De ultieme strijd
De afgelopen jaren die ik doorbracht in het Europees Parlement lieten haarfijn zien hoe de politieke top omgaat met het conflict in het Midden-Oosten: verwoestend.
De ultieme strijd tussen de islam en het Westen is al een tijdje aan de gang en het Westen is zwaar aan de verliezende hand. Israel is daarin de spil. De westerse politieke en media-elite zorgt ervoor dat een uitspraak van George Orwell opnieuw actueel wordt: "Sometimes the first duty of intelligent men is the restatement of the obvious." De elite wil echter vooral in eigen wensdenken blijven geloven. Wees dan niet verbaasd dat het tot je eigen ondergang leidt.
Zodra ik in het Europees Parlement het woord Israël of Palestijnen liet vallen werd het stil, omdat ik als enige de kant van Israël belichtte en het storten van nog meer geld in de bodemloze Palestijnse put een volstrekte verspilling noemde. Een dergelijk dissident geluid wenste men niet te horen en na initiele boosheid weigerde men simpelweg om het debat aan te gaan. De elite stak, onder aanvoering van socialisten en christendemocraten, de koppen weer als struisvogels in het zand om vervolgens over te gaan tot de wanorde van de dag. Het Westen is namelijk bang. Het Westen wil (kan?) niet meer vechten en verkiest vruchteloze diplomatie onder leiding van vrouwelijke eunuch Ashton om steeds maar weer toe te geven aan de idiote eisen van de Palestijnen. Men stort vervolgens nog meer geld in hun schatkisten, in de ijdele hoop dat daarmee vrede wordt afgekocht. Men verergert slechts de zaak.
De Palestijnse gebieden kennen geen democratie. Het zijn dictaturen. De corruptie tiert er welig. Dat moest zelfs de Europese Rekenkamer toegeven, die afgelopen jaar onderzoek deed naar de efficientie van de besteding van Europees geld in de gebieden. Van enige efficientie bleek geen sprake of het moest zijn dat het met een noodvaart in de verkeerde zakken verdween: die van de Palestijnse top. Die top baadt trouwens in ongelofelijke luxe en rijkdom waarvan de simpele Palestijnse burger slecht kan dromen. Elsevier toonde dat onlangs aan, maar het was reeds langer bekend.
De Palestijnse entiteiten c.q. dictaturen worden bijna geheel en al in stand gehouden door westers geld, met name vanuit de VN en EU. Nederland loopt in de voorste gelederen met haar bijdragen aan deze terreurelite. De media dragen er vol overtuiging aan mee. Palestijnen zijn immers zielig. En Israel is de grote boze agressor, nietwaar? De media nemen echter nooit de moeite om een stevige analyse te maken van de ideologie, historie en samenleving in deze gebieden. Ooit een diepgravend stuk gelezen over de Palestijnse elite? Wat de bevolking daar wil is onbekend. Is er verzet vanuit de Palestijnse onderklasse tegen de eigen corrupte elite bijvoorbeeld? Het Hamas handvest met daarin klip en klaar het doel van de beweging, de vernietiging van Israel en alle Joden, staat zelden ter discussie. Als het Hitler betreft, worden er historische boeken vol geschreven, maar nu niet. Dat er een complete militaire infrastructuur in civiele gebieden ligt wordt nauwelijks gemeld. Hamas strijders vechten in civiele kleding en worden geteld als 'burgerdode'. De pers zwijgt.
Maar er is zulke zware censuur vanuit Hamas op journalisten, werpt men tegen. Die intimidatie zelf wordt ook verzwegen, want anders kan men niet meer terug om verslag te doen. De opmerkelijke beelden van de laatste tijd, waarin te zien was dat raketten werden afgeschoten vanaf VN terrein en naast de deur van hotels, werden dan ook gemaakt door onafhankelijke nieuwsmedia die de censuur en intimidatie van Hamas voor lief namen. Hulde, maar zeldzaam. De media zijn niet bezig met fatsoenlijke, neutrale nieuwsgaring, maar met politiek. Feitelijk is dat propaganda, maar voor de verkeerde kant. Wegkijken, feiten niet brengen en wederhoor niet toepassen zijn journalistieke doodzondes. Zij bepalen echter onze kijk op de zaak. Vandaar dat velen in het Westen zo enorm bevooroordeeld zijn geraakt en zeer eenzijdig tegen het conflict aankijken. De media zijn hier voor een groot deel debet aan. Een klein voorbeeld. Bij de onderhandelingen in Egypte over staakt het vuren is elke breuk in de onderhandelingen veroorzaakt door de Palestijnse delegatie die wegliep of bizarre eisen stelde. Israël heeft gedurende de afgelopen decennia steeds weer opnieuw, openlijk of in het geheim, vredesvoorstellen gedaan aan de Palestijnen. Die werden elke keer geweigerd. Journalisten mochten er niet over publiceren, want 'te positief' of 'past niet in het plaatje van Israël als agressor'.
Tijdens een van mijn bezoeken aan Israël bezocht ik ook de Westbank. Er was weinig te merken van een conflict. De Palestijnse bevolking was bezig met het bewerken van hun stukje land of was op weg naar werkplek of markt. Het conflict tussen Israël en de Palestijnen is bewust gecreeerd en wordt zo in stand gehouden door een sterk ideologisch gekleurde politieke elite die de status quo wil handhaven. Zij gedijt het beste te midden van onrust. Het feitelijke conflict is een eeuwenoude broedertwist. De kern van het probleem is de leer van de islam. Als de Palestijnen ooit een eigen land krijgen (wat feitelijk al in Gaza is gebeurd!) dan nog wordt het niks. De Palestijnse basisideologie is fout en leidt tot het menselijk drama wat zich nu in alle hevigheid afspeelt in met name Gaza.
Hamas is onderdeel van de wereldwijde islam en direct verbonden met die andere uitingen van het veelkoppige monster: Hezbollah, IS, Taliban, Boko Haram, regime in Iran, Moslimbroederschap, you name it. De haat vanuit deze terreurbewegingen is gericht op Israël, omdat zij terugvecht vanaf haar 0,2% land in het Midden-Oosten. Daarbij blijkt zij te winnen en over een opmerkelijke slagkracht te beschikken. Dat is onuitstaanbaar voor de islamitische stoottroepen, die slechts de middelen van haat, dood en verderf kennen. Israel strijdt om leven te beschermen, Hamas om leven te nemen. God creeërt, allah verwoest. Israël is een zee van democratische rust en vrede te midden van de door islam veroorzaakte onrust. Zolang de EU, VN en het Westen in het algemeen de Palestijnen blijven financieren zal er geen vrede komen in het Midden-Oosten. Wij zijn getuige van een diep ideologisch conflict en het Westen verliest dat conflict zolang het de waarheid niet onder ogen wil zien. Israel verdient daarbij veel meer steun. Niet kritiekloos, maar wel van harte. Omdat het nodig is en onze enige bondgenoot is in de strijd tegen de islamitische leer van dood en verderf. Zolang Israël leeft, leven wij.
