Diederik Samsom versus (?) Marcel Crok

Eerder schreef ik over de aanbieding van het pas verschenen boek van Marcel Crok, 'De staat van het klimaat. Een koele blik op een verhit debat', aan Diederik Samsom (PvdA).

Het is opmerkelijk en verheugend dat uitgerekend Diederik Samsom bereid is geweest om dit klimaatkritische boek in ontvangst te nemen. Immers Samsom is een van de vurigste pleitbezorgers van een pro-actief klimaatbeleid in de Tweede Kamer. Misschien komt dat door het feit dat Crok en Samsom politiek-ideologisch op één lijn zitten. Immers, Marcel Crok schrijft in zijn boek dat hij zichzelf tot GroenLinks rekent. Bovendien lijkt het ook op het persoonlijke vlak te klikken tussen die twee. Maar er is misschien ook nog een andere reden. Met zijn achtergrond als Delfts ingenieur (technische natuurkunde) is Samsom waarschijnlijk de enige van alle 150 kamerleden die de natuurwetenchappelijke details van de klimaatdiscussie goed kan begrijpen. Hij ziet dan vermoedelijk ook scherper dan vele van zijn collega's dat de menselijke broeikashypothese niet houdbaar is – er zijn eenvoudigweg te veel contra-indicaties en er is te veel gesjoemeld.

Zo'n Delftse achtergrond is natuurlijk nooit weg. Immers kritisch denken word je met de paplepel ingegoten en wordt een soort tweede natuur van de persoon in kwestie. Daarenboven krijg je een zekere weerzin tegen politieke interventie in de wetenschap aangeleerd. Al deze elementen zijn in het recente optreden van Diederik Samsom in de klimaatdiscussie duidelijk herkenbaar.

Voormalig Greenpeace-directeur Liesbeth van Tongeren, die een rechten-studie achter de rug heeft en thans kamerlid is voor GroenLinks, blijkt overigens toch een wat andere kijk te hebben op het werk van Marcel Crok. Zij kwalificeerde het als 'faliekante nonsens'. Zij verkeert dus kennelijk nog in de ontkenningsfase.

Theo Wolters, die ook verbonden is aan de onvolprezen website Climategate.nl heeft een verslag geschreven van de boekpresentatie, dat ik hieronder (met dank) overneem.

Theo Wolters:

Maandagmiddag ontving Diederik Samsom uit handen van Marcel Crok diens voorlopige levenswerk.

Hoewel Diederik’s optreden geen verrassing meer was, wil ik toch nog even opmerken dat dat een jaar geleden absoluut ondenkbaar was geweest, en zelfs op dit moment allesbehalve vanzelfsprekend. Alles is dus sinds maandag in ieder geval een beetje anders!

De uitgever
Eerst kwam de trotse uitgever Maarten Carbo aan het woord, en terecht, want ook het feit dat een Nederlandse uitgever een klimaatkritisch boek wil uitgeven is allesbehalve vanzelfsprekend. Hij stelde dat Marcel (ook letterlijk) de naam en missie van de uitgeverij waargemaakt had door een Paradigma aan de kaak te stellen. De tamtam rond de presentatie had hem geloof ik een beetje verrast maar hij leek er terecht van te genieten.

De sprekers
Daarna volgden Marcel en Diederik. Hun verhaal is volledig terug te horen op de site die Marcel heeft gemaakt naar aanleiding van het boek.

Marcel’s uitstekend te volgen verhaal was helder en als altijd zowel direct als correct, en inhoudelijk nuttig in elke zin. Het ging niet eens rechtstreeks over het boek. Het is zeer de moeite waard voor wie wil weten wat er nou fout ging met het IPCC. Verder moeten jullie gewoon allemaal het boek bestellen, dat kan hier.

Toen Diederik! Daar was ik ontzettend benieuwd naar. Deze uitermate intelligente man, één van de sluwste debaters die ik ken, en een charismatisch spreker, is een levensgevaarlijke tegenstander, waartegen je amper een kans maakt als je samen voor een zaal staat. Maar zijn mea culpa na climategate (dat je overigens niet moet uitleggen als een verandering van standpunt!) heeft hem in sceptische hoek veel respect opgeleverd, en ook eerdere contacten met Marcel hadden aangetoond dat hij – inmiddels, dat zeg ik er toch nog even bij – open staat voor een open en eerlijke discussie over de wetenschap achter het door hem nog steeds zo gewenste klimaatbeleid. Of dit respect voor hem in eigen kring handig is weet ik eigenlijk niet, maar het was alleszins te verwachten dat hij er in zijn praatje voor zou waken om de officiële status van knuffelalarmist opgeplakt te krijgen!

