De TV-taks

Overheden hebben natuurlijk geld nodig om hun taken uit te voeren. De inning van belastinggeld is daarbij een belangrijke bron. Het uitschrijven van staatsleningen een andere. De eerste bron van inkomsten dient gebaseerd te zijn op verschillende beginselen, onder meer het gelijkheidsbeginsel, rechtvaardigheidsbeginsel en proportionaliteitsbeginsel. Maar een kat in het nauw maakt rare sprongen, zo bleek ook vandaag weer eens. De Partij van de Arbeid pleit voor een 'tv-taks', een belasting op televisie kijken. Omdat het kan.

Nu wil ik het in mijn dagelijkse column niet uitsluitend hebben over die tv-taks, want daarover is commentaar eigenlijk overbodig. Nee, ik wil wat dieper ingaan op het heffen van belasting door een staat, en andere vormen van de greep uit de portemonnee van de burger, meer in het bijzonder de sluipende diefstal via inflatie. Want dat spook zit er nog aan te komen.

Je kunt je afvragen wat nog 'redelijke' belastingheffing is. De Tachtigjarige Oorlog, waarbij we ons bevrijdden van het Spaanse juk ging onder meer over de gehate 'tiende penning', een belasting van slechts tien procent. De huidige belasting- en premiedruk bedraagt intussen het viervoudige en nog is het niet genoeg.

Nu zijn er mensen die elke belastingheffing door een overheid 'diefstal' noemen, maar de meeste mensen hebben geen problemen indien (een deel van) hun inkomen wordt ingehouden ter aanwending van publieke en andere nutsvoorzieningen. Maar je kunt je vervolgens natuurlijk ook afvragen waar de grens ligt waarop burgers nog (moreel) gehouden zijn om te voldoen aan de financieringsbehoefte door hun overheid. En al helemaal, indien diezelfde belastingbetalers geen bal te vertellen hebben wat er met het geld gebeurt. En in tijden van het aanhalen van de broekriem komt deze vraag uiteraard weer keihard op tafel, en terecht, want wie betaalt, bepaalt nietwaar?

Zo niet in een parlementaire democratie. Elke burger boven een bepaalde leeftijd mag één stem uitbrengen. De stem van de stereotiepe, notoire steuntrekker, die de hele dag op de bank achter de buis zit met goedkoop bier, telt even zwaar als die van de hardwerkende ondernemer, die werkgelegenheid creëert voor honderden mensen met dito premieafdracht. One man, one vote. Dat is de situatie nu. In eerdere stukken heb ik al eens gepleit voor de herinvoering van bepaalde vormen van censuskiesrecht, waarbij er een gewogen gemiddelde kan worden gehanteerd op basis van belastingafdracht en algemene kennis over staatsrechterlijke onderwerpen, maar daar kleven weer allerlei bezwaren aan. Simpel is dit niet, maar toch klopt het gevoelsmatig evenmin dat die stem van de grote betaler even zwaar telt als die van de grote profiteur, om van dubbele paspoorthouders maar te zwijgen, maar dat terzijde.

Maar terug naar die belastingen, mede in relatie tot het te voeren beleid van een regering. Laten we de huidige regering Rutte II eens nemen. Wat hebben we gezien van dit 'bezuinig-kabinet'? Haar missie is begrotingsdiscipline (om aan de Brusselse drie procentsnorm te voldoen) en het scheppen van banen om de torenhoge werkloosheid onder jong en oud te bestrijden en de koopkracht van de burger op peil te houden. Maar waar komen deze belastingkampioenen mee?

De BTW ging met bijna tien procent omhoog (derving voor de schatkist een slordige twee miljard in plaats van extra geld, maar alla), de zorgpremies gingen omhoog, de gemeentebelasting ging omhoog, de parkeerbelasting ging omhoog, enzovoorts enzoverder. De burger wordt kapotbelast en de hoge heren in Den Haag vinden het vreemd, dat de consumptie achter blijft en het consumentenvertrouwen afneemt. Je vraagt je af of die mensen wel helder kunnen denken in vak K.

