Deugprins Lewis Hamilton verdraait z’n jeugd: “Er waren geen musea en geen diversiteit”

De 39-jarige coureur – die inmiddels meer Chanel draagt dan een gemiddelde Parijse catwalk – beweert doodleuk dat hij opgroeide zonder musea, zonder diversiteit en zonder geld voor kleding.

Pardon? In welk parallel universum is deze man groot geworden? Want dit lijkt echt in de verste verte niet op het Engeland waarin duizenden anderen uit zijn generatie zijn opgegroeid.

Hamilton vertelt Vogue:

Laten we dit even factchecken. Hamilton groeide op in Stevenage, een stad op nog geen uur van Londen, in een van de meest dichtbevolkte regio’s van Engeland. Stevenage zelf is al sinds de jaren ’80 een stad met toegang tot openbaar vervoer, scholen, culturele instellingen én ja hoor — musea.

Sterker nog: Londen, met z’n tientallen wereldberoemde musea, lag gewoon op dagtochtafstand. Het Natural History Museum, het Science Museum, het British Museum… Allemaal vrij toegankelijk en wereldwijd geroemd.

Dus als Hamilton als kind nooit een museum van binnen heeft gezien, dan komt dat niet door ‘de samenleving’ of een gebrek aan aanbod. Dan komt dat door zijn eigen ouders of door desinteresse. Maar om dat nu jaren later op de samenleving af te schuiven, is zielig én misleidend.

Nog absurder wordt het als hij zegt dat hij opgroeide in een omgeving zonder diversiteit. Pardon? Engeland, in de jaren ’90 en begin 2000? Een land dat al decennialang multicultureel is, met gigantische gemeenschappen uit India, Pakistan, de Caraïben, Afrika en het Midden-Oosten?

Stevenage zelf had in de jaren ‘90 al een fors percentage niet-witte inwoners, en de hoofdstad Londen – waar Hamilton geregeld kwam om te racen, trainen en studeren – was toen al een van de meest etnisch diverse steden van Europa.

Dus welke “weinig diverse” wereld bedoelt hij dan precies? Woonde hij in een grot? Of is dit gewoon weer de zoveelste poging om het slachtofferschap te cultiveren en zijn imago als moreel geweten van de F1 in stand te houden?

En dan de kleding. Want Hamilton – die inmiddels voor duizenden euro’s aan designeroutfits per weekend verslijt – wil ons ook nog doen geloven dat hij arm was. Geen geld voor kleding. Zielig hoor.

Maar ook hier: wie niet rijk is, betekent niet dat men in lompen hoeft te lopen. Hamilton had een normale, werkende vader, een stabiele thuisbasis en genoeg steun om als tiener in een peperdure sport als karten te beginnen – een hobby die duizenden euro’s per jaar kost. Moet zijn vader daar hard voor werken, met meerdere banen? Jazeker. Maar kon hij ook kleren betalen voor Lewis als hij zijn dure autosport hobby kon betalen?

You bet!

Dus hoezo “geen geld voor kleding” maar wél genoeg voor motoren, helmen, reizen en competitie? Wéér zo’n opgepoetste ellendemythe die nergens op slaat.

Wat Hamilton hier laat zien is waarom zoveel mensen een enorme hekel aan hem hebben gekregen. Hij doet alsof hij “één van het volk” is, terwijl hij allang deel uitmaakt van een wereldvreemde elite die constant met de vinger wijst naar gewone mensen, terwijl hij zichzelf verkoopt als martelaar van het systeem.

In werkelijkheid is hij een van de rijkste sporters op aarde, met toegang tot alles en iedereen, die zich wentelt in mode, geld, exclusieve privileges én mediapodiums — en tóch elke kans aangrijpt om te klagen over hoe zwaar hij het had.

Het is misselijkmakend. Want waar hij echt invloed had kunnen uitoefenen met zijn status, verspilt hij zijn podium aan egocentrisch zelfbeklag en overdreven slachtofferschap.

Wat Hamilton nodig heeft, is geen nieuw Vogue-interview. Hij heeft een spiegel nodig. En misschien ook iemand die hem eerlijk vertelt: “Lewis, je had het prima. Je leeft nu als een keizer. Stop met doen alsof je uit de goot komt.”

Maar zolang hij blijft volhouden dat Engeland niet divers genoeg was en musea pas na zijn succes zijn uitgevonden, kunnen we één ding concluderen: de wereld mag dan veranderd zijn, Hamiltons realiteitszin is nog steeds spoorloos.