EU besluit tot aanscherping CO2–reductiebeleid – triomf van cognitieve dissonantie

Maar het akkoord kent nog een ontsnappingsclausule!

De bewijzen dat CO2 slechts een uiterst beperkte invloed heeft op het klimaat stapelen zich op. Toch negeert de EU voortschrijdend inzicht en houdt zij halsstarrig vast aan een aanscherping van haar decarboniseringsbeleid, dat er op gericht is om de uitstoot van CO2 verder te beperken.

Daarover is tijdens de EU–klimaattop van afgelopen donderdag en vrijdag een akkoord gesloten. Hierbij zijn nieuwe doelstellingen voor CO2–reductie en duurzame energie overeengekomen.

Tegen 2030 moeten de EU–lidstaten 40 procent minder CO2 uitstoten, in vergelijking met 1990 (voor 2020 was dat 20%). Dat is de belangrijkste beslissing van de EU–klimaattop. Maar de milieubeweging klaagt steen en been, want de oorspronkelijke voorstellen zijn afgezwakt. De doelstelling voor energie–efficiëntie tegen 2030 werd teruggebracht naar 27 procent, en niet 30 procent. Daar was eerst wél sprake van. In 2020 wordt die 30 procent opnieuw bekeken. De doelstelling voor 27 procent hernieuwbare energie is niet bindend op nationaal niveau. Wel op globaal EU–niveau. Op initiatief van Polen, dat sterk afhankelijk is van steenkool, hebben armere landen uitzonderingsmaatregelen gekregen. Bijvoorbeeld gratis emissierechten.

In plaats van de bevordering van economische groei en werkgelegenheid zal dit akkoord resulteren in een bevordering van economische stagnatie, deïndustrialisatie en werkloosheid. En daar zitten we nu echt niet op te wachten.

Maar door de regeringsleiders is ook afgesproken dat als volgend jaar bij de VN-klimaatconferentie in Parijs blijkt dat andere grote economieën minder ver willen gaan dan de EU, het beleid kan worden herzien. Dat is natuurlijk heel verstandig.

Eurocommissaris Günther Oettinger heeft zich al verschillende keren gedistantieerd van dit circus. Dat is voor zover mij bekend uniek, want de Europese Commissie pleegt altijd met één stem te spreken. In voordrachten heeft Oettinger de Commissie–voorstellen heftig bekritiseerd. En terecht!

To think that this 4,5 % of global emissions can save the world, is not realistic, is arrogant, or is stupid. Just and only a global commitment can be relevant and can be a succesful story, looking beyond 2020.

Benny Peiser, directeur van de 'Global Warming Policy Foundation' (GWPF), beklemtoont de ontsnappingsclausule, die ook onderdeel van het akkoord uitmaakt. Volgens hem gaat het slechts om een voorwaardelijk aanbod in de wereldwijde klimaatonderhandelingen die volgend jaar in Parijs zullen plaatsvinden. Als die geen succes zullen hebben, dan lijkt het toch weinig waarschijnlijk dat de EU zal besluiten tot strengere unilaterale doelstellingen. Aldus Peiser.

Bien étonnés de se trouver ensemble was dat ook zo ongeveer de interpretatie van Europarlementariër Bas Eickhout van Groen Links.

Onder de titel, 'Eurotop toont gebrek aan leiderschap op klimaatbeleid' rapporteerde de website van Groen Links:

Europarlementariër Bas Eickhout is verbijsterd over het gebrek aan leiderschap bij de Europese regeringsleiders om tot een besluit over klimaatbeleid te komen waarmee internationaal voor de dag te komen is. Op de eurotop slaagden de achtentwintig regeringsleiders er in om alle ambitie die nog in het al verzwakte voorstel zat, er verder uit te halen.

De bijeenkomst eindigde in een cadeautjescircus waardoor onder andere energiecentrales tot 2030 gratis mogen blijven vervuilen. Ook laten de regeringsleiders geen enkele ruimte om in de toekomst de afspraken over klimaat en energie nog aan te scherpen. Sterker nog, ze willen in de toekomst de ambities kunnen verlagen als ze dat nodig vinden.

Eickhout: “Achtentwintig regeringsleiders kunnen met een veto wapperen en gijzelen zo het Europees klimaatbeleid. Dit laat perfect zien waarom we een krachtige Europese Commissie nodig hebben: anders zet Europa nooit een stap naar ambitieus klimaatbeleid.” ...

De regeringsleiders lijken dit keer gezwicht voor de vetodreiging van Polen en heeft daarom alle ambitie om zeep geholpen. Eickhout waarschuwt echter dat sommige landen naar Polen wijzen voor het gebrek aan ambitie, maar dat ze tegelijk Polen niet stevig aanpakken om het land op andere gedachten te krijgen. Zo is onder andere in de conclusies opgenomen dat het aandeel duurzame energie niet tot nationale doelen zal worden. “Vergis je niet, het komt sommige landen goed uit om zich te verschuilen achter Polen, terwijl ze in feite hen de hete kolen uit het vuur laten halen om zo te komen tot een afgezwakt besluit. Nederland is er daar eentje van.”

Aldus Eickhout.

De volledige tekst van het akkoord is hier te vinden. Deze is zodanig complex dat alleen ingewijden kunnen begrijpen wat er staat. Het zou mij verbazen als dit voor de regeringsleiders zou gelden. Niemand kan de consequenties van dit akkoord overzien. En niemand heeft enig idee wat de kosten en baten ervan zijn. Maar dat hoeft natuurlijk ook niet als het om zuivere getuigenispolitiek gaat.

Hoe het ook zij, en los van de mega geldverspilling van dit beleid, meende ik in dit schier ondoordringbare eurocratische proza toch enkele passages te ontdekken die weer op overdracht van nationale soevereiniteit naar Brussel duidden. Verwacht in de toekomst dus nog meer onaangename verrassingen à la de 642 miljoen naheffing nu.

Het scenario dat ik in een eerdere 'posting' schetste, is helaas geen werkelijkheid geworden. Ik schreef ook dat de ervaring leert dat we nooit de welhaast endemische stupiditeit van de Europese besluitvorming dienden te onderschatten. De opname van een ontsnappingsclausule was echter verstandig. Laten we hopen dat men daar t.z.t. goed gebruik van zal maken.

Maar toch, de Europese besluitvorming inzake klimaat blijft maar laboreren aan een hoog Wonderland–gehalte. En de meeste reguliere media doen niets om deze ballon door te prikken. Dat is een belangrijke reden dat er maar geen einde komt aan deze surrealistische klimaatsoap. Nog maar weer even om het geheugen op te frissen: de opwarming is 18 jaar geleden gestopt. En, zoals ik gisteren rapporteerde, verwacht een aantal mainstream klimatologen dat de stagnatie nog wel 15 jaar kan duren. Wat bezielt Brussel toch om door te gaan met deze obscurantistische en masochistische exercitie? Tunnelvisie? Groepsdenken? Kuddegeest? Collectieve verstandsverbijstering?

PS,
Onder de titel, 'Negative impact of 2030 Energy Package', werd deze video op het net geplaatst door
SolidarnoscTube. Hierin worden de nadelen van het akkoord duidelijk uitgelegd, waaronder belangrijke kostenstijgingen voor energie en een grotere afhankelijkheid van de gasleveranties van Rusland.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.