De misleidende EU-retoriek van Rob de Wijk

Eergisteren verscheen in dagblad Trouw een column van de hand van historicus Rob de Wijk, in het dagelijks leven directeur van The Hague Security Delta.

In zijn column betoogde De Wijk dat eurofielen het debat met 'eurofoben' nooit konden winnen, want 'gevoel' wint het altijd van 'ratio'. In één opzicht had De Wijk gelijk: eurofielen kunnen het debat inderdaad nooit winnen (en daarom gaan ze het ook nooit aan), want hun pro-EU argumenten zijn op. Maar niet voor De Wijk, die een oeroude debattruc tevoorschijnt tovert: het omdraaien van de werkelijkheid, het omkeren van oorzaak en gevolg.

Nu staat De Wijk niet bepaald bekend als een democraat. In januari 2008 riep hij op, ook alweer in zijn favoriete dagblad Trouw, om de vrijheid van meningsuiting van PVV-leider Wilders te beperken, omdat deze de nationale veiligheid zou bedreigen met zijn voornemen om een film over islam te maken. Uiteraard ging De Wijk's dwaze voorstel linea recta het ronde archief in, maar het tekent de denkwijze van de man; een denkwijze die niet echt opvalt door het vermogen logisch te kunnen redeneren.

Dat laatste blijkt ook uit zijn column van eergisteren. Zonder enige gêne beweerde hij, naar aanleiding van een televisie 'debatje' bij Pauw en Witteman tussen Groenlinks politicus Klaver en ondernemer De Vlieger, dat 'eurofoben' (zo noemt De Wijk mensen die een nuchtere, realistische kijk hebben op de EU) geen rationele argumenten hebben. De Wijk:

Wie de uitzending gezien heeft raakt allerminst onder de indruk van de 'rationele argumenten' van Klaver. Het is vooral retoriek, want de pro-EU argumenten zijn op. De feiten zijn, dat het monetaire experiment met de eenheidsmunt de euro falikant is mislukt; dat in plaats van de beloofde welvaart en werkgelegenheid te hebben geleverd, de eurozone geteisterd wordt door hele samenlevingen ontwrichtende massale werkloosheid; en dat de zoektocht naar een 'Europese identiteit' gesneuveld is op het slagveld van opkomend nationalisme, ondanks verwoede pogingen van de Brusselse propaganda machine om die 'Europese' identiteit te 'ontdekken'. Jan Tromp schreef daar een aardig stuk over in De Volkskrant van gisteren, ik citeer Tromp:

Terecht constateert Tromp verderop in zijn stuk dat er in Brussel sprake is van een heuse 'geloofsijver'. 'Europa' is een geloof geworden. En dat is het ook, ik kan dat uit eigen ervaring ter plekke bevestigen. En juist daarom doet de column van De Wijk zo potsierlijk aan, omdat hij de werkelijkheid 180 graden omdraait. Volgens hem zijn juist eurofielen rationeel, maar niet de mensen die terecht constateren dat er heel wat mis is met deze EU en die hij geringschattend 'eurofoben' noemt. De Wijk onderbouwt zijn tirade tegen de eurorealisten nergens; in plaats daarvan haalt hij een wc-eend onderzoek van ING aan, waaruit zou blijken dat de EU zoveel geld oplevert voor Nederland. Geen woord over de vele onderzoeken die het tegendeel aantonen, zoals ik heb laten zien in mijn boek 'Het Eurobedrog'. Als het niet zo gevaarlijk misleidend was, dan zou je hartelijk kunnen lachen om dergelijke columns. Maar in feite is dit soort opinie manipulatie natuurlijk in-en-in triest. Alles zal door de eurofielen in het werk worden gesteld, met hele en halve leugens, om te verklaren dat méér 'Europa' nodig is voor de vrede, terwijl juist het omgekeerde het geval is.

