Die Afrikaner vryheid

"I dream of an Africa which is in peace with itself", woorden van wijlen oud-president van Zuid-Afrika, Nelson Mandela. Woorden die in essentie puur en mooi zijn, maar waar in de praktijk ook bijna vijfentwintig jaar na zijn vrijlating uit het gevang na opsluiting voor misdaden gepleegd als leider van de militaire tak van het Afrikaans Nationaal Congres (ANC) vrij weinig van terecht is gekomen.

Het Zuid-Afrika uit de gedichten, liederen en andere utopische dromen bestaat niet. Het Zuid-Afrika waar 'blank' en 'zwart' in harmonie samen zouden bouwen aan een voorbeeld voor het gehele Afrikaanse continent is niets meer dan een droom waar slechts enkele idealisten nog in lijken te geloven. De Apartheid mag dan wel officieel afgeschaft zijn, in werkelijkheid zijn de rollen omgedraaid: de blanke Afrikaner wordt waar het kan door de corrupte ANC-regering tegengewerkt ten gunste van de 'zwarte man'.

Over de corruptie van het ANC zijn al tal van artikelen geschreven. Eén van de meest recente voorbeelden is wellicht de aanstelling van de dochter van huidig president Jacob Zuma als hoofd van een ministerie. Deze dochter, 25 jaar oud, is aangesteld als jongste hoofd van een Zuid-Afrikaans ministerie ooit, terwijl er publiekelijk helemaal geen vacature was voor the job, waardoor andere mensen niet konden solliciteren.

Of wat te denken van de verbouwingen aan Zuma’s villa, betaald uit de Zuid-Afrikaanse schatkist? Er zijn tal van voorbeelden van hoe de regering van Zuid-Afrika haar eens zo omarmde en wereldwijd bejubelde idealen ten grabbel gooit voor eigen gewin. Is het land daarin anders dan andere Afrikaanse boevenstaten? Neen, echter is Zuid-Afrika mede opgebouwd door de blanke Afrikaner-minderheid, die door het huidige bewind enorm wordt onderdrukt.

Het is volgens sommigen een vorm van 'neo-Apartheid', anderen spreken van wraak. De onderdrukten die de rollen omdraaien om de onderdrukker te onderdrukken. Hoe cryptisch dit ook klinkt, het is helaas wel aan de orde van de dag in het hedendaagse Zuid-Afrika. Het lied 'Kill the Boer' wordt nog steeds gezongen, zelfs door president Zuma, en helaas ook in de praktijk gebracht. Het aantal Afrikaners dat het slachtoffer is van overvallen en roofmoorden is schrikbarend hoog.

In de hoofdstad Johannesburg werden er in 2014 480 aanvallen op blanken gemeld. Het aantal blanke Zuid-Afrikanen dat het land verlaat uit angst voor de zogenaamde 'Afrikaner Genocide' is eveneens alarmerend. Naar schatting 1 miljoen blanke Zuid-Afrikanen heeft in de afgelopen decennia sinds Mandela’s vrijlating het land verlaten. Het voorbeeld van Zimbabwe dreigt, het buurland waar de blanken op gewelddadige wijze vermoord en ontdaan werden van hun bezittingen en nu te kampen heeft met een enorme armoede door de grote braindrain die het geweld het land opleverde. Lees verder op pagina twee.

Daarnaast speelt er ook nog een economische discriminatie. Het ANC poogt middels wetgeving Afrikaners economisch te treffen middels draconische maatregelen die discriminerend werken ten opzichte van minderheden. Zo stelt een in 2003 aangenomen wet (naam: Broad-Based Black Economic Empowerment Act) de overheid in staat door Afrikaner geleidde bedrijven extra te straffen door te wijzen naar een regel van deze wet die 100% black ownership van bedrijven promoot en quota stelt voor de verplichte 'zwartheid' van een bedrijf. Deze raciale quota is slechts één van de vele maatregelen die het ANC-regime instelt jegens Afrikaners. Zo is er een wet in de maak die het de overheid mogelijk maakt in te grijpen bij uitzendbureaus die Afrikaners te werk stellen.