Kijk vooral zelf naar de acht minuten waarin hij magistraal een zaal vol sceptici bespeelt en zijn punt weet te maken zonder iemand op de tenen te trappen (het was natuurlijk Marcel’s feestje). Ik kan alleen maar grote bewondering hebben voor zijn ook inhoudelijk sterke verhaal, met slechts een enkele alarmistische uitglijer, af en toe zeker kritisch, waaruit groot respect bleek voor Marcel’s werk en opstelling, en begrip voor zijn standpunt.

Het historische moment
Wat iedereen bijgebleven zal zijn was zijn persoonlijke getuigenis, waarin hij naar de toekomst ging en zijn nu 9 jarige dochter liet vragen waarom hij indertijd niet genoeg tegen klimaatverandering gedaan had. Corny, voor de hand liggend, pathetisch, en een slechte Amerikaanse president waardig. Helemaal met u eens!

Maar vervolgens voerde hij diezelfde dochter op die over 20 jaar De Staat van het klimaat in zijn boekenkast vindt en haar oude vader vraagt waarom we in godsnaam al die miljarden verspild hebben aan het klimaat, terwijl we al in 2010 al wisten dat het IPCC verhaal niet klopte. Chapeau Diederik, wat een vondst!

Ik wijd hierover uit omdat dit moment in mijn ogen, hoe klein ook, historisch was.

Want wat legt beter de tegenstelling bloot zoals die tussen de klimaatkampen bestaat als je alle opgeklopte emotie eruit haalt? En wat geeft een betere weg naar een zinnig vervolg van het debat aan, dan juist het feit dat alarmistische Diederik op een bijna puur sceptisch feestje het woord voert? Waarin hij zelf nog nadrukkelijk refereert aan Marcels toekomstbeeld waarin de sceptische toppers als McIntyre en Pielke met de huidige IPCC experts samen aan een volgende IPCC assessment schrijven. Die droom leek hij eerlijk met Marcel (en mij) te delen.

Diederik noemde het boek als een voorbode daarvan, ik zie zelf de boekpresentatie evenzeer als een mooie voorbode, althans voor Nederland.

De borrel
Het vollopen van de zaal was als een warme douche. De trotse familie en persoonlijke vrienden uiteraard als eersten, vervolgens druppelde ook iedereen uit de kritische hoek die kon komen binnen. Om er een paar te noemen, naast uiteraard alle climategate.nl-ers zag ik Bas van Geel, Salomon Kroonenberg, Hans Labohm en Arthur Rörsch. Uit politieke hoek was er, voor zover ik weet, helaas alleen Richard de Mos. Echt jammer van de andere partijen die dit moment ondanks herhaalde uitnodigingen hebben laten liggen.

Maar er waren ook alarmistische aanwezigen, en die zijn na afloop natuurlijk het leukste om mee te praten. Dat gaat dan wel een beetje met vallen en opstaan, want we zijn het niet zo gewend, maar ik vond het erg leuk om te praten met Leo Meyer en Bart Strengers van het Planbureau van de Leefomgeving, de ronduit alarmistische club die al jaren het VROM beleid bepaalt en zeer actief is binnen het IPCC. Bart had al eerder de première van de eerste beschaafde klimaatdiscussie in Nederland met Hans Labohm over IPCC temperatuurreeksen, en Leo was zonder meer uitermate uitnodigend en we zullen binnenkort beslist nog eens afspreken om lekker door te kibbelen.

Ook deze keer ontstonden er meerdere interessante discussies, die door elkaar heen liepen omdat er zoveel te bespreken viel. Geen vijandigheid, wel sterke meningsverschillen. Maar die zijn er om uit de weg geruimd te worden.

Er waait een nieuwe wind in klimaatNederland.

Tot zover Theo Wolters.

Voor de videoregistratie van de bijeenkomst zie hier.