Gezond verstand en ruggengraat

In de jaren 70 mocht de Westerse wereld met een nieuw fenomeen kennismaken: het kapen van vliegtuigen, omdat Israël dingen deed waar de kapers het niet mee eens waren. Wat mij ervan is bijgebleven, is dat die kapers onschuldige en ongewapende burgers misbruikten als ruilmiddel, feitelijk als menselijk schild. Dit is een oorlogsmisdaad.

Het tweede dat mij is bijgebleven, is dat de kapers steevast uit een Marxistisch-Leninistische of Maoïstische nest kwamen. Ik heb dan ook nooit de idee gehad dat het die kapers ging om het belang van de Palestijnen. Eerder om een eigen agenda: de omverwerping, of tenminste de ontwrichting, van het Westerse kapitalisme. Israël gold immers als exponent van het Amerikaanse kapitalisme. De Arabische zwart-witte kafiyyah, hoofddoek, werd het symbool van socialistisch geweld tegen en demonisering van het Westen. De zwart-witte kleuren staan model voor polarisatie tot op de dag van vandaag. Welhaast de ISIS-vlag van de milieubeweging nu.

Aan dit alles moet ik namelijk denken bij de huidige demonisering van CO2 en de polariserende orthodoxie ervan. Het heeft het predicaat een broeikasgas te zijn, maar hoe dit precies in zijn werk gaat, is nog volop onderwerp van studie; het is vooralsnog een ‘black box’. Meer dan 100 jaar geleden poogde de Zweedse wetenschapper Arrhenius een mathematisch relatie te leggen tussen Y graden temperatuurstijging als gevolg van X toename van atmosferische CO2-concentratie. Zijn poging tot beschrijving van deze relatie mondde uit in de AGW-hypothese (Anthropogenic Global Warming; door de mens veroorzaakte opwarming). Tot op heden is deze relatie niet aangetoond.

Het resultaat van die poging, ingebed in de door het IPCC gehanteerde klimaatmodellen, is door de voldoende lange meetreeksen op een fiasco uitgelopen. Men kan niets anders dan vaststellen dat de AGW-hypothese weerlegd is. Wat kan het leven toch eenvoudig zijn! of vergis ik mij?

Helaas, zo is het niet, want er is buiten de waard gerekend. Deze waard bleek Al Gore die door een goed betaalde fenomenale PR–campagne er meesterlijk in slaagde CO2 mondiaal te demoniseren tot een levensbedreigend gas dat elk denkbare ramp teweeg kon brengen. Zijn campagne paste naadloos in het doemdenken van de Club van Rome, Rachel Carson’s 'Silent Spring', Paul Ehrlich’s 'Population Bomb' en het algehele gevoel van onbehagen over een nucleaire oorlog.

Ergens in dit tijdsgewricht namen emotie en irrationele angst de regie over. Dit bleek in meerdere opzichten uiterst lucratief. Al Gore bouwde er zijn financiële imperium op. En ook de toentertijd zieltogende milieubewegingen beseften de ongekende mogelijkheden die ‘raadgever’ angst kon bieden: hoe van een windei een gouden ei te maken?! Patrick Moore, als voormalig directeur van Greenpeace verwoordde het in zijn terugblik met zo veel woorden: in 1986 verliet Greenpeace haar wetenschappelijke basis om een imperium van angst, desinformatie en demonisering te vestigen aangelokt door de potentiële financiële revenuen en de politieke macht. De val van het communisme en het fiasco van het Maoïsme bracht in die tijd een stroom van verweesde Marxisten en Maoïsten vluchtelingen op gang die een veilig onderdak zochten. De milieubewegingen boden hen als het eiland Lampedusa asiel vanwege het genoemde gemeenschappelijk, financiële en politieke macht en ontwrichting van de Westerse maatschappij, gebleken belang. Dat de milieubeweging ook maar iets gelegen is aan het redden van deze planeet, is een illusie. Door de kaping van de mythe van CO2 hoopt men slechts via politieke macht de Westerse samenleving te ontwrichten.

Het is geen samenzwering, maar een toevallig samenkomen van eigenbelang bij anti Westerse elementen, op macht beluste milieubewegingen en naïeve idealisten, die in staat is gebleken om de politiek in haar greep te krijgen. Het Nationaal Energieakkoord vormt hiervan het bewijs. Niemand van de betrokkenen, ook de minister niet, wenst ondanks herhaalde verzoeken, immers de werkelijke financiële consequenties ervan prijs te geven. Vanzelfsprekend hebben de niet betrokken partijen het wel uitgerekend: een financiële catastrofe.

Geloofde men in de Middeleeuwen in heksen, omdat er geen verklaring voor veepest en mislukking van oogsten voorhanden was. Thans behoort men beter te weten en op zijn minst de juiste vragen te stellen naar de wetenschappelijke fundering van wat beweerd wordt over CO2.

Niettemin tonen vele politici zich evenzeer als toen behekst door de voorgespiegelde mythe van rampzalige CO2-emissie. Wat een verlossing zou het zijn als politici de wetenschappelijke onderbouwing van die mythe zouden eisen?! Dit durft men niet. Welke politicus bezit voldoende ruggengraat en gezond verstand om het politiek correcte standpunt aan te vechten? Voorlopig lijkt dit een wensdroom.

De kaping van de CO2-mythe leidt daarentegen tot een succesvolle verlamming van het gezonde verstand en het ontbreken van persoonlijke politieke moed, laat staan staatsmanschap, op een enkeling na. Het staat mij bovendien tegen dat onwetende burgers en schoolkinderen worden geïndoctrineerd met de onwetenschappelijke mythe van CO2; een menselijk schild dat de milieubewegingen gebruiken om genoemde vragen te ontlopen. En dit laat Onderwijs zomaar gebeuren. Hoe naïef kan men zijn?

De vliegtuigkapingen van toen zijn voorbij, maar kosten de wereldgemeenschap thans onvoorstelbare bedragen. Met de kaping van CO2 door de door anti Westerse elementen gegijzelde milieubewegingen, is het niet anders gesteld. Het meest valt mij dan ook tegen het ontbreken van enige ruggengraat bij de milieubewegingen zelf en het vallen voor macht en financieel gewin. Welk een banaliteit.

Aldus Jeroen Hetzler.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.