De gevangenen van de euro-grot

Van de filosofie lessen op de middelbare school, kan ik mij nog goed de allegorie van de grot herinneren. Het betreft een passage van Plato (427 v.Chr – 347 v.Chr) uit zijn dialoog Staat. Dit werk handelt over de ideale staat maar ook en vooral over menselijke kennis en onze relatie met de realiteit.

Nu wij in West-Europa steeds meer te maken hebben met een politiek-correcte elite in politiek en media die de realiteit structureel ontkent – van de impact van het falende immigratiebeleid tot en met de welvaartsvernietiging door de “one-size-fits-all”euro - is het misschien goed om ons voor een mogelijke verklaring van dit irreële gedrag, te wenden tot de wijsgeer Plato.

Plato’s grot is alleen door een gang met de buitenwereld verbonden. In de grot is geen daglicht. Er bevinden zich gevangenen die geketend zijn, met hun rug naar de ingang van de grot. Achter hen bevindt zich een vuur. Ze kunnen alleen de wand voor zich zien waarop in de weerspiegeling van het vuur schaduwen en stemmen weerkaatst worden van zaken die zich buiten de grot afspelen. Plato betoogt dat deze gevangenen (die je ook zou kunnen zien als burgers van de EU)  alleen schaduwen en echo’s kunnen waarnemen maar deze zullen aanzien voor de realiteit.

Volgens Plato zou een gevangene die toch de ketens afschudt hevige pijnen lijden, verblind worden door het vuur en volkomen in de war raken. Als hij of zij toch zou kiezen voor de vrijheid en later zou terugkeren naar de grot, zouden zijn mede-gevangenen hem niet begrijpen. Ze zouden hem als een bedreiging zien en mogelijk willen doden.

Als we deze beeldspraak doortrekken naar de EU, is het niet zo vreemd dat critici van de EU en van de eenheidseuro door de elite worden gezien als een bedreiging en op allerlei manieren “kaltgestellt” worden. Eerder hebben we dat gezien bij de monetaire econoom Bernard Connolly die voor de Europese Commissie werkte, zie ook het artikel van Jean Wanningen hierover. 

Maar ook recenter en in eigen land, hebben we gezien dat eurocritici van verschillende politieke richtingen zoals een Ewald Engelen, een Alex Sassen van Elsloo of een Thierry Baudet, op een soms vrij subtiele manier werden kaltgestellt door het establishment. De methode waarop varieert en gaat van geen aandacht meer aan besteden op TV, artikelen censureren, belachelijk maken of domweg compleet negeren.

In de theorie van Plato wordt tegenover de zintuiglijke realiteit waarin wij constant gemanipuleerd en bedrogen worden, een ideale wereld gesteld van de ideeën. In deze wereld van abstracties heerst volgens Plato een perfecte orde en harmonie. Ruimte en tijd bestaan daar niet. De menselijke ziel is  onderdeel van deze permanente wereld van de ideeën. Deze  idealisering van de wereld der ideeën door Plato heeft indirect een grote invloed gehad op de ontwikkeling van het Christendom en van de westerse cultuur in het algemeen.

Zelf ben ik een vrijheidslievende maar ook pragmatische geest, dus misschien niet in de wieg gelegd om toe te treden tot de ideale geestelijke wereld van Plato, of tot wat voor ideologie of religie dan ook. Ik richt mij meer op de zintuiglijk waarneembare realiteit. En ik zou graag willen dat onze politici en media wat zorgvuldiger zouden omspringen met die realiteit.

De hoeveelheid kennis en vaardigheden die wij tot onze beschikking hebben in de westerse wereld is duizelingwekkend. Laten we die gebruiken om de realiteit beter te begrijpen, in plaats van deze stelselmatig te ontkennen.

Economisch, sociaal, justitieel en ook monetair beleid moet uitgaan van de realiteit en daarbij uiteraard continu streven naar verbetering. Maar beleidsmakers moeten geen dogma maken van politieke idealen zoals de ultieme gelijkheidsdroom, die waarschijnlijk de motivatie vormt achter de welvaartsvernietigende eenheidseuro en ook achter het falende westerse immigratie-en integratiebeleid.