Keiharde afgang voor Keijzer: coalitie torpedeert broodnodige huurruimte

En dat terwijl de feiten glashelder zijn: het woningaanbod droogt op, particuliere verhuurders haken massaal af, en de betaalbare huursector staat op instorten. Maar in plaats van gezond verstand en realiteitszin krijgen we wéér ideologisch gehuil over “betaalbaarheid” van partijen die zich inmiddels gedragen als economische kleutersklassen met socialistische reflexen.

Sinds de invoering van de zogenaamd ‘Wet betaalbare huur’ — dat prestigeproject van PvdA’er Hugo de Jonge — zijn er meer dan 30.000 particuliere huurwoningen van de markt verdwenen. Dat is geen mening, dat zijn feiten uit het Kadaster.

Verhuurders trekken zich terug. Ze kunnen of mogen geen tijdelijke contracten meer aanbieden. Ze mogen niet meer rekenen met marktconforme prijzen. En dus verkopen ze hun huizen. Logisch.

Keijzer zag dit gebeuren en probeerde te redden wat er te redden viel: met een plan om iets meer ruimte voor hogere huren te creëren, zodat particuliere verhuurders niet allemaal gillend afhaken. Een plan dat geen verplichting was, geen plicht, maar gewoon een beetje zuurstof in een verstikkend systeem.

En wat doet de Kamer? Die jaagt het plan de prullenbak in.

Dat de linkse oppositie tegen is, is geen verrassing. Maar dat nota bene de PVV en NSC — coalitiepartners! — hun eigen minister publiekelijk afvallen, is werkelijk stuitend.

PVV-Kamerlid Mooiman roept dat de huren juist omlaag moeten. Serieus? In een woningmarkt waarin mensen maanden of jaren op een woning moeten wachten, waarin het aanbod keldert, en waarin investeerders het land uit vluchten?

En NSC-Kamerlid Welzijn vindt het “te vroeg” om de wet aan te passen. Ondertussen verdwijnen er maandelijks honderden woningen van de huurmarkt, maar ja — “te vroeg.” En als klap op de vuurpijl verdedigt ze dat door te zeggen dat verkochte woningen starters zouden helpen. Alsof starters tegenwoordig nog iets kúnden kopen, met torenhoge rentes, bizarre prijzen en eindeloze wachttijden.

Dit is geen beleid. Dit is economisch wanbeheer verpakt in moreel geneuzel.

En dan Keijzer zelf. Haar plan was een van haar weinige concrete pogingen om écht in te grijpen op een woningmarkt die kapotgereguleerd is. Ze probeerde te corrigeren wat Hugo de Jonge heeft aangericht. En wat krijgt ze? Een dolk in de rug van haar eigen collega's.

Dit is geen gewone politieke tegenslag. Dit is een openbare afgang. Een vernedering op het podium van de parlementaire besluitvorming. En nog gênanter: ze had dit kunnen zien aankomen. PVV en NSC maken zichzelf onbetrouwbaar als coalitiepartners door zo'n cruciaal beleidsvoorstel op voorhand onderuit te halen.

Dit kabinet staat nog maar net, en het is nú al intern aan het instorten. Terwijl Nederland brandt.

Particuliere verhuurders zijn geen vijanden van de samenleving. Het zijn vaak gewone mensen die één of twee woningen verhuren als pensioenvoorziening, of omdat ze ooit zijn gaan samenwonen en een huis overhouden. Die mensen worden nu weggejaagd.

De politiek creëert daarmee een markt waar nog slechts institutionele beleggers overblijven, óf helemaal niemand meer wil investeren. Het gevolg? Een ramp voor huurders. Minder aanbod, hogere zwarte huren, méér schimmige onderhuur en illegale praktijken.

Zonder aantrekkelijk verhuurklimaat géén gezonde huurmarkt. Punt.

Als dit kabinet dit soort maatregelen niet eens door het eigen parlement krijgt, dan moet men zich serieus afvragen wat er nog te redden valt. Want wat is het alternatief? Wéér duurdere woningen. Wéér minder aanbod. Wéér uitstel en achteruitgang.

De PVV en NSC moeten ophouden met sociaal-economisch amateurisme. Je kunt niet aan de ene kant roepen dat je de woningmarkt wil herstellen, en aan de andere kant élke maatregel die daarbij hoort torpederen.

En als Mona Keijzer geen steun krijgt voor haar kernpunten? Dan rest er nog maar één eerlijke route: de waarheid zeggen, de verantwoordelijkheid neerleggen waar die hoort, en het kabinet laten klappen. Want halfbakken beleid zonder ruggengraat is nog erger dan helemaal geen beleid.