Handen af van beschermde status militairen

Militairen hebben plichten die een beschermde status vereist.

Nederlanders hebben het niet zo op militairen. Niet omdat we pacifistisch zijn, maar omdat we de niet zoveel begrijpen van het militaire bedrijf. Veel landgenoten hebben hun afkeer van kosmopolitisme gekoppeld aan een afkeer van alles wat naar internationaliteit riekt. Militairen spelen in onze tijd bij uitstek een internationale rol. In Nederland zijn ze zelden actief, wat maakt dat mensen ze nogal snel als nutteloze kostenpost zien. Ze zien ze immers in Nederland niet aan het werk. Wat je ook van die twijfelachtige achter-de-dijken-mentaliteit kunt vinden, vaststaat dat militairen vrijwel onzichtbaar zijn - en dat heeft niet alleen te maken met hun werk in het buitenland.

De militair staat als het ware buiten de burgersamenleving. Hij heeft er in zijn professionele hoedanigheid nauwelijks deel aan. Voor de militair geldt een andere samenleving en gelden andere regels. Wat betreft zijn arbeidsrechten komt dat onderscheid tussen burger- en militaire samenleving het meest pregnant naar voren in het verbod tot staken. De militair mag niet staken. De redenen hiervoor kan eenieder zich wel voorstellen. Zowel de bijzondere plaats die het militaire wezen inneemt, als de verregaande plichten die gepaard gaan met het beroep, maken dat de militair niet als iedere andere ambtenaar bezien kan worden.

Het ambtenarenapparaat inkrimpen doe je niet door iedereen met het stickertje 'ambtenaar' te grazen te nemen, maar onderscheid te maken tussen burger-ambtenaren en militair-ambtenaren.