Dat kleine en onwaarschijnlijke landje aan de Middellandse Zee

Het begin 19e-eeuwse Europa werd in toenemende mate onleefbaar voor Joden. Steeds vaker werden zij geweerd uit Academische kringen en werd hun het leven van alle kanten moeilijk gemaakt. In de woorden van Leon de Winter: de liefde die de Joden koesterden voor Europa, bleef onbeantwoord. Dit besef heeft ertoe geleid dat Joden in gingen zien dat een eigenlijk onafhankelijke Joodse natiestaat noodzakelijk werd. En gelijk hadden ze. De Holocaust kwam niet uit de lucht vallen, maar was de culminatie van een sentiment dat al decennia lang aan momentum won.

Er zijn veel opties overwogen, maar de keuze voor het stichten van een Joods nationaal thuis, viel op Palestina. Deze streek is al sinds Bijbelse tijden het culturele en spirituele centrum van de Joodse cultuur en religie, en het is de enige streek waar het Jodendom onlosmakelijk mee verbonden is.

De term Palestina heeft historisch nooit een staatkundige betekenis gehad, slechts een geografische. Het was een vondst van de Romeinse Keizer Hadrianus, die in het jaar 135 op ‘doortastende’ wijze afrekende met Joodse rebellie die plaatsvond tegen het Romeinse gezag. Hadrianus verdreef alle Joden uit de streek, en om de naam Israël voorgoed te doen verdwijnen, vernoemde hij de streek naar een zeevolk waar de Joden decennia lange oorlogen mee hadden gevoerd: de Filistijnen. Het was simpelweg een Romeinse trap na.

Na eindeloze inspanningen van de zionistische beweging, lukte het dan uiteindelijk toch. Het Joodse volk kreeg toestemming van de Volkerenbond om de Israëlische staat te stichten. Maar in mijn ogen is dit pas het begin van het wonder dat Israël heet.

Op 14 mei 1948, de laatste dag van het Britse Mandaat, wordt de staat Israël geproclameerd. De wit-blauwe vlag met David-ster werd gehesen en de eerste en enige Joodse staat sinds Bijbelse tijden was een feit. Maar dit was slechts het begin. Een uur na de proclamatie verklaarden Egypte, Jordanië, Syrië, Libanon, Irak, Saudi-Arabië en Jemen de prille Joodse staat de oorlog. Israël, dat destijds slechts 600,000 inwoners had, zag zich geconfronteerd met de gecombineerde furie van zeven (!) verenigde Arabische legers die slechts één doel hadden: alle Joden de zee in drijven. De Arabische campagne gold als een regelrechte vernietigingsoorlog.

Veldmaarschalk Montgomry, Supreme Commander van de geallieerde troepen in Noord-Afrika en Noord-Europa, voorspelde destijds dat de Israëlische staat geen kans op overleven had en binnen twee weken vernietigd zou zijn. Monty zat er naast. The Jews stood their ground. Het kostte Israël een hele procent van hun bevolking, maar ze overleefden de Arabische vernietigingsoorlog.

Hoe? Geen idee, maar wellicht dat Golda Meir hier een deel van de verklaring levert: "We have always said that in our war with the Arabs we had a secret weapon - no alternative." Het was vechten en winnen, of verdwijnen in de mist van de geschiedenis.

De Joodse strijdkrachten, destijds vooral nog milities met afwijkende ideologieën, kristalliseerde na 1948 uit tot een conventionele strijdmacht die per capita zijn meerdere nog niet heeft gevonden. En dat was maar goed ook, want Israël zou hun strijdkrachten nodig hebben. Zoals bekend werd Israël in 1967 wederom geconfronteerd met een Arabische vernietigingsoorlog, maar besliste zij deze strijd door superieure inlichtingen en een ongekend goede luchtmacht binnen zes dagen in hun voordeel. De Egyptische, Jordaanse en Syrische strijdkrachten hadden simpelweg geen kans tegen Israël. Klik hier voor een prachtige documentaire over deze episode.

In 1973 lanceerde Egypte nog één keer een verrassingsaanval, maar ook deze liep uit op een Egyptische nederlaag. Na driemaal een vernietigingsoorlog te hebben geïnitieerd en vervolgens te hebben verloren, kwam Egypte in 1978 tot de conclusie dat het rendabeler was vrede te sluiten met Israël. Jordanië volgde formeel in 1994.

