Cultuur-marxisten: wie moet zich verantwoorden?

Heeft u een afkeer van wat Martin Bosma in zijn boek De schijnelite van de valsemunters 'cultuur-marxisten' noemt? Dan bent u medeverantwoordelijk voor de aanslagen die Anders Breivik vorige week vrijdag in Noorwegen heeft gepleegd.

Althans, u heeft bijgedragen aan het klimaat waarin deze persoon tot zijn weerzinwekkende daden kon komen. Dat stelt Elsbeth Etty in haar column in NRC Handelsblad van 27 juli jl. Voor het gemak geeft ze de definitie van cultuur-marxisme die Bosma in zijn boek hanteert er nog even bij: “afkeer van de natiestaat, internationalisme, verheerlijking van de derde wereld, maakbaarheid van de samenleving, hulpverleningssyndroom, negatief tegenover het christendom en cultuurrelativisme.” Ik heb de betreffende passage in het boek van Bosma met instemming gelezen. Ik hoef geen rechts-extremist noch PVV-er te zijn om deze woorden te kunnen onderschrijven. Net als in de rest van het boek kan ik hierin weinig strafbaars ontdekken. En dat geldt denk ik ook voor de tegenstanders van Bosma en de PVV, die geen kans voorbij zouden laten gaan om hem voor de rechter te dagen. De inhoud wekt op mij vooral de indruk dat de schrijver een sociaal-democraat is met heimwee naar het tijdperk van Drees sr. Etty vervolgt met: “Het begrippenapparaat van de terrorist Breivik komt van a tot z overeen met dat van PVV-ideoloog Martin Bosma in zijn boek De schijnelite van de valse munters.” Dat is niet alleen in het licht van het voorgaande vreemd. Volgens dezelfde redenering zou het beroep dat moslimextremisten op de koran doen alle moslims in een kwaad daglicht moeten stellen en dat lijkt me toch niet de bedoeling van Etty.

Wilders moet zich van Etty verantwoorden: “Dan moet de PVV nu eens punt voor punt de politieke inhoud van het manifest van de dader verwerpen.” Dat doet de vraag rijzen waarom de PVV moet reageren op de geschriften van een misdadiger die zo gruwelijk het leven van velen heeft genomen en daarmee de wetten van zijn land heeft overtreden. Het partijprogramma van de PVV is niet in strijd gebleken met de wetten van ons land. De PVV tracht via deelname aan democratische verkiezingen het daarin vervatte gedachtegoed te verwezenlijken. Bij hun installatie in de Tweede Kamer hebben de PVV-ers trouw gezworen of beloofd aan de grondwet en de wetten en regels van ons land te zullen respecteren. Geen enkele partij in de huidige Tweede Kamer hoeft zich daarom te verantwoorden, zolang zij het voorgaande niet heeft herroepen. Integendeel, het is een grove belediging voor elke partij die zich heeft onderworpen aan de regels van de democratie om deze te associëren met het gedachtegoed van een extremist die daar duidelijk maling aan heeft en zijn eigen opvattingen met geweld wenst door te zetten. Veel misdadigers verwijzen graag naar anderen die hen tot hun daden hebben aangezet. Het is echter primair de persoon zelf die hiervoor ter verantwoording moet worden geroepen. Wilders heeft altijd het gebruik van geweld afgezworen en beweegt zich met de PVV binnen de grenzen van de wet.

Maar hoe zit het met mevrouw Etty zelf? Op 29 december 2009 heeft zij in de kolommen van NRC Handelsblad naar aanleiding van het overlijden van Marcus Bakker proberen uiteen te zetten waarom zij in de jaren zeventig lid werd van de CPN. Tot een publieke spijtbetuiging komt ze daarin echter niet. Geldt voor de CPN dan niet wat in het voorgaande werd gesteld t.a.v. de PVV, dat het een volgens democratische spelregels opererende partij was? De CPN ontving tot in de jaren tachtig instructies en geld vanuit Moskou, zo bleek na de omwentelingen in de voormalige Sovjet-Unie; dergelijke banden zijn voor de PVV niet bewezen met welk land dan ook. De uitwerking van de communistische gedachten in landen als de Sovjet-Unie en China met hun onderdrukking en massamoord, en de sympathie die de CPN lange tijd voor deze regimes opbracht, maken deze partij en de mensen die daarin actief waren eerder schuldig aan ‘guilty by association’ dan de PVV t.a.v. de daden van Breivik. Laat daarom Elsbeth Etty nu eens punt voor punt de politieke inhoud van het partijprogramma van de CPN van begin jaren zeventig verwerpen.