Duitse milieuagentschap stigmatiseert klimaatsceptici

Het Duitse milieuagentschap heeft een nieuwe brochure uitgebracht waarin veel gestelde vragen in het klimaatdebat worden beantwoord, conform de mantra van het VN-klimaatpanel (IPCC). Tegelijkertijd is deze brochure een frontale aanval op de klimaatsceptici, die wagen te twijfelen aan de door de Duitse overheid gepropageerde boodschap van de klimaatalarmisten.

Aan de inleiding ontleen ik het volgende:

Maar ja, er zijn vele wetenschappers die deze klimaatapocalyps maar grote onzin vinden. Voor dat soort lieden, waartoe ik mijzelf reken, wordt in de brochure gewaarschuwd.

Vanaf blz. 97 schenkt de brochure aandacht aan de klimaatcritici onder de titel: 'Entstehung und gezielte Verbreitung von Zweifeln an den wissenschaftlichen Erkenntnissen zur anthropogenen Klimaerwärmung.' En men mag natuurlijk helemaal niet twijfelen aan wat de klimaatalarmisten ons voorhouden. Wij moeten geloven! Immers zij hebben de wijsheid in pacht, zij zijn de redders van de planeet en hebben het beste met ons voor!

De auteurs wijzen erop dat er consensus bestaat binnen de klimaatwetenschap en dat het in de publieke discussie slechts om een schijndebat gaat. Dat is een vast nummer op het repertoire van de klimaatalarmisten. Zij doen het voorkomen alsof zij de enigen zijn met kennis van zaken en beschouwen elke wetenschapper die het niet met ze eens is als een dissident en kneusje. Dit is schaamteloze monopolisering van de wetenschap. Het is misleidende klimaatpropaganda. Er zijn duizenden gekwalificeerde en bona fide wetenschappers die zich van de menselijke broeikashypothese hebben gedistantieerd.

Zo is er het 'Global Warming Petition Project', dat door meer dan 30.000 wetenschappers is ondertekend. Dan is er nog de lijst van Marc Morano met meer dan 1000 klimaatsceptici. Zie hier.

De veel gehoorde bewering dat 97% van de klimaatwetenschappers de AGW-hypothese zouden onderschrijven, is gebaseerd op een steekproef van zo'n 79 wetenschappers. Dat is dus lachwekkend weinig.

Zelfs onder de professionele Duitse klimatologen, allen door de overheid gefinancierd, heerst geen consensus, zoals uit dit onderzoek is gebleken.

In plaats inhoudelijke weerlegging van de kritiek van de klimaatsceptici trachten de auteurs van de brochure hen te stigmatiseren door te wijzen op het feit dat sommige van hen financiële ondersteuning hebben gekregen van de fossiele brandstoffenindustrie. Dat de overgrote meerderheid van de klimaatsceptici, onafhankelijk van elkaar opererend, uit talloze landen, daar niets mee heeft te maken, wordt niet vermeld.

Op basis van een studie van Naomi Oreskes wordt beweerd dat er nauwelijks klimaatsceptische 'peer–reviewed' artikelen zijn verschenen in de vakbladen. Dit is feitelijk onjuist.

De invloed van de klimaatsceptici op de Amerikaanse politiek wordt gehekeld. Over de invloed van de klimaatalarmisten op de politiek van vele andere landen, zoals de Europese, wordt gezwegen.

De auteurs van de brochure nemen de leden van het klimaatpolitbureau, waarvan het bestaan door Climategate aan het licht is gekomen, alsmede de auteurs van de 'hockey stick', in bescherming. Immers in officiële onderzoeken zijn zij vrijgepleit van wetenschappelijk wangedrag. De grondige studie van Andrew Montford ('Hiding the Decline'), waarin glashelder wordt aangetoond aan wat voor machinaties zij zich schuldig hebben gemaakt, wordt genegeerd.

