Het beloofde Hernieuwbaarheidsland

Dolhuizen waren ooit gesloten inrichtingen voor mannen en vrouwen die een gevaar waren voor zichzelf of voor hun omgeving. Tegenwoordig kennen we er de term psychiatrische inrichting voor.

Ik waan mij echter nu in een open dolhuis. Dagelijks lees ik in kranten hoe gelukkig wij SDE+– belastingbetalers ons mogen prijzen op weg naar het Beloofde Hernieuwbaarheidsland onder leiding van klimaatgelovigen, die niet ophouden te beweren het beste met ons voor te hebben. Wensdenken, emoties, en grootschalige manipulatie zijn echter de ontnuchterende werkelijkheid achter dit waanidee. Hoe komt het toch dat de moderne Drie-eenheid van opwarming door CO2, energieschaarste en energieonafhankelijkheid, zo’n centraal dogma is geworden in een welhaast ISIS–achtige godsdienstwaanzin? Op zoek naar beantwoording van die vraag blijkt al snel dat zuivere wetenschapsbeoefening reeds lang achter de horizon is verdreven. Zie hier.

Rest de mening van deskundigen op het gebied van massapsychologie, PR, manipulatie van oordeelsvorming en last but not least de rol van financiële belangen. Dat de AGW–hypothese ('Anthropogenic Global Warming'; door de mens veroorzaakte catastrofale opwarming) al lang verworpen is, wordt dankzij al dat psychologische en propagandistische geweld voor de SDE+–belastingbetaler buiten zicht gehouden. Aangeprate collectieve angst lijkt mij het enige antwoord op die vraag. Men is bang gemaakt voor een hersenschim.

Ik voer een discussie met een piepjonge ingenieur, werkzaam bij een ingenieursbureau in de duurzaamheidssector. Deze jongeman ziet geld als de grootste boosdoener aller tijden en verwijt sceptici dat zij het verschil niet zien tussen waarheid en perceptie. Karl Popper heeft evenwel nooit beweerd dat het weerleggen of bevestigen van een hypothese tevens de absolute waarheid vastlegt. Door de postmoderne misvatting hiervan is de stelling van Pythagoras daarom slechts een mening. Zo kan het gebeuren dat in plaats van degelijke wetenschapsbeoefening men kennelijk meer belang hecht aan filosoferen over waarheid en perceptie dan aan rationeel wetenschappelijk onderbouwd beleid.

Hoe dan ook, door dit alles zijn de deuren van het eco–dolhuis wagenwijd opengezet. Waanvoorstellingen hebben vrij spel gekregen omdat elke mening gelijkelijk serieus moet worden genomen. In het verlengde hiervan ligt de waanzin om onze maatschappij te vrijwaren van alle risico’s voor mens, klimaat en milieu. De kans tot 0 reduceren op 1 dode roofvogel per jaar door bestrijdingsmiddelen tegen ratten die vervolgens door het EU–verbod op bestrijdingsmiddelen duizenden tonnen graan opvreten en de ziekte van Weil sterk doen stijgen met alle ziekenhuiskosten van dien, schijnt niet tot rationele afweging te leiden.

Je kunt het zo gek niet bedenken: het voorzorgprincipe kortom. (Let wel: geldt niet voor vogelgehaktmolens!) Dit voorzorgvirus heeft de burelen van alle Brusselse ambtenaren besmet en leidt tot een regelzucht die het gezond verstand tart en slechts dient als de EU–versie van Melkert–banen. Lees verder op pagina twee.

Aldus leven wij nu in een eco–dolhuis dat gedomineerd wordt door politici en journalisten die zich door het postmodernisme niet meer gehinderd voelen door vakkennis, en milieuactivisten die er maar wat op los alarmeren.

Voor een bepaalde groep pakt deze eco–waanzin positief uit. Er valt immers heel, heel veel SDE+–belastinggeld te verdienen voor in de subsidiepot graaiende duurzaamheid–ingenieursbureaus, PR–bureaus, windmoleneigenaren en noem maar op. Zij zijn dus de meest fervente verdedigers van het klimaatgeloof, die doen denken aan Moraalelastix in Asterix en 'De koperen ketel'. Geld als de grootste boosdoener? Wat een gotspe!

Hoe doe je dat, dat uitventen van het lucratieve klimaatgeloof? Simpel, je zet sceptici neer als sneue lieden levend in een paralleluniversum, of als samenzweerders met bedrijven als Shell. Exxon e.d. en hun representanten. Schilder dergelijke bedrijven af als vergiftigers van pasgeboren ijsbeertjes, immorele natuurvernietigende Molochs en sadistische verkrachters van de huilende maagd Aarde. We lezen het al 40 jaar in de kranten. Je zou het haast gaan geloven. Wat een doorzichtige associatieve manipulatie, die door alle dictators door alle eeuwen heen tot op de dag van vandaag wordt gebruikt!

Het boek van Jan Paul van Soest, de Twijfelbrigade, is een representant van dergelijke manipulatie. Het is geen wetenschap, maar (soms ad hominem) manipulatie. Het belangrijkste voorbeeld van associatieve manipulatie treffen we er in aan. De auteur stemt van harte in met het Amerikaanse besluit om CO2 als luchtvervuiler te definiëren. Elke middelbare scholier met een beetje verstand van scheikunde en biologie kan dit weerleggen. CO2 vervuilt niet maar is een bemester die grootschalig in kasteelt wordt toegepast.

In de Twijfelbrigade wordt ironisch genoeg scepsis gebagatelliseerd door schermen met middelbareschoolkennis van natuurkunde over catastrofale opwarming door CO2. Elke niet van subsidie afhankelijke klimaatwetenschapper, weet dat deze kennis tekort schiet om de complexiteit van de atmosfeer en de wisselwerkingen met de oceanen en het heelal te verklaren. Het falen van alle klimaatmodellen van het IPCC toont overtuigend aan hoe ontoereikend die kennis is. Het geeft daarom geen pas om sceptici zo denigrerend weg te zetten.

Het resultaat van deze mentaliteit is er dan ook naar. Ooit was Europa een lichtend voorbeeld op het gebied van wetenschap. Thans is ons werelddeel veranderd in een open inrichting gedomineerd door klimaatgelovigen in wie elke rationaliteit is zoekgeraakt. De onverantwoorde verspilling die zij aanrichten is ongekend in de menselijke geschiedenis. Ooit zal deze Westerse Verduistering plaats maken voor Oosterse Neoverlichting en zal het eco–dolhuis Europa als ontwikkelingsgebied de bedelende hand moeten ophouden.

Aldus Jeroen Hetzler.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen, zie hier.