Duurzaamheid: Klimaathysterie als duur speeltje

Sinds 1989 heeft het Rijk ongeveer € 12.000.000.000,- (zegge: twaalf miljard Euro) uitgegeven aan klimaatbeleid. De klimaatbestedingen van de EU, waterschappen, provincies en gemeenten zijn dermate goed in hun boekhoudingen opgeknipt en verwerkt, dat ze bijna niet te vinden zijn. Maar ik vrees het ergste, want bijna iedere zichzelf serieus nemende provincie en gemeente streeft klimaatneutraliteit na. Sterker, men roept elkaar op om klimaatneutraal uit de kast te komen. Daarnaast is er veel onvindbaar klimaatbeleid, omdat er een duurzaamheidssticker op zit. In mijn vorige bijdragen besteedde ik aandacht aan de achtergrond en de geschiedenis van de duurzaamheids- en klimaatwinkel, in deze laatste van drie duurzaamheidsbijdragen zal ik focussen op de exorbitante kosten van deze groensocialistische hobby.

Op 11 september 1996 kwam de tijdelijke Kamercommissie Klimaatverandering met haar bevindingen naar buiten. De belangrijkste conclusies uit dat rapport:

Lou de Palingboer had het niet veel slechter kunnen verwoorden. Met de bovenstaande aannames, verpakt als conclusies, werd de Nederlandse inzet bij de klimaatconferentie van Kyoto in december 1997 duidelijk: er kon met een gerust hart worden gewerkt aan de bestrijding van de nieuwe aartsvijand nummer één: CO2! Terwijl het rapport bij de eerste cursief gedrukte conclusie had moeten stoppen: het klimaat verandert van nature continu. Punt. Frappant is het feit dat in 1996 werd gesteld dat het klimaat zeker verder zou opwarmen, maar dat nu blijkt dat de eerste conclusie zich reeds gewroken heeft: sinds 1997 warmt de aarde namelijk niet meer op. Voor klimaatvolgers is dat laatste geen nieuws.

Salomon Kroonenberg beschrijft in zijn boek ‘De Menselijke Maat’ dat we naar een veel langere periode moeten kijken om klimaat te duiden. Hij stelt dat we op dit moment in de zomerperiode zitten van een 40.000-jarige geologische cyclus. We zijn op weg naar de herfst, en àls de mens al invloed heeft op het klimaat, dan zal die herfst over 10.000 jaar hooguit een kwakkelherfst zijn. Kroonenberg leert ons dat we als mens niet in staat zijn ver vooruit te kijken. De onzekerheden nemen dan teveel toe en daar houdt de mens niet van. Grote getallen begrijpen we pas, als het om de loterij gaat.

En van een voor het jaar 2060 toegezegde klimaatsubsidie kan een groensocialist in 2013 niet leven, voeg ik daar aan toe. De angst die bij (onvrijwillige) donateurs opgewekt moet worden om klimaat- en duurzaamheidsfondsen te werven danwel te legitimeren, is het meest effectief wanneer de voorgestelde catastrofes onze kinderen overkomen. Daarom ook pleit de gememoreerde klimaatcommissie uit 1996 voor het toepassen van het voorzorgsbeginsel. We moeten NU handelen om onze kinderen te redden. Groensocialisten verabsoluteren dat voorzorgsbeginsel met verve, zodat alles verboden kan worden wat schade aan de aarde zou kunnen aanrichten. Weg plezier, weg ontwikkeling, weg geld. Maar kassa voor de subsidiemaffia.

De afgelopen anderhalf jaar heeft een zg. klankbordgroep zich onledig gehouden met de kosten en effecten van klimaat- en energiebeleid. Conclusie: het gevoerde beleid (de 12 miljard) heeft een besparing van CO2-emissies opgeleverd, maar het effect daarvan is onduidelijk. Donderdag bespreken we in de Tweede Kamer de uitkomsten. De PVV zal wederom alleen staan in haar afwijzing van windturbines en ander duurzaamheidsgeneuzel, ondanks recente ketelmuziek van de VVD.

De kosten voor toekomstige CO2-reductie, klimaatbeleid en energiebesparing geef ik u vast. Tot 2020: 15 miljard Euro voor windturbines, met daarna nog zo’n 70 miljard voor aanpassing van netwerken. De EU besteedt de komende zeven jaar 20% van haar budget aan klimaat en duurzaamheid. Dat betekent dat Nederland tot 2020 via de EU nog eens 10 miljard Euro bijdraagt.

In totaal spreken we over 1000 miljard Euro, aldus minister Kamp in antwoord op vragen van mijn collega Klever.

Tot slot: het klimaat is een steeds veranderend evenwicht dat bestaat uit vele, voor ons ongekende en/of onbegrepen onevenwichtigheden. Als op basis van al die onevenwichtigheden al een klimaatmodel gebouwd kàn worden, verdient het aanbeveling dat eerst een jaar of tweehonderd uit te testen. Nu te beweren dat we met dure CO2-reductie, windturbines, duurzaamheidsprojecten en veel groensocialisme een amper gedefinieerd probleem op kunnen lossen, is van een stuitende menselijke arrogantie. Wat ons betreft gaat er geen stuiver meer naar al dit onzinnige klimaatbeleid en beperken we niet langer de vrijheid van burger en bedrijf door bv. hoge energietaxen en overbodige regeltjes.

-Machiel de Graaf is Tweede Kamerlid en fractievoorzitter in de Haagse gemeenteraad voor de PVV.