Het bekend worden van gehackte of gelekte e-mailwisselingen en andere informatie van de CRU (de ‘Climatic Research Unit’ van de Universiteit van East Anglia) heeft duidelijk aangetoond dat er monopolisering en manipulatie van gegevens binnen de klimaatwetenschap heeft plaatsgevonden. De betrokken wetenschappers hebben bovendien geweigerd collega’s inzage te geven in ruwe data en – met succes – getracht de klimaatsceptici te marginaliseren, waarbij zij vele regels van ‘good scientific practice’ aan hun laars lapten. Ook hebben zij door hun intriges publicaties van de critici in de ‘peer-reviewed’ wetenschappelijke bladen weten te blokkeren. Door dit alles hebben zij zowel de klimaatwetenschap als het klimaatbeleid met een groot geloofwaardigheidsprobleem opgezadeld. Dit is het grootste wetenschappelijke schandaal in de moderne geschiedenis.

Maar, zo stellen de auteurs van de brochure vast, in Duitsland hebben de klimaatsceptici gelukkig niet zo veel invloed als in de VS. Vervolgens nemen zij EIKE ('Europäisches Institut für Klima und Energie') en auteurs als Vahrenholt en Lüning ('Die Kalte Sonne'), alsmede wetenschapsjournalisten als Dirk Maxeiner, Michael Miersch en Günter Ederer persoonlijk op de korrel.

Zie verder hier.

Al met al is deze brochure weer representatief voor de klimaatpropaganda die we gewoonlijk over ons heen krijgen en die wordt gekenmerkt door: 'cherry picking', 'spin doctoring' en 'scaremongering'.

Qua toon en inhoud is dit niet wat men van overheidsvoorlichting mag verwachten – eerder van radicale broeikasgelovigen, zoals de Duitse 'Klimaretter', die uitvoerig worden geciteerd. Maar misschien dient dit te worden toegeschreven aan groeiende wanhoop van de aanhangers van de menselijke broeikashypothese als gevolg van terreinverlies aan de klimaatsceptici in de publieke opinie en de media.

De auteurs gaan niet specifiek inhoudelijk in op de opvattingen van de klimaatsceptici en de kritiek die zij hebben op de AGW–hypothese (AGW = 'Anthropogenic Global Warming'), maar – zoals helaas gebruikelijk is in de klimaatdiscussie – proberen hen met ad hominem argumenten, insinuaties over geldelijke steun die zij van bedrijven als Exxon zouden ontvangen en schuld door associatie (bijvoorbeeld banden die zij met de tabaksindustrie en fossiele brandstofindustrie zouden hebben), zwart te maken. Inderdaad zijn er bedrijven uit de fossiele brandstofindustrie die sommige klimaatsceptici in de loop der jaren enige financiële steun hebben gegeven. Maar de bedragen waar het om gaat vallen in het niet bij de grote sommen geld die in de officiële klimaatpropaganda van de overheid zijn gestoken. Bovendien heeft de overgrote meerderheid van de klimaatsceptici geen enkele band met het bedrijfsleven. Maar dat wordt door de kersenplukkende auteurs van de brochure allemaal niet vermeld.

Het is overigens niet duidelijk door wie de brochure is geschreven, maar het zou mij niets verbazen als dat Stefan Rahmstorf van het PIK ('Potsdam Institut für Klimafolgenforschung') is geweest, die samen de directeur van dat instituut, Hans Joachim Schellnhuber, als een extreme klimaatalarmist, ja zelfs als klimaattorquemada bekend staat en de oerbron is van de klimaatangst die Duitsland nog in hoge mate in haar greep houdt.

De huidige pogingen van de Duitse overheid om de klimaatsceptici te discrediteren roept herinneringen op aan eerdere, duistere perioden in de Duitse geschiedenis, waarin soortgelijke praktijken werden gebezigd om gehele bevolkingsgroepen te stigmatiseren en uiteindelijk te elimineren.

Waakzaamheid blijft dus geboden.

Zie ook de uitstekende beschouwing van Pierre Gosselin hier.

Voor mijn eerdere DDS-bijdragen, zie hier.