Het verschil tussen links en rechts is kenbaar en relevant

Een veel gehoord geluid is dat het opdelen van het politieke spectrum in links en rechts, achterhaald en niet accuraat is. Dit klopt niet, het wordt alleen altijd verkeerd gedaan.

Hoe is me nog altijd onduidelijk, maar de Westerse bien pensant is het na WO2 gelukt om het Nazisme en het Facisme als rechts fenomeen af te schilderen. Het communisme kwam wel in een dubieus links hoekje, en dat was ook precies de reden dat veel literatoren van de vorige eeuw deze ideologie zelden oprecht veroordeelden.

De tendens was gezet: alles dat hardhandig, kwaadaardig en onmenselijk was, werd extreem rechts. Hoe hoger het geweldsspectrum dat een groepering zich veroorloofde, hoe rechtser ze waren. Dit is zo’n beetje de maatstaf die werd gebruikt om een indeling te maken.

Echter, dit slaat daadwerkelijk helemaal nergens op. De indicator voor plaatsing in het linker of rechter domein van het politieke spectrum zou enkel en alleen de volgende moeten zijn: hoe groot is de rol van de overheid in het geambieerde politieke wereldbeeld van een groepering.

De notie dat het onderscheid tussen links en rechts achterhaald is, komt overigens steevast uit de, jawel, linker hoek. Zo is een populaire opvatting bijvoorbeeld het politieke hoefijzer model:  Hoe extremer men zich links of rechts oriënteert, hoe dichter de opvattingen bij elkaar komen te liggen. Ook dit model is zo lek als een mandje.

De enige solide indicator is de mate van etatisme; collectivisme vs individualisme.

Laten we even vertrekken vanuit het illustere midden. Rechts van het midden zitten de Liberalen. In woord zijn zij voor een kleine en onbemoeizuchtige overheid, maar de praktijk toont aan dat zij beslist niet vies zijn van de nodige staatsinterventie, en in daad zijn zij ook eigenlijk niet zo vies van de verzorgingsstaat. Rechts van de Liberalen zitten de Libertariers. Een club die doorleefd meent dat de verzorgingsstaat zeer onwenselijk is en een gigantische aversie hebben tegen overheids bemoeienis, en in het verlengde daarvan, aan belastingheffing. Elementen binnen deze club zijn voorstander van vergaande privatiseringen, soms zelfs die van Defensie en Politie. En rechts van de Libertatriers zitten, jawel, de Anarchisten. Haha, laat het ze niet horen. Ze zijn de meeste rechtse club die er is.

Niks geen staat, niks geen orde, niks geen politie. Slechts wanorde of het recht van de sterkste. Dat is extreemrechts.

Dan nu het linker speelveld. Links van het midden bevinden zich de sociaal democraten. Ze willen de verzorgingstaat houden zoals deze is, maar zijn in deze tijden huiverig tegenover uitbreiding ervan. Toch vinden ze dat het de oprechte taak van de overheid is voor mensen te zorgen. Dan zijn er de socialisten. Met hun communistische wortels hebben zij nog altijd een zwak voor nationalisering van bedrijven, en eigenlijk alles dat marktwerking in de weg staat. Ook zijn zij een groot voorstander van het uitbreiden van de verzorgingsstaat en zien zij een overheid gewoon het liefst als geluksmachine. Ohja en iets met gelijkheid.

Dan zijn we alweer aanbeland bij die meest extreme vormen van links collectivisme: Nazisme en Communisme. Bij deze clubjes beheerst de staat alles. Kan het iedereen aanraden, zo’n systeem.

De volgende keer dat iemand u vertelt dat de Links/Rechts discussie achterhaald is, zeg dan gewoon waar het op staat. De discussie is niet achterhaald, het verschil is zeer kenbaar, de discussie wordt alleen steevast op verkeerde pijlers gevoerd. Het draait niet om de mate van geweld, maar om de mate van etatisme. Onderstaand nog een fijne afbeelding die men onder de neus kunt schuiven, als u geen zin heeft in het geven van een verbale uitleg.