Het volk sprak en zei dat 't niet wilde spreken

De grote meerderheid heeft aversie en onverschilligheid jegens de EU-moloch. Men is er van vervreemd of verafschuwt het zelfs, en wil niet stemmen op iets wat men niet herkent of erkent.

Toch luid het spreekwoord dat: wie zwijgt stemt toe.

Helaas heeft de zwijgende meerderheid nu indirect gesteund wat zij niet wil. Want zij heeft nu voor het komende halve decennium een democratische legitimiteit verschaft aan een kleine fanatieke pro-federalistische kliek die zal proberen om de Verenigde Staten van Europa te creëeren. De Nederlandse kiezer wil het niet, maar het zal toch gebeuren.

Als een partij als D66 de verkiezingen kan 'winnen' (dat begrip is relatief, omdat de niet-kiezer eigenlijk gewonnen heeft) terwijl zij slechts 15% van de uitgebrachte stemmen heeft bepaald wat neerkomt op iets meer dan 5% van het totale electoraat, kunnen we concluderen dat de uitslag niet representatief is voor de wil van de Nederlandse bevolking. De zogenaamde democraten hebben een groter deel van de macht in de schoot gekregen doordat de bevolking apathisch voor zich uitstaart, niet omdat men hen denkbeelden deelt. 

De mensen die niet gingen stemmen omdat ze de macht van de EU niet erkenen hebben de klassieke fout gemaakt dat zij theorie met realiteit verwarren. Want de realiteit is dat Brussel er is, of wij dat nu erkennen of niet. Het is alsof je geen advocaat neemt omdat je de rechtbank niet erkent. Dit mag maar je gaat alsnog je straf krijgen en hoogstwaarschijnlijk zelfs een hogere omdat je weigerde een advocaat te nemen. Eurokritische politici zijn als advocaten in een niet gewilde rechtbank.

Toch zullen wij het moeten doen met de uitslag en hoop ik dat de eurokritische partijen Artikel50 en de PVV hun achterbannen weer kunnen mobiliseren om te stemmen bij de volgende verkiezingen.