Geen prijs op leven

KWF Kankerbestrijding had de minister van Volksgezondheid gevraagd hoeveel een extra levensjaar van een terminale kankerpatiënt mag kosten. De medicijnen en behandelingen worden immers steeds duurder en als het aan het einde van de rit toch niets uitmaakt, waarom zou de rest van de maatschappij dan voor de kosten moeten opdraaien?

Dat klinkt op zich misschien niet onredelijk, maar dat is het wel. Sterker, dit is een zeer gevaarlijke manier van denken die vooral de immoraliteit van een gecollectiviseerd zorgstelsel blootlegt. Wie kan immers voor een ander bepalen wat zijn of haar leven waard is? Niemand heeft het recht, of moet het recht hebben, om zo'n beslissing voor een ander te maken. Ieder mens is baas over zijn lichaam en zijn eigen leven.

Ons zorgstelsel, dat, ondanks de onvolmaakte marktwerking, de hele samenleving verantwoordelijk maakt voor het genezen van iedereen, is de reden dat dergelijke vragen überhaupt kunnen worden gesteld. In een vrije samenleving, waarin iedere burger verantwoordelijk is voor zijn eigen gezondheid en niemand onvrijwillig verplichtingen jegens anderen hoeft aan te gaan, zou het niet eens bij iemand opkomen om medeburgers te laten sterven om kosten te besparen. Want let wel, dat is het gevolg van een prijs op leven.

Schippers, een van de weinige echte liberalen in het kabinet, is dan ook niet enthousiast. "Op basis van alleen de kosten zeg ik nooit dat je iets niet moet vergoeden. Het is altijd de afweging: heeft het therapeutische meerwaarde en is het kosten-effectief," zegt de minister.

Daarmee laat ze echter toch de deur op een klein kiertje staan. Schippers zegt namelijk blij te zijn dat de beroepsgroep nadenkt over de kwestie. "Over de dilemma's moeten we eens rustig nadenken."

Het staat iedereen vrij na te denken. Als vervolgens maar de conclusie wordt getrokken dat dit 'dilemma' vooral reden is om het hele zorgstelsel nog eens tegen het licht te houden, niet om mensen het leven te ontzeggen.