Dweilen met de kraan open

Het aantal kinderen dat zware jeugdzorg nodig heeft, is de afgelopen jaren verdubbeld. We wisten natuurlijk al dat de jeugd 'ontspoort', maar dit zijn wel erg schrikbarende cijfers. En het ziet er nu niet direct naar uit dat deze ontwikkeling zal stoppen. In tegendeel: het enige dat we kunnen verwachten is nog meer probleemgevallen. Wat moeten we veranderen om dit verschijnsel te keren?

Over het algemeen zijn het de jeugdige criminelen, jongeren met ernstige gedragsproblemen en slachtoffers van kindermishandeling die zware zorg toegewezen krijgen. Waren het er in 2005 nog geen 44.000, in 2010 zaten we al op bijna 85.000. Cijfers om treurig van te worden...

Nu kunnen we natuurlijk heel veel dure zorg tegen deze ontsporende kids aangooien, maar dat is wel een beetje symptoombestrijding. De kern van het probleem zit namelijk in de basis. En die hebben we zelf verpest, toen we zijn gaan vinden dat je vader je beste vriend moet zijn en de leraar je mattie is.

De meeste mensen kunnen deze vrijheid en blijheid helemaal niet aan en zijn veel meer gebaat bij structuur. Dat je bijvoorbeeld gewoon weer doet wat de leraar zegt en dat de politie niet bang hoeft te zijn voor vervolging bij iets te doortastend optreden. Het is logisch dat mensen die zelf een slecht voorbeeld hebben gehad, dit nu ook zijn voor hun kinderen. En de maatschappij mag opdraaien voor de kosten hiervan.

Investeren in de basis is een veel betere manier om deze wildgroei aan probleemgevallen aan te pakken. Het mooie is, dat hier niet eens een nieuwe geldstroom voor aangeboord hoeft te worden. Maar het is natuurlijk veel gemakkelijker om lekker te blijven dweilen met de kraan open middels jeugdzorg.