Het korte lontje van Zihni Özdil

Misschien is het de niet aflatende stroom van beledigingen die de columnist over zich heen krijgt, elke keer wanneer hij zijn uitgesproken mening op papier of het internet zet. Misschien zijn het de lasterlijke en leugenachtige reacties, de doodsverwensingen, de bedreigingen. Feit is dat het moeilijk is een normaal en redelijk, laat staan een fatsoenlijk en aardig mens te blijven.

Ik was altijd een beetje een fan van Zihni Özdil. Nu ja, met altijd bedoel ik het eerste jaar dat ik de Rotterdamse historicus en columnist volgde, ruwweg vanaf medio 2012. Zihni was een dwarse denker en daar houd ik van. Hij was links, antireligieus en vrij consequent in zijn kritiek, misschien wel een van de weinige niet selectief verontwaardigde opiniemakers in ons land. Dit leverde hem vijanden op uit veel verschillende hoeken: rechts ergerde zich aan zijn consequente - zij het wat gedateerde - socialistische wereldbeeld, wit/blank Nederland stoorde zich aan zijn strijd tegen institutioneel racisme (wat dat ook precies moge zijn) en Zwarte Piet, moslims aan zijn kritiek op hun geloof en nationalistische Turken zagen Özdil als een landverrader omdat zijn aanvallen op het politieke establishment in Istanbul en Ankara niet mals waren.

Wie weet steeg ook zijn succes Özdil naar het hoofd. Feit is dat hij er in rap tempo minder leuk, onbevangen en interessant op werd. Ieder woord van kritiek werd beantwoord met persoonlijke aanvallen, ongefundeerde verwensingen als "racist" en "fascist" en de onvermijdelijke ontvolg- en blockacties op Twitter. Ook ik mocht dit vorige week ondervinden. De aanleiding was behoorlijk onschuldig en ik geef toe dat ik wat kort door de bocht ging toen ik een nogal obscuur artikel van Zihni overdreven fel bekritiseerde, maar het had met een goed gesprek gemakkelijk verholpen kunnen worden (ik neem nu eenmaal niet altijd de tijd een gefundeerde “roast” te schrijven, zoals historicus Piet Emmer wel deed). Maar Özdil lijkt al een tijdje niet meer geïnteresseerd in goede gesprekken.

Nu denkt u misschien: nou en, wat kan mij Zihni Özdil schelen? Dan heeft u niet ongelijk, maar ik gebruik zijn geval omdat het mij is opgevallen hoe gemakkelijk het is alleen nog maar in het eigen gelijk te geloven. Hoe aantrekkelijk het is je te omringen met opiniemakers, tweeps en reaguurders die het met je eens zijn en dan alleen nog maar te schrijven wat zij willen horen. Ik merk het ook bij mijzelf: het is fijn lof toegezwaaid te krijgen en uiterst vervelend de week erop verrot gescholden te worden. De stap dat je gaat schrijven wat je denkt dat je lezers willen horen, is vervolgens gauw en gemakkelijk gezet.

Ik ben dus niet de enige en ook niet de ergste. Zoals de meeste Nederlanders die met schrijven hun brood verdienen, heb ik een fors ego (zie foto hierboven), maar ik ken columnisten die de hele dag niets anders doen dan speuren naar kritiek op hun stukken om vervolgens de niets vermoedende lezer op de nek te vallen met hoon, beledigingen, en persoonlijke aanvallen. En vervolgens liefst de week erop nog een artikel eroverheen. Wat ik hier nu doe, zeg maar, is het al zo erg met mij gesteld? Nee, niet helemaal gelukkig, want ik ben deze week wat artikelen gaan lezen die ik de afgelopen jaren bij de Volkskrant, Joop.nl en hier op De Dagelijkse Standaard schreef. En godzijdank, ik kon enkel aan de inhoud niet zien wanneer en voor welk publiek ik ze had geschreven.

Ik wil dat dit ook zo blijft, dus beste DDS-lezer, vergeef mij als ik in mijn artikelen de PVV blijf "bashen", als ik Israël blijf bekritiseren en andere linkse hobby’s blijf promoten. Ik moet wel. Om niet te radicaliseren zoals mijn voorganger hier deed. Om geen onuitstaanbare zak te worden. Maar vooral om mijzelf te blijven. En gezond. Met Zihni ga ik nog wel eens een biertje drinken.