Het zijn echter niet alleen de blanken die te lijden hebben onder de corruptie en misstanden van de Rainbow-state. Ook de andere etnische groepen hebben te kampen met forse achteruitgang. Was de levensverwachting voor Zuid-Afrika in 1990 nog 62 jaar, in 2010 is dat gedaald naar 56. Deze statistieken zijn niet uit de lucht komen vallen en kunnen dan ook niet los worden gezien van de enorme toename van criminaliteit sinds het regeren van het ANC. Ook worden de vele etnische groeperingen binnen Zuid-Afrika gedwongen afstand te doen van hun eigen identiteit en zich te persen in een keurslijf zoals voorgeschreven door het ANC. Het bewust onderdrukken van de vele Zuid-Afrikaanse talen om één Zuid-Afrikaanse identiteit gedomineerd door de zwarte meerderheid te creëren is daar een voorbeeld van.

Dat ondanks dat de Freedom Charter, waarop de Zuid-Afrikaanse vrijheid is gebaseerd, stelt dat de regering geen recht heeft om autoriteit uit te oefenen over alle mensen zonder instemming en dat deze groeperingen allen dezelfde gelijke status moeten kennen. De Freedom Charter spreekt nadrukkelijk over álle Zuid-Afrikaanse etnische groeperingen, zonder daarbij onderscheid te maken tussen 'wit' of 'zwart'. Interessant om te weten is dat de Freedom Charter een statement is waarop het ANC prat gaat, het is één van de kernbeginselen waardoor de partij haar bestaan vormgaf. Echter lijkt het ANC tegenwoordig selectief te zijn in de betekenis hiervan en geldt dit - tegenstrijdig - niet voor Afrikaners.

Tegenwoordig trekt de regeringspartij ook regelmatig de aloude discussie uit de kast waarbij het bestaansrecht van de Afrikaner in Zuid-Afrika in twijfel getrokken wordt, ook al zijn volgens de woorden van de vorige president Zuid-Afrikanen echt Zuid-Afrikaans wanneer ze geen tweede thuis hebben. Volgens die woorden zou de stichter van de Zuid-Afrikaanse kolonie Jan van Riebeeck geen Zuid-Afrikaan zijn, hij gebruikte het immers vooral als bevoorradingspost. Maar de gemiddelde Afrikaner echter is in zijn hart Zuid-Afrikaans, zij hebben geen banden meer met de oorspronkelijke landen van herkomst. De passage uit de Freedom Charter "South Africa belongs to ALL who live in it, black and white" lijkt dan ook die discussie te beëindigen.

Bovenstaande alinea’s en de grote angst onder de blanke bevolking zijn verklaringen voor het succes onder de Afrikaner-bevolking van de klassiek-liberale partij Vryheidsfront Plus, een partij die zichzelf omschrijft als een partij die de belangen van de Afrikaners behartigt, onder leiding van Dr. Pieter Mulder, in het Zuid-Afrikaanse politieke landschap. De partij slaagde erin om in 1994 bij het opstellen van de grondwet van het 'nieuwe' Zuid-Afrika na onderhandeling met het ANC een passage (artikel 235 zelfbeschikking) op te laten nemen die de weg naar een autonome provincie (Volksstaat) binnen de Zuid-Afrikaanse Republiek mogelijk maakte.

Vanuit deze passage in de Zuid-Afrikaanse grondwet claimen de nationalistische Afrikaner-partijen Vryheidsfront Plus en het ietwat extremere Front Nasionaal hun recht op een eigen vrijstaat binnen het huidige Zuid-Afrika. Partijleider Pieter Mulder mailt mij desgevraagd dat zijn partij actief lobbyt bij het Forum on Minority Issues van de Verenigde Naties voor aandacht van de rechten van de Afrikaners. Hij stelt dat de wens naar een eigen vrijstaat binnen Zuid-Afrika niets te maken heeft met Apartheid of racisme, maar simpelweg het gevolg is van de harde realiteit die de huidige multi-etnische samenleving in Zuid-Afrika. En ik sluit me dan ook volledig aan bij Mulder die stelt dat het recht op zelfbeschikking de enige zekerheid is voor het Afrikaner volk dat haar rechten, taal, cultuur en onderwijs beschermd wordt.