Het verjaren van politiek geweld raakt het rechtsgevoel
Veel van de in de jaren tachtig gepleegde aanslagen zijn door hem gepleegd zo vertelde René Roemersma eergisteren in het tv-programma 'Andere Tijden'. Kennelijk is het voormalige RaRa-lid nog steeds verguld van trots over deze misdrijven, waarom anders zou hij ze zoveel jaren na dato opbiechten? Niet om zich alsnog voor een rechter te verantwoorden, want hij was zo slim om eerst te wachten tot de misdrijven verjaarden. Dat trucje had hij geleerd van de GroenLinks'er Wijnand Duyvendak die jarenlang zijn betrokkenheid bij een inbraak in het ministerie van Economische Zaken ontkende, tot het misdrijf verjaarde waarop Duyvendak een lange neus naar de rechtsstaat maakte en alsnog schuld bekende. Gelukkig voor de rechtsstaat kan Roemersma wat minder goed rekenen dan zijn kameraad Duyvendak en zo kan hij mogelijk alsnog vervolgd worden voor de bomaanslag op het huis van voormalig staatssecretaris Aad Kosto (PvdA) in 1991, het enige door Roemersma bekende misdrijf dat nog niet verjaard is.
De overige door Roemersma gepleegde aanslagen blijven echter, net als Duyvendaks inbraak, ongestraft. Want verjaard. Duyvendak en Roemersma zijn schuldig, maar worden toch niet gestraft. Dat raakt het rechtsgevoel: de door de twee gepleegde misdrijven blijven ongestraft omdat de twee misdadigers gebruik maken van een juridische uitweg die nooit bedoeld was om op deze manier gebruikt te worden. Verjaring is een leuk foefje voor daders van misdrijven, maar het maakt slachtoffers een tweede keer slachtoffer. Ze zijn nu niet alleen slachtoffer van het misdrijf zelf, maar ook van de wetenschap dat de dader vrij rond kan lopen, zonder ooit gestraft te zijn door de rechtsstaat en in het geval van Roemersma en Duyvendak zelfs zonder ooit gestraft te zijn door (oprechte) wroeging. Uiteraard, als verjaring niet bestond, dan hadden de twee linkse terroristen nooit bekend, maar is verjaring dáárvoor bedoeld; als inkeerregeling voor misdadigers om hun misdrijf alsnog, straffeloos, te bekennen? Ik vermoed dat de slachtoffers onwetendheid over de daders prefereren boven de wetenschap dat de daders vrij rondlopen met de garantie nooit gestraft te zullen worden voor hun misdrijven.