Tot zover de militaire potentie en genialiteit van Israël. Want Israël is meer dan dat. Het is een democratische rechtsstaat. Dit gegeven wordt vaak voor lief genomen, maar ik vind het belangrijk het volgende op te merken. Het getuigt van een enorme mate van beschaving en redelijkheid, die klaarblijkelijk sinds dag één leeft onder de Israëlische bevolking, dat het land, onder existentieel bedreigde omstandigheden, nooit is vervallen tot een militair dictatuur.

Zomaar even ter illustratie: al hun vijanden hadden geen existentiële bedreiging nodig om toch in een militaire dictatuur te vervallen. Het komt wat generaliserend over, maar het feit dat Israël altijd een democratische rechtsstaat is gebleven, illustreert simpelweg dat de Joden een zeer beschaafd volk zijn.

Israël wordt er vaak van beticht een Apartheidsstaat te zijn. Ik zou deze betichters er graag op wijzen dat er Arabisch-islamitische Israëlische generaals, officieren, Supreme Court-rechters, parlementsleden en politiecommissarissen zijn (zie hier onder 'Representation in political, judicial and military positions'). Er was in 1999 een Arabische Miss Israël en de huidige Miss Israël is een Ethiopische immigrant, ja, zwart dus, enz. Apartheid, iemand?

Tot zover het staatsrechtelijke wonder dat Israël is, want het land is meer dan dat. Israël is ook een absolute marktleider als het gaat om innovatie. 

In 2012 schreef Marcella Rosen het boek Tiny Dynamo: how one of the world’s smallest countries is producing some of our most important inventions. Zie de onderstaande afbeelding voor enige ontwikkelingen waar men Israël voor kan danken, en klik hier voor een mooie opsomming van Israëls belangrijkste uitvindingen sinds 1948. Een mooie lange lijst van producten die de ultimate douchebags van de Boycot Divest and Sanction Movement (BDS), lekker met z’n allen kunnen boycotten. Succes gewenst lui. Doet de laatste het licht uit?

Ik ben geen filosemiet en ik vind Joden niet leuk omdat het toevallig Joden zijn. Ik ken genoeg maffe Joden. Maar ik kan niet anders dan enig ontzag koesteren voor een volk dat met 13,5 miljoen mensen slechts 0,2% van de wereldbevolking opmaakt, maar vervolgens toch meer dan 33% (!) van alle Nobelprijzen weet te winnen. Dat lijkt mij geen geringe rato. En dan heb ik het niet over de idiote Nobelprijzen zoals die voor de vrede, die Obama bijvoorbeeld 12 dagen na zijn eerste verkiezing won, maar over de echte hard science-prijzen.

Al het bovengenoemde is natuurlijk leuk en aardig en bovendien waar, maar het is nog geen reden om Israël te steunen. Het bovenstaande zou namelijk niets waard zijn als Israël de inherente agressor en het daadwerkelijke obstakel tot vrede was.

Voorheen had ik de overtuiging, netjes opgevoed door onze staatsmedia als ik was, dat Israël zélf het obstakel voor vrede was. Echter, als men de geschiedenis er objectief op naslaat, kan er maar één conclusie getrokken worden: het zijn vanaf dag 1 in al hun hoedanigheden de vertegenwoordigers van de Arabische Palestijnen geweest die consequent elk vredesvoorstel van de hand wijzen. Het is niet Israël!

Ik erken dat er Arabisch-Palestijns leed bestaat, maar ik erken niet langer dat dit de schuld van Israël is. De Arabische Palestijnen lijden tot mijn grote verdriet namelijk aan een gegeven dat de gehele islamitische wereld teistert: ze zijn simpelweg niet in staat tot effectief zelfbestuur. In 2005 trok Israël zich terug uit de Gaza-strook. De bevolking verkoos enige tijd later Hamas, en sindsdien regent het boven Israel routinematig vrede en tolerantie, in de vorm van Qassam-raketten. Dan is het niet langer de schuld van Israël als de Gazanen lijden, het is de schuld van Hamas. Zo simpel is het.

Dan is er de Palestijnse Autoriteit (PA) die de met de scepter zwaait in de Westelijke Jordaanoever. Dit is één grote groteske en corrupte boevenbende aan het chronische infuus van de VN. Eercultuur? Niks ervan, dat is een belediging voor het concept van eer. Het is een schaamteloze uitkeringscultuur en dat is funest voor de Palestijnse bevolking, zoals Leon de Winter hier uitlegt.

