De politiek van Mark Rutte: een ruggengraat van rubber en bijzonder hypocriet

De ruggengraat van Mark Rutte en zijn bewindslieden is allerminst gebouwd om druk te weerstaan. De ruggengraat is namelijk bijzonder flexibel en waait met alle winden mee.

Neem bijvoorbeeld de wijze waarop het kabinet is omgesprongen met het vergunningsstelsel voor de pulsvisserij. Nadat het kabinet zelf allerlei fouten in het vergunningssysteem veroorzaakte, was Minister Carola Schouten (Landbouw en Visserij) niet bij machte om de EU te weerspreken. Ze werd door vrijwel alle fracties politiek lafheid verweten. Er werden geen echte pogingen gedaan om de pulsvissers te redden, behalve het opstarten van een bij voorbaat kansloos juridisch proces. Het kabinet gaf direct toe aan 'druk van bovenaf'.

Ook in de stikstofcrisis blijkt de ruggengraat van premier Rutte bijzonder wakkel. Nadat boeren de boel op stelten hadden gezet in Den Haag en met rollende trekkers en chaos de stad verlieten, was het kabinet er als de kippen bij om te laten weten 'af te zien van gedwongen saneringen', maar daarbij maakte het kabinet gebruik van misleidende communicatie waardoor zekerheid rondom de vrijwilligheid van de saneringen van 'vervuilende boerderijen' niet werd geboden. Wordt er nu wel of niet gedwongen gesaneerd? Geen idee!

Ook in het felle debat aangaande de dividendbelasting bleek Rutte visieloos en zonder ruggengraat. Eerst bepleitte hij het afschaffen van de dividendbelasting, maar nadat zijn vriendjes in het bedrijfsleven hem hadden laten vallen omwille van de publieke opinie, draaide Rutte ineens snel bij. Niet veel later haalde de premier bakzeil en werd hem in de Kamer hypocrisie verweten.

Net zoals tijdens de opzet van het Klimaatakkoord overigens, waarna de VVD, na jarenlange steun voor het gedrocht, ineens liet weten niet zonder meer over te willen gaan tot uitvoering van het Klimaatakkoord.

Ook is de politiek van Mark Rutte bijzonder hypocriet en principeloos. Het kabinet Rutte schermt echter graag met haar inzet voor de 'mensenrechten', zeker wanneer het gaat om asielstromen en migratie. Die mensenrechten doen er blijkbaar wel toe. Maar wanneer blijkt dat de Nederlandse regering schuldig is aan het doden van burgers in Irak dan volgt geen enkele excuses. Nee, er volgt slechts een excuus voor 'het foutief informeren van de Kamer', maar daar blijft het dan bij.

Een excuus voor "doodslag" blijft echter achterwege. Gek hoe dat werkt, die mensenrechten! Hoe kan een kabinet -dat de mond vol heeft van mensenrechten- en nota bene het Pact van Marrakesh om die reden heeft ondertekend, nu geloofwaardig zijn als zij niet eens excuses maakt voor de moord op burgers in Irak? Nou, niet geloofwaardig dus.