De laconieke avonturen van een honderdjarige

 

Allan Karlsson is al vroeg wees – dat vertelt hij in de eerste scènes van de film, waarin duidelijk wordt dat zijn buitengewone fascinatie voor explosies (en het teweegbrengen ervan) de leidraad is in zijn leven. De film begint echt wanneer Allan op zijn honderdste verjaardag – nadat een zoveelste onfortuinlijke explosie hem in een verzorgingtehuis heeft doen belanden – het raam opent en de vrijheid tegemoet wandelt. Over zijn beweegredenen komen we niets te weten; hij volgt gewoon zijn instinct en het toeval, net als in zijn hele leven.

De oude man koopt een kaartje voor het geld dat hij nog heeft, en passant de koffer meenemend die een agressieve biker hem in de hand heeft gedrukt, om er even op te letten. De koffer zit tjokvol geld, en de biker maakt deel uit van een koelbloedige, maar niet al te slimme bende, en dat is de aanzet tot het bizarre avontuur waar Allan vervolgens in duikelt. Net zoals hij overal per ongeluk in geduikeld is, in zijn leven – zijn ontmoetingen met Franco, Oppenheimer, Stalin, Truman, Reagan, geheime diensten, geheim agenten; allemaal zijn ze het gevolg van toevallige ontmoetingen, misverstanden, vooronderstellingen en Allans naïeviteit, loslippigheid, liefde voor drank en uiteraard ontploffingen. De gebeurtenissen worden met veel vaart en (soms een tikje te vet aangezette) humor parallel verteld aan de avonturen in het heden, die door Allan op dezelfde laconieke manier worden ondergaan. Schurken worden moeiteloos en zonder vooropgezet plan uit de weg geruimd, nieuwe vrienden al even terloops gemaakt, en zelfs de lange arm der wet – die ook ergens een rol heeft – krijgt geen vat op de eigenzinnige honderdjarige.

Regisseur Felix Herngrenn vatte het gelijknamige boek van Jonas Jonasson in een onderhoudende film, die zich in een aangenaam, tikje voortkabbelend tempo ontrolt. De toon is onderkoeld, wat nodig is als tegenwicht tegen de absurdistische samenlopen van omstandigheden, settings en karikaturale rollen (de rap pratende Spanjaard, de immer drinkende Russen, de in-onnozele tweelingbroer van Albert Einstein, een circusolifant, Ronald Reagan, en de sceptische, niet al te snuggere rechercheur). Het heeft geen zin om je af te vragen of er logica schuilt in beslissingen, of dat gebeurtenissen op historisch verantwoorde wijze worden neergezet. Het antwoord is in beide gevallen nee, en het beste kun je je, net als Allan, mee laten voeren naar waar de voorzienigheid je brengt.