Zielig kijken als er geld gevangen moet worden, maar ze draaien hun hand niet om voor het arresteren van hun eigen onderdanen als zij menen dat hun regime wordt beledigd. Bovendien wijst de PA stelselmatig elk vredesvoorstel van de hand.

Ten eerste is dit omdat de vertegenwoordigers van de Arabische Palestijnen in alle oprechtheid geen vrede willen, maar ten tweede ontlenen zij hun machtspositie en alle bijkomende privileges aan het eeuwig in stand houden van het conflict. Dit brengt ons bij de essentie van het hele conflict. 'De Palestijnse zaak' is er in essentie nooit een geweest van nation building en het creëren van duurzame welvaart. Het is een project dat de gehele vernietiging van Israël nog altijd tot zijn kern rekent. Als de vertegenwoordigers van de Palestijnse Arabieren daadwerkelijk vrede hadden gewild, dan was het er al decennia geweest. Dan zou er allang een Palestijnse staat floreren, en zou een volk dat zichzelf al jarenlang van hun eigen waardigheid berooft, hun waardigheid allang hervonden hebben.

Israël is een wonder omdat het tegen elke waarschijnlijkheid in zichzelf heeft kunnen proclameren en vervolgens, ondanks drie vernietigingsoorlogen, wist te floreren. De onderstaande beelden hebben altijd een zeer grote indruk op mij gemaakt. Drie F-15’s van de IAF vliegen in formatie over Auschwitz. Het breken van de formatie door de achterste F-15 moet alle verminkte en verloren zielen symboliseren.

Noem me een emotionele snotneus, maar ik houd het altijd moeilijk droog als de Israëlische piloot de volgende woorden uitspreekt:

Wat vind ik het een hartverwarmende gedachte dat de Joden voortaan zelf beschikken over hun lot, en niet langer slachtoffer hoeven zijn van de willekeur van de gastsamenleving waar zij wonen. Wat een zegen is het, dat de Joden een eigen strijdmacht hebben, die het Joodse volk nu zelf kan behoeden van alle verschrikkingen die hen nog altijd toegewenst worden. De Holocaust heeft geleerd dat anderen de Joden niet zullen beschermen en de meer recente geschiedenis heeft geleerd dat Europa geen vinger uit zal steken om Israel bij te staan, zoals Douglas Murray hier vanaf 07:12 uitlegt. 

Het werd Amerikaanse toestellen, die tijdens de Yom Kippur oorlog van 1973 Israel bevoorraadden, zelfs niet toegestaan op Europese bodem bij te tanken! Israel werd in zijn gehele bestaan bedreigd, en de Europeanen stonden het Amerikaanse toestellen niet toe in Europa bij te tanken. De liefde die Joden voor Europa hebben gevoeld, is inderdaad nog altijd onbeantwoord gebleven

Ik vind het een fantastische zaak dat de Joden niet langer afhankelijk zijn van derden om hun belangen te verdedigen, want niemand zal het voor ze opnemen. Zij beschikken nu zelf over de middelen om onderstaande tafarelen af te wenden. Goddzijdank doet onze mening er niet meer toe. 

En nog altijd wordt Israel in zijn bestaan bedreigd. De situatie liegt er niet om. De Moslimbroederschap in Egypte, Hezbollah in zuid Libanon, Hamas in Gaza, de PLO (feitelijk) in de Westbank, de Moslimbroederschap in Jordanië als het Hasjemitische koningshuis valt, een aanstaande Al-Qaida staat in Syrië, een agressief en vijandig Turkije en bovenal een binnenkort nucleair Iran dat heeft gezworen Israel uit de pagina’s van de geschiedenis te trappen.

In het licht van al deze dreigingen kan ik niet anders dan de IDF salueren en nogmaals blij te zijn dat zij zelf over hun lot beschikken en voor hun overleven niet afhankelijk zijn van goedmensen als uw Europese minister van Buitenlandse zaken; Catherine Ashton. 

Maar ik ben er trots op dat ik in alle oprechtheid en vanuit het diepst van mijn hart kan zeggen: I stand with Israel.

Nou vooruit, nu we toch bezig zijn: het Israëlische volkslied. Al is het maar omdat het gewoon zo prachtig mooi klinkt!

Stay strong.

 

Off topic: op zondag middag 19 mei geef ik te Amersfoort voor het eerst een lezing. Iedereen is welkom!!