Hopen (tegen beter weten in) op een Nederlandse overwinning

De oranje berg. De Nederlandse klim. Alpe d'Huez is van óns. 

Toch hebben we al tijden niet meer gewonnen op 'onze' berg. De laatste keer dateert maar liefst uit 1989. Toen won onze eigen Gert Jan Theunisse. 

Het jaar daarvoor was Steven Rooks ook al succesvol.

Ja, dat waren nog eens mooie tijden.

Helaas zijn de Nederlandse renners de afgelopen jaren gereduceerd tot weinig meer dan toeschouwers. Ja, we hadden Michael Boogerd, en ja, die kon heel aardig klimmen, maar winnen op Alpe d'Huez? Nee, dat was toch een wat al te moeilijke opdracht.

Kunnen we dit jaar dan wél toeslaan? Bauke Mollema heeft in ieder aangegeven dat hij er voor wil gaan. Dat is goed nieuws, want hij lijkt zijn (goede) benen terug te hebben. 

Daarnaast liet Robert Gesink gisteren zien dat hij op de weg terug is. Natuurlijk, hij eindigde weliswaar nog net buiten de top 20, maar hij zat min of meer bij de eersten, en ging op zeker moment zelfs in de aanval. Dat hadden we hem al een tijd niet zien doen. Wat zeg ik, dat hadden we deze Tour nog helemaal niet gezien.

En dan is er natuurlijk ook nog een man als Rob Ruijgh. De VacansOleil-renner is een klimmer pur sang. Hij moet nog wat 'volwassener' en 'harder' worden om écht met de toppers mee te kunnen, maar hij zit er al wel heel dicht tegen aan. Als hij vandaag vroeg aanvalt kon hij weleens voorop blijven; zeker als hij met een flink aantal minuten voorsprong begint aan de laatste beklimming van de dag.

Er is dus hoop. En dat is maar goed ook. We wachten namelijk nog steeds op een Nederlandse dagzege. Als wielrenliefhebber heb ik daar onderhand toch een beetje genoeg van.

Overigens is de kans natuurlijk groot dat één van de 'favorieten' vandaag wint. Andy en Fränk Schleck waren erg sterk gisteren. Voor mij zijn zij dan ook de favorieten om vandaag met de etappezege aan de haal te gaan. De enige vraag is of ze genoeg tijd pakken op Cadel Evans om hem ook na de tijdrit van morgen voor te blijven.