Maar niet alleen de burger is de klos, ook de bedrijven komen aan de beurt. Ga maar na: de overheid legt een winstbelasting op, heft accijnzen, int 'milieubelasting', heft BTW op de geleverde producten en diensten, houdt loonbelasting in, heft dividendbelasting, enzoverder. En wie er desondanks in slaagt een vermogen op te bouwen, betaalt daarover vermogensbelasting en als men onverhoopt komt te overlijden, dan staat de staat klaar om succesie'rechten' af te dwingen, het houdt niet op.

En naast de nationale belastingen willen sommige partijen dat er nu ook Europese belastingen worden geheven. Niet alleen mogen bedrijven niet meer hun best doen om de absurde belastingdruk te verminderen, dat heet met een duur woord 'belastingontwijking', als het aan de linkse Other Peoples Money Spenders ligt moet er straks ook belasting worden geheven op financiële transacties, en zullen de spaargelden van burgers boven de ton voortaan vogelvrij zijjn. I kid you not, deze plannen zijn reeds aangekondigd. Immers: de overheid heeft geld nodig. Niet alleen locaal, maar ook nationaal en nu zelfs supra-nationaal. En de burger? Zij laat het toe.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over die andere vorm van diefstal: de geldontwaarding. U weet, dat wij al op een onbeschofte manier door socialist Kok en liberaal Zalm zijn bestolen door de invoering van de euro. Dat heeft ons tot nu toe een kleine 700 miljard gekost en de teller loopt nog door. Maar daarnaast wordt 'onze' euro elke dag minder waard, dat heet 'inflatie'. In een artikel in de Frankfurter Allgemeine Zeitung van afgelopen zaterdag wordt uitgelegd dat de rente die we krijgen op ons spaargeld ver onder de inflatie ligt. Dat noemen we 'negatieve reële rente'. En dan zijn de officiële inflatiecijfers nog zwaar vertekend, met andere woorden, de reële geldontwaarding ligt een stuk hoger dan de officieel gerapporteerde.

De oorzaak van dit alles zijn de centrale banken. De FED in de VS, die de geldpers aanzet in de hoop dat dit economische groei oplevert, en de ECB in Europa, die wil dat de tekorten van de latijnse landen en Frankrijk door ons worden afgefinancierd. In onderstaande tabel is goed te zien hoe de (Duitse) spaarder wordt geplukt. In feite ten gunste van de begrotingszondaar.

© F.A.Z.

Is de Nederlandse spaarder voor drie miljard per jaar de klos, de Duitsers gaan voor 14 miljard het schip in. En met de plannen van Brussel wordt dit erger, niet beter. Want als het aan Brussel ligt, dan zullen de tekorten van de banken straks mede betaald worden door spaargeld. Nu zegt men nog, dat kleine spaarders buiten schot zullen blijven, maar wie vertrouwt nog op de woorden van politici? Die zijn notoir onbetrouwbaar, zo is gebleken, zie ook bovenstaande tabel.

En zo kom ik bij het slot van mijn betoog: de alom toenemende fraude. We worden overspoeld met fraude: belastingfraude, faillissementsfraude, bankiersfraude, bijstandsfraude, declaratiefraude, artsenfraude, zorgfraude, overheidsfraude, het is overal Fraude, met een hóófdletter, wat de klok slaat. Volgens taalkunstenaar Daniëls hebben we straks zelfs een Ministerie van Fraude nodig.

En dat komt natuurlijk mede doordat mensen het zat zijn om door de overheid kaalgeplukt te worden, bestolen van de vruchten van hun arbeid. Geld dat bovendien gebruikt wordt om een inefficiënt ambtenaren apparaat aan de praat te houden en, erger nog, volstrekt nutteloze zaken mee te financieren. Dat werkt fraude in de hand. En als je dan als land, bijvoorbeeld Frankrijk, meer dan zestig procent van je Bruto Binnenlands Product op laat gaan aan het financieren van je quartiaire sector, dan ben je als regering geen knip voor de neus waard. Dáár zit het grote probleem, een te grote overheid, een idiote regelgeving en een veel te hoge belastingdruk.

En de beoogde centrale macht van de Europese Unie wordt gemodelleerd naar Frans voorbeeld. Nóg een hele goede reden dus om deze moloch de rug toe te keren en weer baas te worden over ons eigen (belasting-)geld.