Groenkoop is duurkoop.
Global Wind Day, het zelfbevlekkingsfeestje van de wereldwijde windmolenindustrie is amper voorbij gewaaid of het Britse The Telegraph publiceert in haar artikel "
True cost of Britain's wind farm industry revealed" een inconvenient truth:
"Every job in Britains wind farm industry is effectively subsidised to the extent of £100,000 per year."
Het bewijst maar weer eens de waarheid van de soundbite, dat windmolens op subsidie draaien en dat voor wat betreft het creëren van banen dit vooral met takspoet in stand gehouden groene jobs zijn in een allesbehalve economisch levensvatbare sector.
Een aantal schokkende conclusies uit de Britse analyse van de windsubsidies:
The level of support from subsidies in some cases is so high that jobs are effectively supported to the extent of £1.3million each;
In Scotland, which has 203 onshore wind farms more than anywhere else in the UK just 2,235 people are directly employed to work on them despite an annual subsidy of £344million. That works out at £154,000 per job;
Even if the maximum number of jobs that have been forecast are created, by 2020 the effective subsidy on them would be £80,000 a year.
Een anonieme bron die enkele windparken bezit verklaarde tegenover The Telegraph:
"Anybody trying to justify subsidies on the basis of jobs created is talking nonsense. Wind farms are not labour intensive."
Tot zover het creëren van werkgelegenheid met windmolens, terwijl dit toch een doel is van de windmolenindustrie. Op de website van de windlobby Renewable UK valt immers te lezen:
"We aim to create thousands of jobs across a wide range of business sectors."
Het was Labour dat de Renewables Obligation introduceerde, waarmee via een opslag op eenieders energierekening de 1,2 miljard Britse pond bijeen werd geschraapt om de banenmolen in de kwakkelende windindustrie te laten draaien. Een bedrag dat nog oploopt tot 6 miljard om in 2020 het duurzame doel van 15 procent aan groene energie te halen. Daarmee zouden in deze groene toekomstdroom dan 75.000 duurzame banen zijn gecreëerd. In werkelijkheid kost dit duurzame subsidiemonster alleen maar banen, doordat bedrijven vanwege de hoge energierekeningen naar het buitenland vertrekken. Ook het effect op het besteedbaar inkomen van de burger valt niet te onderschatten; die burger heeft door de hoge energierekening gewoonweg minder te besteden.
Een extreem voorbeeld van het perverse subsidiebeleid om groene banen te creëren is het controversiële London Array:
"Britains biggest wind farm, with 175 turbines, employs 90 people at its base in Ramsgate, Kent. The array, which is 12 miles offshore, became fully operational in the spring. The foundation predicts its Renewables Obligation subsidy in its first year of full operation will be £160million effectively £1.77million per job."
Dr. John Constable, directeur van de Renewable Energy Foundation, wijst op dit probleem van extravagante subsidiekosten per windmolenjob:
"Subsidies can create some soft jobs in the wind power industry but will destroy real jobs and reduce wages in other sectors, in the UKs case because the subsidies cause higher electricity prices for industrial and commercial consumers."
Hiermee bevestigt hij feitelijk de uitkomst van een eerder
Spaans onderzoek, dat concludeerde dat elk baantje in de "groene (duurzaamheids)economie" twee banen in de gewone economie kost. Dr. Constable vervolgt zijn betoog:
"Truly productive energy industries gas, coal, oil, for example create jobs indirectly by providing cheap energy that allows other businesses to prosper, but the subsidy-dependent renewables sector is a long way from this goal; it's still much too expensive."
De lobby van de kwakkelende windindustrie pusht ondertussen wetgeving om garanties af te dwingen voor de prijzen van duurzame energie voor de komende twintig(!) jaar. Want "without price and subsidy guarantees, a "green collar" jobs boom will not materialise." Windmolenfabrikanten leggen zonder zicht op decennia voortdurende subsidie het loodje. Buitenlandse windmolenbouwers Gamesa en Siemens willen eerst deze prijsgaranties voordat zij turbinefabrieken gaan bouwen.
De Britse burger betaalt een hoge prijs voor duurzaamheid. Een veel te hoge prijs, die ten koste gaat van zijn of haar welvaart. Gelukkig zitten de Britse media er nog deels bovenop om de groene duurzaamheidsleugens bij tijd en wijle aan de kaak te stellen.
