo. Het is niet voor niets dat zijn eigen trainer erop stond dat hij naar huis werd gestuurd.
Yuri is een topsporter en had een mooi resultaat kunnen neerzetten voor zichzelf en voor Nederland. Het is ongelooflijk jammer dat hij dat nu niet kan doen; dat hij thuiszit en naar de tv moet kijken terwijl zijn collega's voor de medailles strijden.
Maar dat heeft hij wel helemaal aan zichzelf te danken. Misschien dat de organisatie er iets anders mee om had kunnen gaan, maar dat maakt zijn schuld niet minder. Hij was in het Olympisch dorp, ging om met andere sporters, kwam 's morgens "dronken" terug, maakte vervolgens herrie, en was daarvoor én daarna een lastpak die de leiders van de missie vertelde dat hij "schijt" aan ze had. Niemand die zich zo gedraagt in een professionele situatie hoeft op coulantie te rekenen.
Als hij het zo belangrijk vond om mee te doen in Rio de Janeiro en daar eventueel een medaille te winnen had hij zich moeten gedragen. Zo'n zware opgave was dat niet: hij had zich een week of drie moeten inhouden, en daarna had hij weer fulltime kunnen feesten.
Dat Yuri dat niet gedaan heeft bewijst dat hij het echt meende toen hij zei dat hij er "schijt" aan had. Als dat zo is, moet hij ook niet zeuren nu hij teruggestuurd is.
