Frankrijk laat IS-kinderen terugkeren: is dat wel een goed voorbeeld?
In Frankrijk is er een debat gaande over het wel of niet opnemen van kinderen van IS'ers of kinderen die mee zijn genomen door jihadisten naar het Midden-Oosten. Het is een van de moeilijkste onderwerpen, omdat je gedeeltelijk de emotie uit het debat moet halen en serieus moet kijken naar humanitaire hulp en de veiligheidsrisico's op de lange termijn.
In een interview met het AD praat Abdelhakim Labriak over zijn eigen kinderen, die in 2015 door zijn vrouw waren meegenomen. Hij probeerde zelf van alles om ze terug te krijgen, maar niets werkte. Nu zijn zijn kinderen teruggekeerd en vertelt hij zijn kant van het verhaal
,,Die strijders, dat zijn onze vijanden, ze hebben barbaarse dingen gedaan. Maar kinderen: dat is iets anders. Kinderen willen we, met de hulp van het Rode Kruis, terughalen naar Frankrijk’’, zei minister van Buitenlandse Zaken Jean-Yves Le Drian in februari van dit jaar.
De kinderen doorlopen na aankomst verschillende procedures. ,,Met psychologen en kinderpsychiaters kijken we of hun lichamelijke gezondheid goed is. We kijken ook of ze getraumatiseerd zijn, maar dat proces duurt wat langer. De kinderen hebben natuurlijk vaak tussen de bommen geleefd, in oorlogsgebied, omringd door extremisten. Ze hebben dingen gezien, dingen gehoord.’’
Waar ligt de balans? Kinderen aan hun lot overlaten, omdat ze meegenomen zijn door hun 'barbaarse' ouders en hebben geleefd in een gebied van islamitische radicalen? Dat is geen optie, omdat het tegen elke vorm van beschaving in gaat. Toch moeten we serieus kijken naar de psychologische gevolgen, aangezien de traumatische ervaringen kunnen zorgen voor radicalisering en het zoeken naar vastigheid in fundamentalistisch gedachtegoed. Dat is reële mogelijkheid en dan kan men alle goede bedoelingen hebben, maar dan heb je inderdaad potentiële 'tijdbommen'.
De overheid moet voor een persoonlijke aanpak zorgen en niet belanden in symboolpolitiek en bureaucratisch geneuzel wanneer het om deze kinderen gaat. Ze hebben iets verschrikkelijks meegemaakt, maar je weet niet hoe het zich gaat ontwikkelen. Toch blijven het mensen en bovenal: kinderen. Niets doen is dus geen optie.