De vermaarde Britse politiek filosoof (en econoom) John Gray meent dat de natiestaat het maximaal bereikbare is voor een democratie. Als je afdrijft van de natiestaat, drijf je af van de democratie: 'Er is geen Europese nationaliteit, in reactie krijg je hernieuwd nationalisme. Het Europese concept vernietigt zichzelf.' Maar dat niet alleen. Omdat er geen 'Europees' volk is en geen Europese identiteit, is elke poging om te komen tot een verdere (laat staan versnelde) integratie tot mislukken gedoemd. Daarom moeten politici zich bescheidener opstellen en zich niet teveel bemoeien met hoe mensen hun leven willen inrichten. Ik citeer Gray in een uitzending van Buitenhof van 2 december 2012:

Gray voorspelt in diezelfde uitzending, dat de euro en de EU binnen een termijn van 10 tot 15 jaar (gerekend vanaf 2012) uiteen zal vallen. Hij voorspelt een terugkeer naar het Europa zoals we dat kenden aan het eind van de 19e eeuw, met een sterke positie van Duitsland. Het ironische is, dat juist door dat blinde euro-geloof van de eurofielen het zelfbewustzijn van de natiestaten wordt aangewakkerd. Ook in Duitsland beginnen zich hooggekwalificeerde stemmen te roeren. Het euro-sceptische AfD bijvoorbeeld. Die partij vindt dat het tijd wordt dat Duitsland zijn schuchterheid van zich afwerpt en stopt met het vullen van de bodemloze putten in Zuid-Europa. AfD voorman professor Bernd Lucke pleitte voor meer Duits zelfbewustzijn binnen de Europese beslissingsprocessen. Hij wees er op dat Groot-Brittannië en Frankrijk wèl hun belangen duidelijk naar voren brengen, maar dat men in Duitsland een dergelijke houding niet durft aan te nemen. In plaats daarvan staat men het in Duitsland toe dat het geld van spaarders en belastingbetalers met miljarden tegelijk naar EU-herverdelingprogramma´s stroomt, aldus Lucke. En de tweede man van AfD, de hier bij DDS bekende professor Hans-Olaf Henkel, waarschuwde dat door het 'kost wat kost' willen redden van de euro, de eigen verantwoordelijkheid en de welvaartsverhogende concurrentie tussen EU-landen wordt opgeofferd aan een 'buiten zijn oevers tredend centralisme'. Henkel is zoals bekend voorstander van een opdeling van de eurozone in een noordelijk en een zuidelijk deel, elk met een eigen euromunt. Hij ziet Frankrijk als het werkelijke gevaar voor een sterke positie van Europa in de wereld:

Dit is natuurlijk nuchter realisme van de beide Duitse economie professoren. Het is daarom ontluisterend om te moeten vaststellen dat de huidige generatie Europese politici star blijven geloven in hun onhaalbare droom van een federaal Europa. Wat mensen als De Wijk dus te verwijten valt met columns als die van afgelopen vrijdag, is, dat zij daarmee de publieke opinie een vals beeld voorspiegelen door de zaken om te draaien. Ook is het niet waar dat de euro ons geld oplevert, sterker, de euro kost ons geld. Handenvol geld zelfs. Om over het democratisch tekort van deze Unie nog maar te zwijgen. En een verdere integratie tot een Verenigde Staten van Europa, het heilige doel van de federalisten, leidt slechts tot nóg minder democratie. Bovendien gaat elke vergelijking met de Verenigde Staten van Amerika mank. Dat land is een relatief nieuw land vergeleken met de meeste Europese landen, met één taal, met gedeelde waarden en met minder grote verschillen tussen de lidstaten. En vooral: met een eigen identiteit. Er is geen patriottistischer natie als de VS. En laten we ook niet vergeten dat zelfs dát land er 150 jaar over heeft gedaan om te worden wat het nu is. Na een bloedige burgeroorlog, de grote Depressie en deelname aan twee Europese oorlogen.

Over oorlogen gesproken: vanmiddag in het programma Buitenhof werden de geesten alvast rijp gemaakt voor een Europees leger onder het valse mom van 'vrede in Europa' en 'nooit meer oorlog'. Maar het hele Europese project van eurofielen als De Wijk heeft intussen juist geleid tot een grotere verdeeldheid tussen de volkeren van Europa. Zoals de euro geen bindmiddel maar een splijtzwam is gebleken, zo zullen ook de verwoede pogingen tot de vorming van een federale staat of verdere Europese integratie van zich 'Europeaan' noemende federalisten leiden tot een verscheurd en tot op het bot verdeeld Avondland. De geschiedenis herhaalt zich nooit, maar het 'menselijk tekort' helaas maar al te vaak.

Hier vindt u een overzicht van mijn columns en u kunt mij hier volgen op Twitter.